Safe?

Hoofdstuk 75

Eva
'Eef?' Ik opende mijn ogen en was ineens klaarwakker.
'Ja?'
'Ik moet gaan van de dokter. Red je het zonder mij of moet ik regelen dat ik kan blijven?'
'Ik red me wel,' zei ik en pakte zijn hand vast. 'Ga maar naar de kindjes en de meiden. Die hebben je nu nodig.'
'Weet je het zeker?'
'Ja. Ga maar. Ik bel je als er iets is.'
'Oké,' zei hij en stond op. Hij trok zijn jasje aan en kwam weer op bed zitten. Zijn duim ging zachtjes over mijn wang. 'Morgenochtend ben ik er meteen als je wakker bent.'
'Ja,' glimlachte ik. 'Marion komt trouwens ook zo, dus maak je geen zorgen.'
'Doe haar maar de groetjes.' Ik knikte.
'Doe ik. Geef je de meiden een hele dikke knuffel van mij?'
'Tuurlijk.' Ik trok hem in een knuffel.
'Tot morgen Wolfs.'
'Tot morgen Eef.' Hij liet me los en gaf me een kus. Hij stond op en verliet de kamer. Glimlachend zwaaide ik nog naar hem. Een halfuurtje nadat hij weg was, kwam Marion binnen.
'Hee Eef,' zei ze en liep naar me toe. Ik gaf haar een knuffel en we hielden elkaar stevig vast.
'Hee Mar.'
'Hoe is het?' Vroeg ze en liet me los.
'Wel goed, eigenlijk.'
'Zeker?'
'Ja. En dat komt echt doordat jullie me allemaal steunen. Dank je wel.' Ze pakte mijn hand vast.
'Daar zijn we toch vriendinnen voor?'
'Je bent mijn vriendin niet.' Ze keek me vragend aan. 'Je bent mijn beste vriendin.'
'En jij de mijne,' glimlachte ze.
'En het feit dat Mike is opgepakt voelt ook wel goed moet ik zeggen.'
'Dat dacht ik al.'
'Heb je Wolfs nog gezien?'
'Ja. Ik had hem opgehaald en naar het bureau gebracht, omdat zijn auto daar nog stond.' Ik knikte.
'Oja.'
'Hij zei wat er met je gebeurd was.' Ik knikte weer. Waarom wist ik eigenlijk niet. 'Ik vind het echt heel erg Eef.'
'Het is gebeurd. Ik kan het niet meer terugdraaien, hoe graag ik het ook zou willen.'
'Ben je niet boos op hem?'
'Jawel. Heel erg.'
'Het enige wat we nu dan maar kunnen doen, is wachten op een zware straf.' Ik knikte.
'En die zal hij krijgen ook.'
'Hoezo?'
'Voor wat hij bij Jason heeft gedaan. Hij kwam nooit opdagen bij de reclassering. Hij heeft Fleur aangerand. Dat moet je trouwens niet tegen Wolfs zeggen, hij weet het nog niet. Hij heeft andere mensen mishandeld, dingen vernield. Mij ontvoerd, mishandeld en verkracht. Alles wat hij al eerder bij mij had gedaan. Ik hoop dat hij nooit meer vrij komt. Anders moet ik mijn dochters alle vier gaan beschermen. Nog meer dan normaal.'
'Geen zorgen. Ik zeg niks tegen Wolfs. Gaat ze wel aangifte doen?'
'Ja, dat moet ze van mij. Maar ze wil het zelf ook.'
'Gelukkig.'
'Hoe was hij eronder? Toen ik weg was,' vroeg ik ineens.
'Hij maakte zich heel veel zorgen om je. Vooral toen je nog niet gebeld had en we dus niet wisten waar je was. Hij heeft hele dagen op het bureau gezeten. Fleur is de hele week binnen gebleven, Lynn moest van haar vader naar school, maar was er niet bij met haar hoofd. Elke pauze belde ze me of we al meer wisten en na school kwam ze elke dag naar het bureau en reed vervolgens mee naar huis met Wolfs. Zelfs de kleintjes zijn op het bureau geweest.'
'Wow.'
'We hebben er alles aan gedaan je te vinden, maar zonder jouw belletje waren we niet heel ver gekomen.' Ik knikte. We praatten nog een tijdje, totdat ze zag dat ik moe werd. 'Ga maar slapen. Des te eerder is het morgen en mag je naar huis.' Ik knikte.
'Fijn dat je even bent gekomen Mar,' zei ik en gaf haar een knuffel.
'Welterusten Eef.' Ik liet haar los en ze stond op.
'Slaap lekker. Doe je de groeten aan Romeo?'
'Doe ik.' Ik glimlachte en ze liep de kamer uit. Ik zwaaide haar nog na waarna ik ging liggen. Ik sloot mijn ogen en al snel was ik vertrokken.

Bezweet werd ik wakker en keek om me heen. Een zucht van opluchting rolde over mijn lippen. Ik was daar niet meer, ik was in het ziekenhuis. Wolfs had me daar weggehaald. Ik sloot mijn ogen weer en viel weer in slaap. Na een tijdje, geen idee hoe lang, werd ik rustig weer wakker. Toen ik om me heen keek, zag ik Wolfs naast m'n bed zitten.
'Hey, je bent er.'
'Ik zei toch dat ik er zou zijn als je wakker werd?' Ik knikte glimlachend en klopte naast me op mijn bed, waar hij vervolgens ging zitten.
'Ik ben blij dat je er bent.' Hij sloeg zijn arm om me heen.
'Ik ook,' zei hij en trok me tegen zich aan. 'We moeten wachten op de dokter en daarna mag je naar huis.' Begrijpend knikte ik.
'Heb je het de meiden verteld?'
'Ja, ze waren heel erg blij dat je weer terug bent. Ze maakten zich heel veel zorgen.'
'Net als jij. Marion vertelde het me. Sorry dat ik jullie dat heb aangedaan.'
'Hé, kijk me eens aan.' Ik deed wat hij zei. 'Jij gaat je hier niet schuldig over voelen, oké? Het is niet jouw schuld dat je ontvoerd bent.'
'Ja dat weet ik wel, maar toch. Ik ben gewoon blij als ik ze dalijk weer kan vasthouden.'
'Daar zullen zij ook heel blij mee zijn,' zei hij en drukte een kus op mijn haar.
'Hoe is het gegaan met de kleintjes?'
'Goed, iedereen heeft heel erg geholpen.'
'Gelukkig.'
'Wat ga je straks eerst doen?'
'Douchen. Dat heb ik al bijna een week niet gedaan.'
'Je ruikt nog hartstikke fris hoor,' zei Wolfs. Ik lachte even.
'Wil je me helpen aankleden?'
'Ja tuurlijk schat.' Hij stapte van het bed af en ik sloeg de dekens van me af. Toen ik overeind kwam, voelde ik een zeurende pijn in mijn buik, zij en schouder. Wolfs zag het.
'Gaat het?'
'Ja. Het gaat wel. Ik wist niet dat die pijn er zat. Zal wel stijf zijn ofzo.' Hij knikte en hielp me van het bed af. Hij pakte mijn hemd en beha van het kastje af en legde het op bed. Hij knoopte mijn ziekenhuis "pyjama" los en liet het voorzichtig van me af glijden. Ik pakte mijn beha aan trok hem aan. Ik draaide me naar Wolfs toe.
'Hoe erg is het?'
'Best erg,' gaf hij toe.
'Fijn.' Ik trok mijn hemd aan en zocht naar deo, die ik uiteindelijk vond. Wolfs hielp me met mijn shirt en broek aantrekken, omdat dat nog best wel pijn deed. Daarna trok ik mijn sokken en schoenen aan en maakte een knot. Toen ik dat gedaan had, kwam mijn arts binnen.
'Goedemorgen mevrouw van Dongen, meneer Wolfs.' We knikten vriendelijk naar haar. 'Klaar om naar huis te gaan?'
'Heel erg,' zei ik.
'Mooi. Heeft u ergens last van op het moment?'
'Ja, de blauwe plekken.'
'Dat is de stijfheid. Omdat u de hele tijd gelegen heeft. Als u het een tijdje beweegt of het masseert moet het minder worden.'
'Ja dat dacht ik al.'
'Heeft u verder nergens last van? Slachtofferhulp kan ingeschakeld worden als u daar behoefte aan heeft.'
'Nee, dank u. Het gaat prima. En mijn vriend let wel op me, hè?' Hij knikte.
'Altijd.'
'Fijn. Dan is het enige advies wat ik u kan geven om aangifte te doen tegen de dader. Wij kunnen onze onderzoeksresultaten opsturen als u dat wilt?'
'Graag. Stuur het maar naar het lab en politiebureau Maastricht.' Ik stond op van het bed en schudde haar de hand. 'Dank u wel.'
'Graag gedaan. Ik wens u beiden een spoedig herstel.'
'Dank u wel,' zei Wolfs nu.
'U weet de weg naar buiten?'
'Ja.'
'Oké, tot ziens en een fijne dag!'
'Het zelfde!' Zeiden we waarna ze de kamer verliet. Wolfs pakte mijn telefoon en gaf 'm aan mij. Ik keek nog even of ik alles had, waarna ik de kamer uit liep. Wolfs kwam achter me aan en sloeg zijn arm om mijn middel. Ik keek hem glimlachend aan. We liepen naar de auto en reden naar huis. Toen we de auto uitstapten en naar de Ponti liepen, pakte ik Wolfs' hand vast en keek onrustig om me heen.
'Eef, rustig. Hij is gepakt. Je bent veilig.' Ik knikte.
'Weet ik. Maar toch.' We stopten met lopen.
'Je bent bang hè?'
'Een beetje,' gaf ik toe. 'Ik wil gewoon niet dat het nog een keer gebeurd.'
'Het gebeurt niet nog een keer. Dat beloof ik je. Ik bescherm je.' Weer knikte ik en pakte hem vast. Hij hield me stevig vast.
'Dank je wel.'
'Kom, dan gaan we naar huis.'
'Kan ik eindelijk mijn dochters weer vasthouden.' Hij sloeg zijn arm om me heen en we liepen richting huis.