AYDINLIĞA HİCRET

1- Gözleri

Ankara'nın gösterişli yüksek binalarının arkasında kalan boyası dökülmeye yüz tutmuş eski sarı bir binadan çıkarken korku ve endişe sinsi bir solucan gibi beynimi kemiriyordu. İçimde peydahlanan bu duyguları ne kadar uzaklaştırmaya çalışsam da adeta birer virüs gibi bütün bedenimi ele geçirmeye niyetliydi. Onlarla savaşacak olumlu duygularım ise çoktan inlerine çekilmişlerdi. Oysa şuanda ihtiyacım olan biraz cesaret, biraz güven ve birkaç tutam da umut'tu. Ama yemek tarifi gibi verdiğim bu duyguları hayata geçirmek hiçte kolay değildi. Aslında saklandıkları yerde çıkmamakta haklı bile sayılırlardı. Haftalardır yanımda destekçim olduktan sonra her seferinde karşılarına çıkan yenilmişlik onları yıpratmış ve kendi köşelerine çekilmeye itmişti.

Evin önündeki hafif yokuşu inerken bu eski mahallenin arasında kalan küçük tuhafiyenin camından yansımama baktım. Camdan bana bakan kızın gözlerindeki endişe ve umutsuzluk çok tanıdıktı. 23 yıllık hayatımın yarısında bu bakışlarla mücadele etmiştim. Aklıma dolan hüzünlü hatıralar bana hiç yardımcı olmayacağından onları uzaklaştırıp, omuzlarımı dikleştirdim. Açık kestane rengi saçlarımı elimle arkaya attıktan sonra gözlerim kıyafetlerimin üzerinde gezindi. Siyah bir etek, beyaz bir ceket, siyah stilettolar... Dışarıdan her şey oldukça düzenli ve güzeldi ama ela gözlerimdeki endişe varlığını sürdürüyordu.

Onu oradan söküp atamayacağımı biliyordum, sadece bir süreliğine maskelemek için savaşmalıydım. Kısa bir anlığına sanki hiç yokmuş gibi davranmalıydım. Buna mecburdum. Bu iş görüşmesi belki de son şansımdı. Eğer bundan da eli boş dönersem İzmir'e bir bilet almam gerekecekti. Oysa babama rest çekip Ankara'ya geleli daha ne kadar olmuştu ki? Sözde Ankara'da kendime babamdan uzak yeni bir hayat kuracaktım. Ve ona ihtiyacım olmadığını, kendi ayaklarımın üzerinde durabildiğimi gösterecektim. Güzel hayaldi. Yavaş yavaş yok olmaya başlayan güzel bir hayaldi demek daha doğru olurdu. Umutsuzluk iyice gün yüzüne çıkarken başımı iki yana salladım. Bu şekilde girdiğim duygu girdabından çıkacakmışım gibi. Hemen ardından camın önünden ayrılıp yürümeye başladım.

İçimden bu işin benim son şansım olduğunu ve elimden gelenin en iyisini yapmam gerektiğini tekrarlayarak otobüs durağına kadar geldim. Ve biraz önce yürüdüğüm o eski mahalle çoktan yeni ve gösterişli binaların arkasında yıkılacakları günü beklemeye koyulmuştu. Tıpkı benim de güçlü olduğumu kanıtlamaya çalıştığım ama içimdeki çatlakların sesini birer birer işittiğim gibi.

Otobüsü beklerken gideceğim şirket hakkında bildiğim bilgileri tekrardan gözden geçirdim. 1971 yılında İnşaat (mühendislik-mimarlık) alanında Soylu ailesinden Mehmet soylu ve kardeşi İbrahim Soylu kurmuşlar. Zaten öncesinde de babaları inşaat işi ile uğraşıyormuş ama resmi kuruluş tarihi buymuş. Kızılcahamamlı olduklarını ve birçok başarıya da imza attıklarıyla ilgili olan haberleri okumuştum. Hatta birkaç kez yurtdışında da iş yapmışlardı. Böyle bir şirketin insan kaynakları departmanına aradıkları pozisyondaki özelliklerin yarısına sahip olmasam da yine de elektronik olarak özgeçmişimi göndermiştim. Ancak gönderirken beni mülakata çağırmaya bile tenezzül etmezler derken iki gün önce aldığım telefonla bu tezim çürümüştü. Belki de tam da bu yüzden üzerimdeki olumsuz duyguları atıp kendime güvenmeliydim.

Şimdiye kadar başvurduğum sayısız yerden sadece dört yer görüşme için çağırmıştı. Ve aralarından birisi de burasıydı. En uyduruk yerler bile en az iki yıl deneyim ararken böyle büyük bir şirketin beni çağırmalarına hala şaşırsam da elimden gelenin en iyisini yapmalıydım. Bu sefer babama karşı kazandığımı kanıtlamam gerekiyordu. Güçlü olduğumu, hemen yıkılmayacağımı ona göstermeliydim. Eğer bunu başaramazsam sırf kendi çıkarları için dayattığı bir işte çalışıp, onun dediği gibi bir hayat sürmek zorunda kalacaktım. Bu sırada otobüs gelince önce Kızılay'a oradan da Çankaya'ya geçecektim. Tüm bu yolculuk sürecinde  de yaptığım tek şey  korkularımla savaşıp onları maskelemek için uğraşmak oldu.