Ik lig in bed. Ik huil en ik slaap. Ik kan alleen maar aan Aaron denken. Hoe hij zijn ogen dicht deed en weg ging bij ons. Hoe hij ons achterliet. Ik huil en ik huil. Ik denk niet dat ik ooit nog kan stoppen met huilen. Het doet pijn, het doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik wil dat hij terug komt, dat hij zegt dat alles goed komt. Dat het allemaal een verschrikkelijke nachtmerrie was. Ik wil dat hij zijn ogen weer open doet en naar mij glimlacht. Maar het gebeurt niet. Zijn ogen zullen altijd dicht blijven. Hij zou nooit meer glimlachen. Ik zou nooit meer zijn stem horen, nooit meer zijn aanstekelijke lach horen. Nooit meer. De pijn zal nooit meer over gaan, er zal voor altijd een diep gat in mijn hart zitten. Ik wil pijn, een klap, een schotwond, een messensteek. Iets waardoor ik de pijn van Aarons verlies niet meer voel. De deur gaat open, het is Shawn. 'Tess, je moet echt uit bed komen nu, je hebt al 2 dagen niks gegeten. Jennie en Daniel huilen ook aan 1 stuk door.' Hij trekt me overeind. Hij heeft gelijk ik moet wat eten. Ik sta op en zak meteen weer door mijn benen. Ik ben zwak door het huilen en door het gebrek aan eten en drinken. Shawn helpt me op te staan en tilt me naar beneden. Het zet me op de bank neer en geeft me een appel. Daniel ligt huilend in de box. Als ik weer wat energie heb pak ik Daniel op en wieg hem heen en weer tot hij in slaap valt. Jennie is tv aan het kijken. Shawn gaat naast me zitten en geeft me een broodje. 'Ik hoef niet meer' zeg ik terwijl ik mijn hoofd schud. Shawn zucht en zegt 'Je moet echt meer eten dan 1 appel, Tess. Ik weet dat verdrietig bent maar dat is geen reden om een hongerstaking te houden.' Ik smijt het broodje op de grond en zeg 'Jij weet helemaal niks over hoe ik mij voel.' Ik loop de kamer uit en stamp de trap op. Ik smijt de kamerdeur dicht die meteen weer open gaat. Shawn blijft in de deuropening staan en kijkt me aan. 'Flikker op' zeg ik. 'DENK JE DAT JE DE ENIGE BENT DIE VERDRIETIG IS? DENK JE DAT JE DE ENIGE BENT DIE HET MOEILIJK HEEFT? NOU DAT BEN JE NIET! IEDEREEN IS VERDRIETIG' Schreeuwt Shawn nu. 'NOU IK...' Schreeuw ik meteen terug, maar ik weet niet wat ik kan zeggen. Shawn heeft gelijk, iedereen heeft het moeilijk, ik kan mijn eigen kinderen niet eens troosten. Ik begin te huilen en Shawn loopt naar me toe. Hij neemt me in zijn armen en zo staan we een tijdje. 'Sorry' Snik ik. Shawn zegt eerst niks maar na een paar minuten begint hij te praten. 'We moeten geen ruzie maken, we moeten elkaar steunen en troosten. Ik zeg niet dat je niet verdrietig mag zijn maar je kan Jennie en Daniel nu niet in de steek laten. Ze hebben je meer nodig dan ooit te voren. We slaan ons er door heen Tess, we zijn samen. Zolang we samen zijn komt alles goed.' Shawns woorden stellen me gerust en ik stop met huilen. 'Wanneer is de begrafenis?' Vraag ik aan hem. 'Over 2 dagen, becky heeft gebeld, ze vroeg of ik een lied wil zingen en of jij iets wou vertellen. Wil je dat?' Vraagt hij. Ik knik 'Natuurlijk'. Jennie komt binnen sluipen en vraagt 'Is papa boos op mama?' ze kijkt ons bang aan en een traan stroomt over haar wang. 'Nee ik ben niet boos op mama, lieverd. Alles is goed.' Zegt Shawn en hij aait Jennie over haar haar. Ze loopt naar met toe en ik til haar op. Ze slaat haar armpjes om mijn nek en zegt 'Oom Aaron is nu in de hemel toch? Heeft hij nu geen pijn meer?' Ik slik 'Ja, oom Aaron is in de hemel en heeft geen pijn, hij is gelukkig en blij nu.' Shawn glimlacht. 'Dan is het goed' Zegt Jennie. 'Ik ben heel moe mama, ik kan niet slapen in de nacht want ik denk hele tijd aan oom Aaron.' Ze begint te huilen. Ik knuffel haar en zeg 'Het is ook erg verdrietig en ik mis hem ook heel erg, maar het is beter voor hem zo, nu heeft hij nooit meer pijn.' Ze knikt en word langzaam rustiger. We blijven een tijdje staan en niemand zegt wat. Jennie is in slaap gevallen. Shawn neemt haar over en tilt haar naar haar kamer. Hij legt haar in haar bed en doet de deken over haar heen. Ik druk nog een kusje op haar wang en dan lopen we weer naar beneden. Daniel sliep en werd weer wakker door ons. Ik doe wat fruit in de blender en stop het in een bakje. Ik geef het lepel voor lepel en Daniel. Daniel valt half in slaap bij mij op schoot. Shawn ploft naast me en slaat zijn arm om mij heen. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder. Shawn pakt zijn mobiel uit zijn broekzak, ik zie mijn mobiel op tafel. Ik ga er voorlopig niet meer op, Twitter, Instagram en alle andere stuff onploft met berichten van fans over Aaron. Als ik er naar kijk word ik alleen maar verdrietiger. Daniel word na een uurtje weer wakker. Door de slaap en het eten ziet hij er een stuk beter uit. Hij lacht zelfs weer. Hij snapt er niet veel van, hij voelt misschien dat er iets mis is maar hij is niet verdrietig. Hij is de enige die me een beetje kan op vrolijken. Zijn vrolijke geluidjes en zijn lieve lachje. Zijn lach lijkt erg op die van Aaron. Dat maakt me minder verdrietig. Het idee dat hij op een fijne plek is, een plek waar hij geen pijn heeft, een plek waar hij weer kan lachen. Ik zal hem altijd blijven missen, en mijn verdriet zal nooit weg gaan. Maar het is beter zo, het is beter voor Aaron. Hij is nu gelukkig.
