Safe?

Hoofdstuk 85

Eva
'Maar hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet dan?' Vroeg Lynn. Wolfs was ondertussen achter me komen zitten.
'Nou, ik werkte toen nog in m'n eentje en was net naar een nieuwe zaak. Ik stond bij een lichaam dat in de jeker was gevonden en toen ik weg wilde lopen, stond meneer daar. Met z'n zonnebril op.' Lynn lachte even.
'Toen vond ik je al leuk. Gewoon puur omdat je zo koppig was.' Hij keek Lynn aan. 'Om daar weg te komen, moest je een trapje op om een bruggetje op te klimmen. En ik stond dus bovenaan dat trapje, komt Eva omhoog. Ik steek netjes mijn hand uit en stel me voor, vertel dat ik haar nieuwe partner ben. En weet je wat ze doet?' Lynn schudde haar hoofd. Ik begon te lachen.
'Nee, maar ik voel 'm wel aankomen.'
'Ze kijkt me aan, loopt gewoon langs me op dat bruggetje op, roept "ik weet van niets" en loopt vervolgens weg naar d'r auto.' Nu begonnen Lynn en ik allebei te lachen. 'Maar ik heb het niet opgegeven bij d'r.'
'Ja, je bent de enige partner die het zo lang met me uithoudt.'
'Dat is wel een prestatie hè?' Ik sloeg hem lachend op zijn borst. Hij sloeg zijn armen om me heen.
'Maar hoe lang heeft het geduurd voordat jullie een stel werden?'
'Zo'n tien jaar,' zeiden we tegelijk.
'Wanneer dan?'
'Nou, je weet toch dat ik een tijd terug lang in het ziekenhuis heb gelegen?'
'Ja, door die Bols toch?' Ik knikte.
'Ja. Ik lag dankzij hem in coma voor een best lange tijd. Maar ik was niet écht weg. Ik kon horen wat er tegen me gezegd werd. En Wolfs heeft altijd naast m'n bed gezeten en bleef altijd tegen me praten. Toen..'
'Toen ben ik een keer heel laf geweest en heb ik misbruik gemaakt van de situatie,' onderbrak Wolfs me. 'Doordat ik dacht dat Eva me niet kon horen, vertelde ik haar alles. Over hoe ik me voelde tegenover haar. En later werd ze wakker maar zei ik er niks meer over. Want ik dacht dat ze het toch niet gehoord had.'
'Maar dat was niet waar. Ik weet niet precies wat de aanleiding was, maar op een gegeven moment begon ik erover, dat ik alles gehoord had. En toen heeft hij opnieuw alles tegen mij gezegd. En daarop heb ik ook tegen hem gezegd hoe ik me tegenover hem voelde. En hij was echt heel schattig toen,' grinnikte ik.
'En werden jullie toen een stel?' Ik schudde mijn hoofd. 'Serieus? Jullie wisten dat jullie verliefd zijn en waren nog steeds geen stel?'
'Nu klink je net als Marion toen,' lachte ik. 'Nee, maar dat was een beetje mijn schuld. Ik zei dat ik het rustig aan wilde doen. Maar een paar dagen later werden we toch een stel.'
'Jullie zijn echt verschrikkelijk, met dat om elkaar heen draaien de hele tijd.' Wolfs en ik lachten even. 'Maar ik ben blij dat jullie nu samen zijn. Jullie zijn een heel mooi stel.' Ik pakte glimlachend haar hand vast.
'Jij en Jason ook.'
'Ja,' zei ze zacht.
'Hé, dat komt wel goed. Echt.'
'Ik hoop dat je gelijk hebt.' Ze gaf me een knuffel. 'Bedankt mam, dat je naar me luisterde.'
'Tuurlijk lieverd, daar ben ik toch voor.' Ze liet me weer los en liep glimlachend de kamer uit.  Ik draaide me om en keek Wolfs aan. Hij ging naast me zitten en ik kroop in zijn armen.
'Ik ben trots op je Eef. Heel erg.' Een glimlach verscheen nu op mijn gezicht. Ik kwam weer overeind.
'Zullen we van de week een datum prikken? Voor de bruiloft?' Hij knikte.
'Heel graag.'
'Mooi. Heb je het eten al klaar of?'
'Zo goed als. Toen ik net naar boven kwam was het nog tien minuten, dus zal nu wel klaar zijn.' Ik knikte en kwam van het bed af. Ik wankelde even en leunde tegen de muur.
'Ho, te snel opgestaan.' Toen ik weer normaal verder kon, liep ik naar m'n kast en trok een trainingsbroek en vest aan. 'Kom,' zei ik en Wolfs nam me mee naar beneden. We gingen aan tafel zitten en Wolfs zette het eten neer.
'Gaat het al beter?' Vroeg Fleur.
'Minder slecht, dus er is een begin,' glimlachte ik.
'Gelukkig maar.'
'Lust je ook wat of niet?' Vroeg Wolfs.
'Ja, doe maar een heel klein beetje.' Wolfs schepte wat Lasagna op en ik at het met moeite helemaal op. Na het eten ging ik weer naar boven. 'Ik ben echt zo moe de hele tijd.'
'Dat is niet zo gek. Kom, ga maar liggen.'
'Wolfs, wil je alsjeblieft hier blijven? Ik vind die droom zo naar, ik wil 'm geen derde keer.' Hij knikte.
'Ik blijf de hele tijd bij je. Beloofd.' Ik knikte en ging liggen. Hij sloeg zijn armen om me heen. 
'Welterusten Eef.'
'Truste, Floris.' Ik sloot mijn ogen en was al snel vertrokken.

'Eva. Hoor je me?' Hoorde ik ergens ver weg. 'Eef wakker worden.' Mijn lichaam werd heen en weer geschud en ik opende mijn ogen.
'Dank je wel,' zei ik en kwam overeind.
'Weer die droom?' Ik knikte.
'Hoezo blijft 'ie maar terugkomen? Ik had 'm hiervoor nog nooit eerder gehad.'
'Ik weet het niet lieverd, maar ze verdwijnen vast wel weer.' Ik knikte. Maar doordat ik dat deed werd er een enorme golf van misselijkheid over me heen gespoeld. Ik stapte uit bed en liep snel naar de wc. Daar knielde ik en spuugde mijn Lasagna uit. Wolfs kwam bij me zitten en hield mijn haar vast.
'Meisje toch,' zei hij. Met een wc papiertje veegde ik mijn gezicht voor de zekerheid schoon en spoelde alles weg. Wolfs trok me tegen zich aan. 'Gaat het?' Ik schudde mijn hoofd en legde het tegen zijn schouder.
'Ik word gek. Ik wil niet meer ziek zijn, ik wil niet meer dromen op deze manier. Het maakt me gewoon bang.' Mijn ademhaling ging snel, maar ik kreeg 'm niet onder controle.
'Rustig, het is goed.' Achter mij voelde ik de verwarming aan springen. Ik leunde er met mijn rug tegenaan.
'Zijn de meiden thuis? Alle vier?' Vroeg ik paniekerig. Wolfs knikte.
'Ja, ze zijn thuis en er is niks aan de hand met ze. Eef, waar gaat die droom over?' Deze zin veroorzaakte alwéér een huilbui.
'W-wil je me alsjeblieft even vasthouden,' snikte ik. Hij knikte en sloeg zijn armen om me heen. Hij trok me dicht tegen zich aan en ik legde mijn hoofd op zijn borst.
'Ssst, het is oke.'
'Ik wil dit niet meer Wolfs. Het maakt me helemaal gek.'
'Het is niet echt. Je bent veilig.' Ik knikte en concentreerde me op zijn ademhaling, zodat ik de mijne onder controle kreeg. Uiteindelijk lukte dit. Toen stond ik op, liep naar ons bed en ging erop zitten.
'We liepen met z'n vieren over straat. Jij, Fleur, Lynn en ik,' begon ik. Ik ging het hem vertellen, besloot ik. Misschien zou het me helpen. 'Fleur en Lynn zaten op de rand van de Sint Servaas brug, omdat er allemaal lichtjes in het water zaten. Op een gegeven moment hoorde ik een vrouw "pas op" roepen en kwamen Bols en Mike aangerend. Ze waren een bloedbad aan het aanrichten in de stad. Ze stopten bij ons en ik trok Lynn en Fleur achter ons. Ze dreigden hen en de kleintjes wat aan te doen.' Ik keek hem even aan. 'En dat deden ze. Ze schoten Fleur en Lynn neer, waarna ze allebei stierven. Toen de FO'ers er waren en we naar huis gingen, lagen Reza en Rosan niet in hun bedjes. Ik was boven en toen jij bij mij kwam, stond Henk daar ineens met jou onder schot. Hij wilde dat ik koos, anders zou hij het doen. Het was of jij dood, of de kindjes dood. Ik wilde en kon niet kiezen, dus maakte jij de keuze voor me. En toen schoot Henk meteen op jou en werd ik weer wakker.' Een traan liep weer naar beneden. 'Het was zo echt. Daarom wilde ik de meisjes zien toen ik wakker werd. Ik wilde zeker weten dat ze veilig waren.'
'Kom hier,' zei hij en trok me tegen zich aan. 'Mike en Bols zitten vast. En je vader is dood. Je bent veilig.' Zijn hand ging door mijn haar. Ik trok de dekens over ons heen, want ik rilde.
'Maar dat gevoel van onveiligheid blijft. Ik weet niet waarom. Maar het is zo vervelend. Als ik op straat loop kijk ik constant over mijn schouder om te kijken of ik niet gevolgd word. Elke keer als er mensen, met name mannen, wat langer dan normaal naar me kijken, voel ik me ongemakkelijk. Dat wil ik niet meer. Het maakt me gek.'
'Het komt goed. Dat gevoel gaat weg, dat beloof ik je. Word jij nu eerst maar eens beter. En dan gaan we daarna aan de rest werken. Oké?' Ik knikte.
'Het is gewoon allemaal zoveel.'
'Ik weet het lieverd, ik weet het.' We bleven een tijdje in stilte zitten. 'Gaat het Eef? Je bent nog steeds helemaal aan het rillen.' Ik haalde mijn schouders op.
'Ik weet het niet,' antwoordde ik eerlijk.
'Dat geeft niet lieverd. We komen er wel uit. Samen.'
'Wil je me helpen?' Vroeg ik. 'Want ik denk niet dat ik dit alleen kan.'
'Natuurlijk help ik je. Dat zal ik altijd doen.' Ik draaide me op mijn zij en sloeg mijn arm over zijn borst heen.
'Dank je wel.' Ik sloot mijn ogen en viel, tegen mijn wil in, weer in slaap.