Safe?

Hoofdstuk 51

Hopelijk kun je nu goed slapen xx Jansen234

Voor de mensen die mij echt denken te kennen: hier zit een heel klein maar persoonlijk en best kenmerkend dingetje in. Aan jullie de eer om te ontdekken wat ;)

Eva
'Er is iets dat u moet weten,' viel ik met de deur in huis. Mechels keek me vragend aan.
'Wat is er?' Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht.
'Ik ben zwanger. We krijgen een kindje, Wolfs en ik,' zei ik en hij sloeg zijn arm om me heen.
'Dat is geweldig!' Zei ze en stond op. Ik kreeg een knuffel van haar en ze feliciteerde ons. 'Hoe lang al?'
'Drie maanden, heb ik net te horen gekregen.'
'Ah ik ben zo blij voor jullie!'
'Dank u wel,' glimlachte ik oprecht.
'Heb je al last van de hormonen gehad of viel het mee?'
'Eigenlijk alleen vermoeidheid, toch?' Vroeg ik Wolfs.
'Ja. Eigenlijk wel.'
'Geniet er maar van. Voor je het weet sta je te huilen in de supermarkt omdat de melk op is.' Ik keek haar vragend aan. 'Geloof me, I've been there.'
'Ik zal er dan zeker maar van genieten,' lachte ik nu. 'Maar waarom moesten we nu eigenlijk naar het bureau komen?' Veranderde ik na een tijdje het onderwerp.
'Ja, ik wil graag jullie verhaal horen en hoe jullie hebben gehandeld.' Ik knikte en ging zitten. Wolfs begon te praten en toen hij bij het telefoontje van Lynn aankwam, nam ik het over. Mechels luisterde en knikte alleen maar.
'Oké, goed gedaan,' zei ze uiteindelijk. Ik stond weer op. 'Eva, ik wil dat jij wat rustiger aan gaat doen.' Ik knikte, maar zag de bui al hangen. 'Dat betekent over een tijdje bureauwerk. Maar nu nog niet. Geniet nu nog maar van je vrije dagen.' Ik zuchtte diep en Wolfs begon te lachen. Ik keek hem boos aan.
'Sorry schat. Ik leef met je mee,' zei hij en sloeg zijn arm rond mijn middel.
'Jaja, zou ik ook zeggen.' Marion klopte aan en maakte de deur open.
'Lynn is klaar,' zei ze tegen mij. Ik knikte en ze verdween weer.
'Ga maar. Ik spreek jullie donderdag wel weer,' zei Mechels. Ik knikte dankbaar en liep het kantoortje uit. Wolfs bleef nog even. Ik liep achter Marion aan naar de goede spreekkamer.
'Hier zit ze, zie ik je donderdag weer?' Ik knikte.
'Ja, dank je wel,' glimlachte ik. 'Ik moet je trouwens iets vertellen.' Ze keek me vragend aan. 'Ik zit al op de drie maanden.'
'Ah wat leuk! Wanneer heb je je eerste echo?'
'Over drie weken.'
'Ik ben echt blij voor je Eef. Je hebt het verdiend.' Ik glimlachte dankbaar.
'Dank je, Mar. Dat is lief.'
'Wat is lief?' Vroeg Romeo en sloeg een arm rond mijn middel.
'Marion. Hé, ik zit al op de drie maanden,' zei ik snel.
'Niet waar!'
'Jawel.'
'O mijn god Eva dat is zo leuk!' Hij drukte een kus op mijn wang.
'Dank je Ro,' lachte ik en hij liet me los.
'We laten je even, zorg goed voor jezelf Eef,' zei Marion en gaf me ook een kus op m'n wang.
'Ja, komt goed.' Ze glimlachten allebei en liepen weg. Ik draaide me om en liep de spreekkamer binnen. Lynn zat met haar handen om een glas water geklemd en staarde er naar. 'Hee meisje,' zei ik en ging op de stoel naast haar zitten. Ze keek me met rood doorlopen ogen aan. 'Gaat het?'
'Het is zo moeilijk,' zei ze zacht. Ik knikte en sloeg mijn arm om haar heen.
'Ik weet het,' zuchtte ik en trok haar tegen me aan.
'Waarom is het zo moeilijk?' Zei ze en begon te snikken. Het enige wat ik kon doen, was haar vasthouden.
'Dat weet ik dan weer niet. Maar het wordt minder. Dat beloof ik je. Echt. En ik ga je daarbij helpen.' Ze knikte en na een tijdje maakte zich los uit mijn greep. Ze droogde haar tranen en we stonden op.  'Kom, we gaan naar huis,' glimlachte ik en stak mijn hand naar haar uit. Ze pakte 'm vast en we liepen het kantoortje uit. We gingen richting Mechels' kantoor en ik maakte de deur open.
'Wat is er?' Vroeg Mechels. Ik negeerde haar.
'Wolfs? Kom je?' 
'Ja, ik kom er aan.'
'Is Lynn bij je?' Vroeg Mechels. Ik knikte.
'Ja, hoezo?'
'Kom even binnen met z'n tweeën.' Ik keek naar Lynn die knikte als teken dat het goed was en we liepen naar binnen. Ik sloot de deur achter ons. Mechels stond op en stak haar hand uit naar Lynn. 'Ik ben Frieda Mechels, de korpschef.'
'Lynn Boelens,' zei Lynn en schudde haar hand.
'Gaat het al beter met je?'
'Ja. Eva en Wolfs zorgen goed voor me,' zei ze en keek me glimlachend aan. Ik sloeg mijn armen om haar heen en keek over haar schouder.
'Dat is mooi. Hé, de reden dat ik je binnen liet komen, is omdat je moeder me iets heeft gegeven. Ze smeekte me het aan je te geven. Normaal geef ik daar niet aan toe, maar als ik zie hoe Eva en Wolfs om je geven kon ik niet anders.' Ze pakte een envelop en gaf die aan Lynn. 'Open het thuis maar.' Lynn knikte.
'Dank u wel.'
'Jezus wat lijken jullie trouwens op elkaar.'
'Dat hebben we vaker gehoord,' zeiden we tegelijk. Ik liet haar lachend weer los.
'Verder nog iets?' Vroeg ik. Mechels schudde haar hoofd.
'De school is morgen en woensdag nog dicht voor onderzoek dus donderdag kun je weer naar school.' Lynn knikte.
'Haje,' zei ik en opende de deur weer. Wolfs pakte mijn hand vast.
'Eef, wacht bij de auto. Ik kom eraan.'
'Fleur?' Vroeg ik zonder geluid. Hij knikte. 'Is goed. Mag ik je sleutel?'
'Ja, hier.' Hij gaf zijn sleutel aan en kuste me. 'Tot zo.'
'Tot zo,' glimlachte ik en liep samen met Lynn het kantoortje uit. Ze pakte mijn hand vast en zo liepen we naar de auto. We stapten in en na een tijdje kwam Wolfs aangelopen. Hij stapte in en begroette ons waarna we naar huis reden. Daar gingen we op de bank zitten. Lynn legde de envelop op tafel.
'Ik weet niet of ik het wel wil zien,' zei ze zacht. Ik legde mijn hand kort op haar schouder.
'Het hoeft niet hè. Alleen als jij het wilt.' Ze knikte.
'Ja, maar ik doe het toch maar. Ik ben te nieuwsgierig,' lachte ze het weg.
'Is goed, wij laten je wel even alleen.' Ze knikte en Wolfs en ik stonden op. Ik liep naar de keuken met hem achter me aan.  Ik leunde tegen het aanrecht aan en Wolfs kwam voor me staan.
'Alles goed?' Vroeg hij. Ik knikte.
'Ja hoor. Met jou?'
'Ook.' Hij legde zijn handen op mijn heupen.
'Hoe ging het bij Mechels?' Hij keek naar beneden. 'Wolfs?'
'Ik heb het waarschijnlijk niet rond gekregen,' zei hij zacht. Hij keek me weer aan en ik zag tranen in zijn ogen staan. Ik ging op het aanrecht zitten.
'Wat?'
'Het is niet gelukt. Ze heeft hem toch vermoord. Het feit dat Bols er wat mee te maken had maakt niks meer uit. Ze zien ook af van het andere alternatief.'
'Wolfs...' Zei ik zacht.
'Ik zie mijn dochter niet meer. Alleen op Skype of in een cel...' Een traan liep over zijn wang. Ik trok hem tegen me aan.
'Kan Mechels niks doen?'
'Ze zei dat ze haar best zou doen. Maar ik moest er niet te veel vertrouwen in hebben.' Ik pakte hem steviger vast. Zijn hoofd lag op mijn schouder.
'Het komt wel goed. Echt,' zei ik zacht en ging met mijn hand door zijn haar.
'Ik hoop zo dat je gelijk hebt,' zei hij zacht en ik hoorde een trilling in zijn stem. Hij begon zacht te snikken en ik moest mijn eigen tranen tegenhouden. Ik hoorde Lynn opstaan van de bank. Wolfs haalde zijn hoofd van mijn schouder.
'Ik ga naar boven, kom je zo ook even?' Ik knikte glimlachend. Ik veegde een traan bij hem weg waarna hij naar boven liep. Lynn was nu in de keuken gekomen en ik kwam van het aanrecht af.
'Gaat het?' Vroeg ze. Ik knikte en veegde voor de zekerheid even onder mijn ogen.
'Ja, prima.'
'Zeker?'
'Ja. Alles is goed. En jij?'
'Ze is super boos op me en heeft me voor vanalles uitgescholden. Uiteindelijk zat dit er ook bij,' zei ze en opende haar vuist. 'Deze droeg ik altijd. Mam heeft het van me afgepakt toen Freek begon met..' Ze haalde even diep adem. 'Met het misbruiken... Dus als straf voor het liegen nam ze mijn dierbaarste sieraad af. Dit kettinkje heb ik van mijn oma gekregen, net voordat ze overleed. Ze zei dat het stond voor kracht. Dat ze wilde dat ik het had, omdat ik sterk was.' Ze keek me aan met tranen in haar ogen. 'En nu heb ik het terug.' Ik keek haar glimlachend aan.
'Zal ik 'm bij je om doen?' Ze knikte en gaf het kettinkje aan. Er zat een kruisje aan. Ik deed het bij haar om en ze keek via de oven toe. Ik zag het en legde mijn handen op haar bovenarmen.
'Nu ben ik weer compleet,' zei ze zacht en een traan ontsnapte uit haar ooghoek. 'Ik weet niet eens waarom ik moet huilen,' lachte ze en draaide zich om. Ik nam haar in mijn armen.
'Ben je ook zwanger?' Grapte ik.
'Dacht het dus even niet,' lachte ze. Na een tijdje liet ik haar los. 'Ga maar naar hem toe. Hij heeft je nodig,' zei ze en keek me glimlachend aan. We liepen samen naar boven. 'Ik ga even wat huiswerk maken. Ik zie je straks wel weer.'
'Ja, succes.'
'Dank je. Eva, luister heel even naar me. Alsjeblieft?' Ik knikte.
'Ja, tuurlijk. Wat is er?'
'Ik weet niet wat er aan de hand is, en dat hoef ik ook niet te weten. Maar doe alsjeblieft rustig aan. Je ziet er niet goed uit en ik maak me zorgen. En Wolfs maakt zich ook zorgen. Dus zorg goed voor jezelf alsjeblieft.'
'Dat komt wel goed. Maak je maar geen zorgen.' Ik pakte kort haar hand vast en ze gaf me een kus op mijn wang.
'Oké dan. Tot straks,' zei ze en liep weg. Ik liep Wolfs' en mijn slaapkamer in en trof een hoopje ellende aan op bed. Hij lag met zijn rug naar de deur toe.
'Wolfs? Gaat het?' Hij schudde zijn hoofd. Ik liep naar het bed toe en kroop tegen hem aan. Ik lag nu tegen zijn rug aan. Ik legde mijn arm over hem heen en hij legde zijn hand bovenop de mijne. 'Ik ben er voor je hè. Dat weet je toch?' Hij knikte en draaide zich om. Zijn ogen waren rood doorlopen. 'Kom hier,' zei ik en nam hem in mijn armen. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik hoorde hem af en toe snikken. Dat ging gepaard met het schokken van zijn lichaam. Na een tijdje werd hij wat rustiger.
'Ik ga even slapen,' zei hij zacht. Ik knikte.
'Is goed, ik blijf bij je.' Hij knikte. 'Welterusten,' zei ik en gaf hem een kus.
'Welterusten Eef.' Ik draaide me om en hij trok me wat dichter tegen zich aan. Ik haalde mijn telefoon uit mijn kontzak en legde die naast me neer. Toen ik hoorde dat Wolfs' ademhaling regelmatig was, pakte ik m'n telefoon weer. Ik besloot wat rond te kijken op Facebook. Al snel zag ik weer een bericht van RTL nieuws.
"Agente red weer tientallen levens" was de titel. Ik opende het bericht.
"Rechercheur Eva van Dongen uit Maastricht, heeft vandaag weer vele levens gered. De rechercheur voorkwam samen met haar partner Floris Wolfs een dodelijk ongeval op het Bonnefanten college. Een gewelddadige man drong daar een klaslokaal binnen en bedreigde een meisje. Toen een jongen wilde ingrijpen is hij hard geslagen. Van Dongen reageerde daar op met een scherpe waarschuwing. De man trok toen een wapen en richtte op het meisje. Na een waarschuwingsschot door het raam, richtte hij op van Dongen. Die kon net een kogel ontwijken en schoot de man in zijn schouder. Hiermee voorkwam ze dat er doden zouden vallen. Voor alle kinderen is slachtofferhulp ingeschakeld. Het korps Maastricht laat weten nog steeds en alweer trots op hun rechercheurs te zijn. Want uiteindelijk hebben ze het toch weer samen geflikt." Ik zuchtte en klikte het artikel weg. Ik besloot wat spelletjes te spelen, totdat er op de deur geklopt werd.
'Kom maar,' zei ik. De deur ging open en Lynn stond in de opening. 'Hee, wat is er?'
'Ik ben bang,' zei ze zacht. 'Ik zie hem steeds voor me. Word ik gek?' Ik schudde mijn hoofd.
'Kom hier,' fluisterde ik en ze kwam bij ons liggen. Ik keek haar doordringend aan. 'Je wordt niet gek. Het is normaal dat je bang bent en dan dingen ziet die er niet zijn. Het gaat over. Ik help je daar bij. Oké?' Ze knikte.
'Oké. Mag ik hier blijven?' Ik knikte.
'Ja, kom maar.' Ze draaide zich met haar rug naar me toe en ik sloeg mijn arm om haar heen.
'Familygoals,' grinnikte ze.
'Welterusten Lynn,' grinnikte ik nu.
'Welterusten Eva.' Ik sloot mijn ogen en al snel viel ik ook in slaap.

Ik werd na een tijdje weer wakker. Alleen lag ik nu in m'n eentje in bed. Ik keek op de wekker hoe laat het was. Half zes. Had ik toch een mooie drie uur geslapen. Ik stond op en besloot even snel te gaan douchen. Daarna trok ik mijn trainingsbroek en een shirt van Wolfs aan. Ik liep naar beneden en Wolfs wachtte me onderaan de trap op.
'Daar is ze!' Zei hij en nam me in zijn armen. Ik klemde mijn armen en benen om hem heen om niet te vallen.
'Hee,' lachte ik en ik keek hem glimlachend aan. Hij liep met mij in zijn armen naar de woonkamer.
'Ik wil dat jij, Eva van Dongen, hier blijft zitten totdat ik zeg dat je mag komen.' Hij zette me op de bank neer.
'En wat nou als ik het daar niet mee eens ben?'
'Dat merk je vanzelf. Er staat namelijk een straf op.'
'O? Wat dan?'
'Ja dat wil jij wel weten hè?'
'Eigenlijk wel ja.' Hij duwde mij zachtjes op mijn rug.
'Dat is dan heel erg jammer,' zei hij en kwam boven me hangen.
'Nou, dat vind ik niet aardig,' zei ik quasi boos.
'Zal ik je even troosten dan?' Ik knikte en zette een pruillipje op. 'Ah meisje toch,' zei Wolfs meelevend en drukte een kus op mijn lippen. Die kus veranderde in een zoen die uiteindelijk ook iets langer duurde dan gepland. Na een tijdje trok hij terug.
'Hier blijven hè?' Zuchtend knikte ik. 'Goed zo,' zei hij en gaf me een korte kus waarna hij weer verdween. Ik kwam zuchtend overeind en zette de tv aan. Ongeduldig wachtte ik af tot Wolfs me zou komen halen. Na een tijdje gebeurde dat gelukkig ook.
'Komt u maar,' zei hij en reikte zijn hand naar me uit. Ik pakte hem lachend vast en hij gooide me over zijn schouder. Hij liep de trap op.
'Zeg wat dacht je er van om me eens neer te zetten?'
'Ja, is goed,' zei hij en legde me op bed neer.
'Wat ben jij allemaal van plan joh?' Vroeg ik lachend. Hij gaf geen antwoord maar drukte zijn lippen op de mijne. Na een tijdje trok hij weer terug.
'Kom, shirt uit.' Hij ging achter me zitten en trok mijn shirt uit.
'Wat ga je doen?'
'Eef, ik zag straks aan je dat je pijn had. Dus daar gaan we nu wat aan doen.' Ik knikte en voelde zijn hand op mijn schouder. Ik beet op mijn lip tegen de pijn. 'Draai maar om.' Ik draaide naar hem toe en keek hem glimlachend aan. Hij smeerde de rest van mijn schouder in. 'Kom, dan gaan we weer naar beneden.' Ik knikte en stond op. Wolfs gaf me mijn shirt weer aan en ik trok het aan. Hij pakte mijn hand vast en we liepen naar beneden. Onderaan de trap hield hij me tegen.
'Wat is er?' Vroeg ik.
'Ogen dicht,' zei hij en hield zijn handen voor mijn ogen. We liepen ergens heen en stopten al vrij snel. 'Oké, doe je ogen maar open.'

Oeeee cliffhanger