Safe?

Hoofdstuk 61

Eva
Ik werd wakker met knallende koppijn. Langzaam opende ik mijn ogen en keek om me heen. Ik was weer in onze kamer. Mijn bed was weer aan dat van Wolfs vastgemaakt. Wolfs stond bij de meisjes en praatte zachtjes tegen ze. Ik sloot mijn ogen weer in de hoop opnieuw in slaap te vallen. Gelukkig lukte dit ook even. Na een tijdje werd ik weer wakker. Mijn hoofdpijn was nog erger dan daarstraks. Ik voelde een koele hand op mijn wang en opende moeizaam mijn ogen. Wolfs keek me glimlachend aan.
'Hee,' zei hij zacht. Ik glimlachte lichtjes. 'Hoe voel je je?'
'Bagger. De steken zijn weg, maar ik kreeg er zware hoofdpijn voor terug,' zei ik zacht en sloot mijn ogen weer tegen het felle licht.
'Wil je een aspirine?'
'Nee, hoeft niet.'
'Zeker?' Ik keek hem aan en knikte langzaam.
'Ja, zeker. Wil je wel het licht uit doen, alsjeblieft?' Hij knikte en stond op.
'Tuurlijk schat.' Hij deed het licht uit en kwam weer bij me zitten.
'Dank je wel,' glimlachte ik. Ik klopte naast me op het bed en hij ging liggen. 'Wat hebben ze eigenlijk gedaan?'
'Er waren stukken placenta achtergebleven en die hebben ze weggehaald.' Ik knikte. 'Ze zeiden tegen me dat je het misschien niet zou halen, toen ze je hier hadden weggehaald.' Ik keek hem aan en zag verdriet in zijn ogen. 'Ik wist helemaal niet dat het zo ernstig was. Ik was zo bang om je kwijt te raken Eef. Ik zag mezelf al zitten. Een vader met een pasgeboren tweeling, zonder de liefde van zijn leven.' Ik legde mijn hand op zijn wang.
'Hey, ik ben er nog. En dat is wat telt.' Hij knikte en ik trok hem in een knuffel. 'Ik zal jou nooit achter laten. Nooit.' Hij pakte me stevig vast.
'Ik hou van je Eva.'
'Ik hou ook van jou Wolfs.' Ik liet hem weer los. Één van de meisjes begon te huilen. Wolfs stond op en haalde Rosan uit haar bedje.
'Hee meisje, heb je honger?' Hij praatte lief tegen haar. Op zo'n toon zoals alleen hij dat kon. Hij liep met haar in zijn armen naar mij en ik nam haar over. 'Ik zal even de fles maken.' Ik knikte en keek glimlachend naar ons kleine meisje.
'Ze lijkt op jou,' zei ik en keek van Rosan naar Wolfs. Hij kwam aangelopen met de fles en gaf 'm aan. Reza werd ook wakker en begon zachtjes te huilen. Wolfs maakte ook voor haar een fles klaar en haalde haar uit haar bedje. Hij kwam naast me zitten. 
'Reza lijkt dan weer op jou.' Hij keek me glimlachend aan. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en we gaven beide meisjes de fles. Toen ze die allebei ophadden vielen ze weer als een blok in slaap. Ik legde ze op mijn borst en Wolfs ging de flesjes schoonmaken. Toen hij dat gedaan had, kwam hij weer naast me op bed zitten. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn.
'Eef, kijk eens.' Ik keek recht in de camera. Wolfs maakte een paar foto's waarna hij de meisjes weer terug in bed legde.
'Ik wil naar huis,' zuchtte ik. Hij kwam weer bij me zitten.
'Daar zul je ook je rust moeten houden hoor schat,' zei hij en sloeg zijn arm om me heen.
'Ja, klopt. Maar dan ben ik tenminste op m'n eigen plek. Hier is alles zo, ziekenhuis. Geen sfeer.' Hij knikte.
'Morgen. Dan gaan we naar huis.' Ik draaide wat meer naar hem toe en we zakten wat onderuit. Ik legde mijn hoofd op zijn borst.
'Oh Eva je hoort bij mij,' begon hij zachtjes te zingen. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. 'O Eva loop niet voorbij. Alles is mijn schuld, is mijn fout, maar heb wat geduld en weet dat ik van je houd. O Eva je hoort bij mij-ij-ij, bij mij.'
'Weet ik,' zei ik en gaf hem een kus op zijn wang. Hij trok me dicht tegen zich aan. 'En ik hou ook van jou.' Ik legde mijn hoofd weer op zijn borst en legde mijn arm over hem heen. Wolfs zette de tv aan en we keken naar een of ander programma over koken, want dat vond Wolfs leuk. Veel kreeg ik er niet van mee, want ik viel in slaap. Alweer.

Ik werd moeizaam wakker van babygehuil. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Geen Wolfs. Ik kwam overeind en besloot op te staan. Langzaam liep ik naar de meisjes toe. Het was Reza die aan het huilen was. Ik pakte haar op en nam haar mee.
'Ssst, mama is hier,' suste ik haar. Ik hield haar tegen me aan en liep richting de commode. Ik legde haar neer en verschoonde haar luier. Daarna ging ik met haar lopen door de kamer. Ze keek me aan met haar blauwe ogen, waar toch een randje groen omheen zat. Wolfs had gelijk, ze leek op mij.
'Nu moeten we nog weten hoe jij je gedraagt,' zei ik zacht. 'Lijk jij op mama of op papa?'
'Dat wil ik ook wel weten,' zei Wolfs ineens. Ik keek glimlachend zijn richting in. Hij stond in de deuropening.
'Hee.'
'Hee,' zei hij en liep mijn kant op. 'Wat doe jij uit bed?' Hij kwam achter me staan en sloeg zijn armen om me heen. Ik voelde kort zijn lippen in mijn nek.
'Ze moest verschoond worden.'
'Oké. Wil je wat eten?'
'Hoe laat is het?'
'Zeven uur.'
'Dan moeten de meisjes eerst de fles.' Hij knikte.
'Zal ik ze klaarmaken?' Ik knikte en keek hem aan.
'Alsjeblieft.' Hij glimlachte en gaf me een kus. Hij liet me los en ging de flessen klaarmaken. Ik ging met Reza op bed zitten en wachtte tot Wolfs een flesje klaargemaakt had. Toen dat eenmaal zover was, begon ze gulzig te drinken. Al snel was de fles leeg en viel ze als een blok in slaap. Ik legde haar weer in haar bedje en haalde Rosan, die ondertussen ook wakker was geworden, uit haar bedje. Ik verschoonde haar eerst en gaf haar daarna de fles. Wolfs ruimde de troep weer op en ik legde Rosan weer terug in bed. Ze hield stevig mijn vinger vast. Automatisch kwam er een glimlach op mijn gezicht.
'Hey meisje,' zei ik en ze staarde me aan. 'Ga maar slapen. Mama blijft bij je.' Ze keek even moeilijk waarna er een klein boertje ontsnapte. Ik begon te lachen en keek Wolfs aan. 'Ze lijkt echt op jou,' lachte ik. Wolfs knikte. Ik richtte me weer op Rosan, die me lachend aankeek. Ik smolt. 'Kom kleine, welterusten.' Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd waarna ze alsnog snel vertrokken was. Ik keek naar de twee kleine wondertjes die ik ter wereld gebracht had. Ik schrok van Wolfs' plotselinge armen om me heen. Hij lachte kort.
'Schrok je?'
'Ja. Een beetje.'
'Sorry,' zei hij en gaf me een kus op mijn wang. Ik glimlachte kort. Hij hield me stevig vast en ik leunde tegen hem aan.
'Wolfs?' Vroeg ik na een tijdje.
'Ja lieverd?'
'Dank je wel.' Ik draaide me naar hem toe. 'Ik ga je nu iets vertellen, wat niemand weet. Oké?' Hij knikte.
'Ja tuurlijk. Je kunt alles bij me kwijt.'
'Je hebt mijn leven gered. En dan niet in het politiewerk.' Hij keek me niet begrijpend aan en liet me los. Ik rolde mijn mouwen op en liet mijn onderarmen zien. 'Deze zijn van vroeger.' Ik liet mijn andere arm zien. 'Deze zijn nog vrij recent. Ik ging bijna te ver. Maar ik ben gestopt. Ik realiseerde me dat ik jou niet achter kon laten. En je riep mij net op dat moment. Ik heb het niet meer gedaan sindsdien. Ik voelde me zo schuldig tegenover jou. Ik kon je dit miet aandoen.' Ik keek hem aan en de tranen kropen langzaam over mijn wangen. 'Wil je alsjeblieft wat zeggen?' Hij keek me alleen maar aan en van binnen voelde ik de pijn allesoverheersend worden. 'Wolfs? Alsjeblieft?' De tranen begonnen sneller te lopen en ik moest moeite doen mijn ademhaling onder controle te houden.
'Eva.. Waarom?..'
'Ik weet het niet,' zei ik zacht en keek naar de grond. 'Het gaf me troost. Het is net alsof..' Ik dacht even na en keek hem aan. 'Alsof je een knuffel krijgt van iemand die er niet is,' bracht ik met moeite uit. Hij keek me recht in mijn ogen aan.
'Waarom heb je me dit nooit verteld?'
'Ik kon het niet. Ik wilde stoppen. En ik wilde je geen pijn doen. Waarschijnlijk gebeurt dat nu alsnog maar goed. Het spijt me Wolfs, echt. Het schuldgevoel is nooit weggegaan. Het zit er nog steeds.'
'Maar Eva, ik ben er altijd voor je geweest. Ik heb je zoveel knuffels gegeven. Ik snap het niet.'
'Ik ook niet. Echt niet. Het is iets van vroeger. Wees alsjeblieft niet boos.' Hij legde zijn hand op mijn wang.
'Ik ben niet boos. Ik begrijp waarom je het niet verteld hebt.'
'Echt niet?' Hij schudde zijn hoofd en veegde een paar tranen weg.
'Nee, Eef. Kom hier.' Hij trok me in een knuffel en ik brak. 'Het is goed lieverd. Het is oké.' Ik knikte en keek over zijn schouder. Ik zag dat de deur open ging en Romeo verscheen.
'Ik kom zo wel terug,' zei hij en ik knikte. Wolfs draaide ons om.
'Is goed, ik kom je wel halen.' Ik hoorde de deur dichtgaan.
'Wolfs het spijt me echt,' snikte ik.
'Weet ik schat. Het is oké.' Hij liet me los en dwong me hem aan te kijken. 'Ik weet hoe moeilijk je het vindt. Maar vertel het me de volgende keer, alsjeblieft?' Ik knikte. 'Mooi. Want ik wil je helpen, maar als ik niks weet kan ik ook niks doen.' Weer knikte ik. 'Je bent gestopt, toch?'
'Ja. Ik kon het jou niet aandoen. En ik ging bijna te ver. Ik realiseerde me dat ik jou niet kwijt wil raken en niet zonder je kan. Echt ik voel me nog steeds zo schuldig.' Wolfs trok me tegen zich aan.
'Dat is nergens voor nodig. Echt niet. Het is goed.' Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en hij liet me uithuilen. Hij ging met zijn hand door mijn haar heen. 'Ik hou van je Eva.'
'Ik hou ook van jou,' zei ik zacht.
'Eef? Kijk me eens aan.' Ik haalde mijn hoofd van zijn borst en keek hem aan. 'Beloof me, dat je je zelf nooit meer zult verwonden.' Ik keek naar de grond. 'Eva? Alsjeblieft?'
'Ik weet niet of ik dat kan,' fluisterde ik.
'Je kunt het wel. Daar ben ik van overtuigd. Alsjeblieft eef, beloof het me.' Ik keek hem weer aan en knikte langzaam.
'Ik beloof het.' Ik pakte zijn hand vast. 'Het spijt me Wolfs.' Hij trok me mee naar het bed en ging zitten. Hij klopte op zijn schoot en ik ging zitten. Hij pakte me stevig vast.
'Hey, lieve schat. Het is oké, echt.' Ik keek hem aan en hij veegde met zijn duim over m'n wang.
'Dank je wel,' zei ik en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.
'Ik hou van je Eva,' zei hij nog een keer. 'Ik wil dat je dat weet.'
'Ik hou ook van jou.' We bleven even zo zitten.
'Gaat het weer?' Vroeg hij na een tijdje. Ik haalde mijn hoofd van zijn schouder en knikte.
'Ja. Het gaat wel weer.' Ik glimlachte kort en stond op. Wolfs deed hetzelfde. Hij drukte kort een kus op mijn lippen. Wolfs liep naar de deur en maakte 'm open. Romeo kwam weer naar binnen. Ze begroetten elkaar waarna hij doorliep naar mij.
'Hee Ro,' zei ik.
'Hee Eef,' zei hij en nam me in een knuffel. 'Gaat het?' Fluisterde hij. Ik liet hem los en knikte. 'Mooi.' We gingen op bed zitten. 'Ik heb weer vanalles van collega's. Hier, in deze mand.'
'Ah super lief, dank je wel. Bedank je iedereen namens ons?' Vroeg ik.
'Ja tuurlijk. Ik kan alleen niet langer dan tien minuutjes blijven.'
'Is het druk op het werk?' Hij knikte. 'Vertel.'
'Veel overvalletjes, tasjesroof enzo. Zijn we toch weer druk mee.'
'Allemaal snotjochies zeker?'
'Ja, bijna allemaal wel.' We praatten nog wat met z'n drieën totdat Romeo weer weg moest. Ik gaf hem een knuffel.
'Doei Ro. Fijn dat je even langskwam.'
'Doei Eef, graag gedaan.' Hij gaf Wolfs een korte knuffel en verliet de kamer.
'Wolfs, kom eens hier,' zei ik en klopte naast me op bed. Ik ging wat meer rechtop zitten en hij kwam naast me zitten. 'Je ziet er moe uit. Neem wat slaap.' Hij schudde zijn hoofd.
'Ik kan niet slapen,' zei hij en zette de tv aan. Ik keek hem aan.
'Wolfs? Wat is er?' Hij haalde zijn schouders op.
'Weet ik niet. Ik...ik heb gewoon even de behoefte om te huilen. Mag ik?' Ik knikte.
'Ja tuurlijk,' knikte ik en hij pakte me vast. 'Ik ben er voor je.' Ik pakte hem ook vast en liet hem zijn gang gaan. Ik hoorde hem zachtjes snikken, wat gepaard ging met het licht schokken van zijn lichaam. 'Het is goed Wolfs. Echt.' Na een tijdje liet hij me los.
'Dank je wel Eef,' zei hij en gaf me een korte kus. Ik keek hem glimlachend aan.
'Graag gedaan.' Hij zakte wat onderuit en legde zijn hoofd op mijn borst. Ik sloeg mijn arm om hem heen en zo keken we een film. Uk ging met mijn hand door zijn haren heen. Halverwege de film merkte ik dat hij in slaap gevallen was. Hij was schattig zo. Ik zag dat Marion aan kwam lopen.
'Hey Eef,' zei ze vrolijk. Ik legde mijn vinger tegen mijn lippen.
'Ssht, hij slaapt net,' fluisterde ik.
'Hey Eef,' fluisterde Marion nu. Glimlachend knipoogde ik naar haar waarna ze plaats nam naast het bed. 'Had hij het nodig?' Ik knikte.
'Ja. Ik mag eigenlijk m'n bed niet uit dus moet hij alles doen. Hij zag er moe uit en wilde eigenlijk niet gaan slapen. Maar het is me toch gelukt.'
'Jij krijgt bij hem alles voor elkaar. Dat weet je.' Ik knikte.
'Wat kom je eigenlijk doen?' Pas toen ik het hardop zei had ik door hoe bot het klonk. 'O, sorry, dat bedoelde ik niet zo.'
'Weet ik Eef. Ik kwam even kijken hoe het met je ging. Maar zo te zien gaat het goed.' Ik knikte.
'Ja. Hij is schattig hè? Als 'ie slaapt.' Ik drukte een kus op zijn voorhoofd.
'Jullie zijn vooral heel schattig.' Ik glimlachte naar haar en keek weer naar Wolfs. De liefde van mijn leven. Ik kan me mijn leven zonder hem niet meer voorstellen. Niet alleen als partner, maar ook als vriend, als collega, als maatje. Ik hou zoveel van deze man. Hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, is me een raadsel.
'Eef?' Haalde Marion me uit mijn gedachten. Ik keek op
'Hmm?'
'Zo, jij zat ver weg.' Ik knikte. 'Ik vroeg je wat.'
'Wat dan?'
'Je bent gelukkig met hem, of niet?' Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte.
'Ja, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.'

Volgende week komt er geen deel online, sorry! Dat komt doordat ik vanavond op skivakantie ga. Voor iedereen die ook vakantie heeft; fijne vakantie en geniet er van! X