Safe?

Hoofdstuk 20

Eva
'Zo, dat was het weer voor vandaag. Ik zie je morgen weer,' zei Sandra. Ik knikte.
'Tot morgen,' zeiden Wolfs en ik in koor waarna Sandra lachend de kamer verliet.
'Zullen we naar buiten gaan?' Vroeg ik. Wolfs knikte. Hij zette me weer in de rolstoel en we liepen de kamer uit.
'Waar gaan jullie heen?' Vroeg Barry.
'Naar buiten. Blijven jullie maar hier, ik waarschuw als er iets gebeurd,' zei Wolfs waarna we weer doorliepen. Eenmaal buiten gingen we weer op ons "vaste" plekje zitten. Ik zat weer bij Wolfs op schoot en liet mijn hoofd weer op zijn borst rusten.
'Hoe voel je je?' Vroeg hij.
'Ik weet niet. En jij?'
'Goed hoor. Weet je het zeker?'
'Aan de ene kant voel ik me goed, maar aan de andere kant ook niet.'
'Hoezo niet?'
'Ik weet niet. Ik heb zo'n vreemd gevoel van binnen.'
'Vertel.'
'Ik weet het niet. Het voelt zo bekend, maar ook weer niet.'
'Ik weet het niet hoor, maar heeft het misschien iets met je nachtmerrie van vannacht en je verleden te maken?' Vroeg Wolfs voorzichtig.
'Dat zou best kunnen.'
'Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?' Ik knikte.
'Ja, dat weet ik. Maar ik heb ook gewoon geen veilig gevoel de laatste tijd,' zei ik zacht. Wolfs pakte me wat steviger vast.
'Bij mij ben je veilig Eef,' zei hij lief. Ik keek hem kort aan en schonk hem een glimlach.
'Sinds Bols ontsnapt is.. Ik weet het niet. Ik voel me gewoon niet fijn. Het lijkt wel alsof ik bang ben voor die vent ofzo, terwijl ik helemaal niet bang voor hem wíl zijn.'
'Eva, je was bijna dood door hem. Het is helemaal niet gek dat je je dan niet veilig voelt.'
'Dat weet ik wel, maar ik vind het gewoon niet leuk.'
'Dat begrijp ik, heel erg goed.'
'Wat uhm, wat zeiden ze eigenlijk over Fleur en jou?' Vroeg ik voorzichtig.
'Ik was bijna mijn baan kwijt. Maar Mechels heeft het voor me opgenomen en ze verteld dat ze zo behandeld werd door Bols. Daarna heeft ze me natuurlijk wel flink uitgekafferd en me gedwongen me goed te gedragen. Uiteindelijk kreeg ik drie weken bureaudienst. Maar omdat ik hier bij jou zit, hoeft het niet. En ik ben natuurlijk veel liever bij jou,' zei hij en gaf me een kus op mijn haar.
'En Fleur?' Vroeg ik.
'Die zit in Brazilië. Mechels zei dat als ze terug zou komen, ze wel naar de gevangenis zou gaan, maar naar een andere en ze eerder vrij zou kunnen komen als ze zich goed gedraagt.'
'En dat heb je haar al verteld?'
'Nee.'
'Wolfs, dat moet je wel doen. Wie zegt dat ze het fijn heeft in Brazilië? Je bent haar vader.'
'Ik wil mijn dochter niet achter de tralies zien zitten Eef. Dat doet pijn,' zei hij. Hij klonk anders nu. Gebroken. Ik legde mijn hand op zijn wang.
'Wolfs,' zei ik zacht en zag de tranen in zijn ogen staan. 'Ik weet dat het pijn doet. Ik heb er zelf ook gezeten en weet hoe ze zich daar voelt. Maar je moet haar dit vertellen. Alsjeblieft, Wolfs.'
'Dit zeg je niet omdat je haar achter de tralies wil hebben omdat ze jou daar heeft laten zitten, toch?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, natuurlijk niet. Ik heb dat haar vergeven. Je hebt me uitgelegd wat ze had, en ik begrijp het. Ik had haar graag een keer willen opzoeken. Maar ik vind wel echt dat je het haar moet vertellen. Ze kan altijd zelf nog kiezen wat ze doet.'
'Maar Eef, het doet zo'n pijn om haar daar te zien. Snap je dat dan niet?'
'Jawel, dat snap ik heel goed. Zo voelde ik me ook. Sterker nog, nu nog steeds. Fleur heeft me vaak zat verteld dat ze mij als haar stiefmama zag, en dat ook wilde. Dus ik begrijp je Wolfs, heel erg goed. Wil je haar alsjeblieft bellen?' Hij knikte.
'Oke, maar weet wel dat ik dit voor jou doe. Want het doet me verschrikkelijk veel pijn.'
'Dat weet ik Wolfs,' zei ik en zag nu weer de tranen. 'Toe maar, het is goed,' zei ik en pakte hem vast. Wolfs legde zijn hoofd op mijn schouder neer en ik voelde hoe hij zachtjes snikte. Dit brak me. Ik wreef rustig over zijn rug om hem te kalmeren.
'Het is goed,' fluisterde ik en pakte hem steviger vast. 'Het komt allemaal goed Wolfs, dat beloof ik je. Alles komt altijd goed.' Wolfs tilde zijn hoofd weer van mijn schouder af. Ik voelde dat hij zijn gezicht schoon veegde. Ik keek hem aan en hij glimlachte lichtjes naar me.
'Wil je.. Zou je..' durfde hij het niet te vragen. Ik keek hem vragend aan. 'Zou je alsjeblieft ook met Fleur willen praten?' Vroeg hij voorzichtig. 'Ze heeft heel erg het gevoel dat jij nog steeds boos op haar bent. En dat het allemaal haar eigen schuld is en ze jou er niet voor had moeten laten opdraaien.'
'Maar, je hebt haar toch wel uitgelegd wat ze had?' Hij knikte.
'Wil je dat alsjeblieft doen?' Vroeg hij weer voorzichtig. Ik legde mijn hand op zijn wang en veegde met mijn duim een verdwaalde traan weg.
'Natuurlijk wil ik dat doen,' zei ik en Wolfs keek me dankbaar aan. Ik plantte kort een kus op zijn lippen.
'Dank je wel Eef, dat betekent veel voor me,' zei hij weer met een kleine, maar oprechte glimlach.
'Ik mis haar,' zei ik zacht en legde mijn hoofd weer tegen zijn borst. Hij pakte me weer steviger vast.
'Ik ook Eef. En ik mis jullie samen. Weet je nog, toen ik uitgegleden was en jullie heel lang moesten lachen?' Ik knikte.
'Ja, dat was echt heel grappig,' grinnikte ik.
'Nou, toen jullie daar zo zaten, met z'n tweeën, lachend. Dat vond ik zo'n fijn moment. Ik genoot toen van mijn twee mooie meisjes.' Ik voelde mijn wangen rood worden.
'Toen gaf ik je een kus op je wang en noemde je een oliebol,' zei ik lachend.
'Ja, ik was me toen toch even verbaasd.'
'Ik wilde me toen weer omdraaien en je een echte kus geven, maar ik hield me in.'
'Oh maar dat had je best mogen doen hoor.'
'Ja dat zeg je nu, was achter me aan gekomen dan.'
'Ja ik was te verbaasd door jou spontane actie.'
'Weet ik, daarom deed ik het ook.'
'Kijk, daarom hou ik van je.'
'Zullen we weer naar binnen gaan? Ik denk dat het zo gaat regenen.'
'Ja dat denk ik ook,' zei Wolfs en zette me weer in de rolstoel. Al snel voelde ik druppels vallen.
'Kom Wolfs, beetje tempo,' zei ik lachend. Wolfs begon te lachen maar liep toch sneller. Waarschijnlijk had hij zelf ook geen zin om nat te worden. Net voordat het echt uit de hemel kwam vallen waren we binnen.
'Ik zei toch dat we op tijd binnen zouden zijn,' zei hij. Ik schudde lachend mijn hoofd.
'Wolfs,' zei ik opeens serieus.
'Ja?'
'Ik heb buikpijn,' kwam er zacht uit. Ik sloeg mijn armen over mijn buik heen van de pijn. Wolfs reed naar mijn kamer en zette me op bed.
'Eef, gaat het?' Ik knikte, maar schudde al snel weer mijn hoofd.
'Nee, het doet echt pijn,' piepte ik.
'Ga maar liggen,' zei hij en hielp me daarbij. Toen ik eenmaal lag probeerde Wolfs me te kalmeren.
'Het doet zo'n pijn,' piepte ik en de eerste traan rolde over mijn wang.
'Rustig maar Eef. Moet ik iemand voor je halen?'
'Nee, blijf hier,' zei ik en pakte zijn hand vast.
'Rustig maar, ik ga nergens heen.' Hij liet mijn hand los en legde hem op mijn buik. Hij wreef er rustig over heen. 'Helpt dit?' Vroeg hij lief. Ik schudde mijn hoofd. Wolfs stond op en liep naar de deur. 'Daar is Marion, ik vraag even of ze een arts wil halen.' Ik knikte. Iets later kwam Wolfs weer bij mij zitten. Ik voelde mezelf langzaam wegzakken.
'Wolfs..' bracht ik met moeite uit. Hij keek me vragend aan. 'Dit is niet goed,' zei ik bijna onverstaanbaar. Ik sloot mijn ogen door de plotselinge vermoeidheid.
'Eef? Eef blijf erbij, Eva!'
'Ik ben zo moe.'
'Nog even volhouden lieverd, voor mij?' Ik knikte.
'Hoe lang nog? Ik ben kapot,' zei ik terwijl mijn oogleden steeds zwaarder werden. Ik hoorde de deur open gaan en zag vaag Marion binnenkomen.
'Eef! Gaat het?' Vroeg ze meteen. Ik schudde mijn hoofd.
'Mevrouw van Dongen, wat is er aan de hand?'
'Ik heb zo'n buikpijn. Dit is niet goed,' zei ik zacht.
'Hoe lang al?'
'Net, het kwam opeens,' gaf Wolfs antwoord. Ik knikte.
'Ik wil slapen,' zei ik weer. Wolfs pakte mijn hand vast.
'U mag niet gaan slapen, we nemen u even mee.'
'Wolfs?'
'Ik blijf bij je Eef,' zei hij geruststellend. Al hoorde ik wel een beetje paniek in zijn stem. Mijn bed kwam in beweging en ik zag alle lampen voorbij flitsen. Wolfs had nog steeds mijn hand vast en hield me in de gaten. Toen hij zag dat ik weer wegzakte, hield hij me wakker.
'Eva, blijf erbij. Niet gaan slapen nu.'
'Ik kan niet meer Wolfs,' fluisterde ik schor. Mijn bed werd tot stilstand gebracht en de artsen om me heen waren druk bezig.
'Kunt u haar vasthouden?' Vroeg de arts aan Wolfs. Die knikte en kwam achter me zitten. Ik leunde tegen hem aan.
'Dit kan even pijn gaan doen,' zei de arts waarna ik een ontiegelijke pijnscheut voelde in mijn buik. Ik kwam naar voren en schreeuwde het uit. Wolfs hield me stevig vast en suste me terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik kreeg nog een spuit in mijn arm waardoor de pijn minder werd.
'Mag ik nu slapen?' Vroeg ik. De arts knikte.
'Ja, lieverd. Ga maar slapen, ik blijf bij je.' Ik knikte en sloot mijn ogen. Al snel viel ik in slaap.

Ik zit in de les en verveel me... Dus omdat ik me zo verveel, een nieuw deeltje voor jullie ;p