Zapomnienie jest wśród nas

33 rozdział - Ludożerczy Chejron

Druga kartka to antyzaklęcie Mirsone. Jest to rozwiązanie problemu.

Pamięci droga wspomnień moc
To co istnieje to co jest
Czas by świat poznał mnie
Bóstwo człowiek i stworzenie
Każdy mnie pozna każdy będzie znał
W tym najbliżsi memu sercu
Przywróć wszystko to co znali o mnie w tym świecie
Nawet to co kocham ja i oni też

Jest to tekst który mówi na odwrót co w zaklęciu Mirsone. Teraz muszę go tylko nauczyć się na pamięć i znów zrobić to co w moje urodziny.

***

Gdy zbliżaliśmy do Olimpu wokół było ciemno a czarne chmury przysłaniały całkowiecie niebo.
Pioruny i grzmoty wokół brzmiały. Widziałam herosów walczących przeciwko sobie.

-Lena! Do Obozu Pół-Krwii. Trzeba zobaczyć co tam się stało bo widziałam Rzymian przeciwko Grekom.

Zdziwiła się i pofrunęliśmy nad Long Island. Wylądowaliśmy przed sosną Thalii.

Domki były zniszczone. Drzewa połamane. Śmieci wszędzie waliły się. Zobaczyłam driadę.

-Czekaj!

Zaczęła uciekać. Użyłam magii aby zatrzymać ją. Złapałam za nadgarstek.

-Co tu się stało?

Miała rozszarpane ubrania. Wiele ran. Jej włosy pokołatane. Wyglądała na wystraszone 12 letnie dziecko.

-Chejron oszalał. Zaczął najpierw nas porywać a następnie heroski. Uciekli herosi. Potem kobiety. Śmiertelniczki. -płakała

Przytuliłam ją. Coś strasznego przeżyła. Taką wielką od niej czułam chęć zapomnienia wielu rzeczy.

Dotknęłam jej czoła. Zobaczyłam obleśne jak i obrzydliwe obrazy co robił jej Chejron. Usunęłam je. Zostawiłam to co było miłe. Zapach łąk.

-Dziękuję. -Wyszeptała i uciekła.

***

-Muszę znaleźć Chejrona! On pogodzi herosów! -przekonywałam Lenę.

-Jak ich skrzywdził to nic nie da. -Upierała się.

-Pojadę z nim. -Powiedziałam twardo.

-Ale Olimp... -Chciała sprzeciwić się.

-Herosi są nam potrzebni. Zawsze nam byli potrzebni. -Powiedziałam.

Pobiegłam do zniszczonego Wielkiego Domu. Wokół zobaczyłam krew śmieci i kości. Zwierzęce jak i ludzkie. Przeraziło mnie to nie powiem.

Weszłam. Wszystko porozwalane. Obrazy podziurawione.

-Chejronie! -krzyknęłam

Wybiegł centaur. Rozczochrane włosy. Ogon postrzępiony. Sierść końska brudna. Zęby żółte a w ręce ludzka ręka.

-Chejronie proszę...

-Sama bogini...pyszne mięso... -Bredził.

Postradał zmysły. On ostoja mądrości. Przyjęłam boską postać. Chejron zagalopował na mnie. W swojej postaci był figurką. Wzięłam go do góry. Wyczarowałam nić z rogu jednorożca i obwiązałam go. Powróciłam do poprzedniej postaci zmęczona.

-Chejronie...

-Mięso!

Po złapaniu oddechu dotknęłam jego czoła. Zaczęłam mruczyć antyzaklęcie. Otworzyłam oczy. Powrócił znów ten sam Chejron.

-Co ja zrobiłem... -Widać po nim co się stało.

-Nie czas użalać się. Herosi znów walczą przeciwko sobie. -Odwiązałam go.

-Rzymianie kontra Grecy znowu? -Martwi się.

-Tak. Znowu.

Wiem że zniszczyłam wam psychikę tworząc Chejrona jedzącego ludzkie i herosowskie mięso i no ten tego gwałcącego wszystkie piękne stworzenia po kolei. Przepraszam.
*Mindalan