Past Life

Chapter 28-5th crime

And then I feel a cold palm in my shoulders.

I was about to attack him when..

"Cyker."

"Goodness! Filip ikaw lang pala! Sa susunod, wag kang manggugulat!" I can't catch my breath. My heart is pounding.

"Well sorry, pinapabigay nga pala ni Papa ko sa Papa mo." At may inabot siyang envelope. "Files daw yan sa pagtakbo ni Papa mo bilang Mayor. Good luck!"

"Sige Filip. Thank you."

Nagdrive na ko pauwi at ang laki nga ng village nila Fivo. 6pm palang naman kaya nilibot ko na. May mga parteng wala ng masyadong bahay. Parang liblib.

That's when I found out that a house is burning again.

When will this end?

Agad-agad akong lumabas ng kotse ko para puntahan ang nasusunog na bahay. But something is strange. I cannot hear a scream or a single shout of help. Baka naman nasusunog lang talaga. I call the fire station and ask for help. Naghihintay lang ako doon when I realize something. What if. Just what if. Eunice is the victim that's why I can't hear a scream. The thought makes me shiver.

I need to find out.

I slowly walk toward the house.

You're confronting the danger again, Cyker! A part of my mind is arguing with me.

You promise to give justice to the victims right? You will not fail again, right Cyker? The other part is pushing me.

I follow the latter.

I enter the door and search for her. Pumasok ako sa mga kwarto. Puro apoy at usok lang ang nasalubong ko sa loob. Nabunutan ako ng tinik nang malaman kong wala sa panganib si Eunice. Palabas na ko sa nasusunog na bahay na yun nang marinig kong biglang sumarado ang pinto. Dali-dali akong tumakbo palabas ng kwarto at binuksan ang pinto dahil baka malakas na hangin lang ang dahilan kaya sumara ito.

But I'm wrong.

Nakalock na yung pinto at bigla akong kinabahan. This is a trap.

Hindi lang naman siguro ito ang pinto sa bahay na to. I need to search for another exit. Pero ang kapal ng usok. Hindi na ko makahinga sa kakaubo. Nagsitayuan ang mga balahibo ko nang may marinig akong kaluskos sa likuran ko. I'm so afraid that I can't breathe. Inipon ko lahat ng lakas ng loob ko para lumingon.

And the next thing I knew, a pair of hands is lock on my neck.

Hindi ako makahinga at maslalong humihigpit yung sakal niya. Nakangiti siya habang sinasakal ako. Suddenly I feel the same fear I felt 10 years ago. The fear of dying. I was 8 years old then when we went to a vacation in a resort. Naexcite akong magswimming kaya tumalon na lang ako basta sa swimming pool without thinking na hindi ako marunong lumangoy. Pagkalubog ko, hindi na ako makaahon. Akala ko talaga malulunod na ko. I want to go to the surface for air but I am stuck inside the water. I can't breathe. I want to feel the air but what I am feeling is the water around me. No air. I breathe for air pero tubig ang pumapasok sa bibig ko. Hindi ako makahinga. Ganyan ang nararamdaman ko ngayon.

I keep on struggling pero malakas siya. I need air! Air! Kapag hindi pa ko nakahinga pakiramdam ko mahihimatay na ko.

But I was surprised when I can't feel his grip anymore. Nawala na ang mga kamay niya sa leeg ko. I am breathing hard. Goodness! Ngayon lang ako naging ganito kadesperado sa hangin. I breathe like there's no tomorrow.

"Don't just breathe there! Help me, weak!" Nagulat ako sa boses na yun. Don't tell me he came to save me?

"Don't watch us fight! Help me!" Tumayo ako at kumuha ng kahit anong madampot ko. The killer is holding Rake's face at at yung isa niyang kamay sinusuntok ang tyan ni Rake. I move closer to them. Inalala ko lahat ng training ko sa baseball at kung gaano kalakas na pressure ang dapat mong ilabas para ipukpok ang bat sa bola. With all my strength, pinukpok ko sa ulo ng killer ang lampshade na hawak ko pero naiwasan yun ng killer kaya si Rake ang napukpuk ko.