Safe?

Hoofdstuk 43

Eva
Ik klopte aan bij Mechels.
'Binnen!' Riep ze. Ik opende de deur en liep naar binnen. 'Eva? Is alles oke?' Vroeg ze verbaasd. Ik knikte en ging zitten.
'Ja, alles is goed.'
'Oke, mooi. Wat kom je doen?'
'Ik moet u wat vertellen. En ik ben bang dat ik uw reactie al weet.'
'Vertel, wat is er aan de hand.' Ik keek naar mijn hand en de ring om mijn vinger. Ik verborg hem voor haar.
'Ik..uhm..' Ze keek me vragend aan en ik besloot het er maar gewoon uit te gooien. 'Ik ga trouwen.' De verbazing was van haar gezicht te lezen.
'Huh, wat? Gefeliciteerd!' Zei ze en stond op. Ze liep naar me toe en gaf me drie kussen.
'Dank u,' glimlachte ik. Al wist ik wat er nu zou gaan komen.
'Met wie? Ik wist helemaal niet dat jij een relatie had joh.'
'Hij is hier, zal ik hem even roepen?' Ze knikte.
'Ja, doe maar.' Ik opende de deur en floot op mijn vingers. Wolfs begreep het en kwam aangelopen. Ik liep het kamertje weer in en toen Wolfs binnenkwam, veranderde haar gezichtsuitdrukking.
'Wat is er?' Vroeg Wolfs.
'Jullie gaan trouwen?' Ik knikte. 'Waarom verbaasd dit me niet?' Vroeg ze meer aan zichzelf dan aan ons. 'Hoe lang zijn jullie al bij elkaar?'
'Bijna drie maanden. Ja, het ging snel,' zei Wolfs en keek me aan.
'En ik heb al die tijd niks doorgehad.'
'Dat was de bedoeling,' zei ik. 'We wilden en willen heel graag samen blijven werken.'
'Eva, je weet dat dat niet kan.'
'Sorry, maar dan neem ik ontslag,' zei Wolfs.
'Ik ook. We hebben al bewezen dat we het kunnen.' Mechels keek ons één voor één aan.
'Goed, ik zal kijken wat ik voor jullie kan doen. Het zou zonde zijn als ik mijn twee beste rechercheurs kwijt zou raken. Alweer.' Ze stond op en liep naar Wolfs. 'Gefeliciteerd Wolfs,' zei ze en gaf hem ook drie zoenen. 'Je hebt een goede aan de haak geslagen.' Wolfs keek me glimlachend aan.
'Ja, dat weet ik.' Hij sloeg een arm om me heen en drukte een kus op mijn slaap.
'Nou, vertel!' Zei ze en ging weer zitten. 'Jullie nodigen me wel uit hè?' Ik knikte lachend.
'Natuurlijk. Wolfs wil het hele korps uitnodigen.' Hij knikte.
'Ja. Leuk toch?' Ik knikte.
'Hebben jullie al een datum?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, waarschijnlijk word het volgende zomer. Hangt er een beetje vanaf.'
'Waar vanaf?'
'Nou, ja. Alles eigenlijk,' lachte ik en zonder dat ik het door had, legde ik mijn handen op mijn buik. Mechels knikte begrijpend.
'Dat snap ik. Nou, hup. Aan het werk. Voorlopig kunnen jullie nog samen blijven werken, maar ik wil geen geklef zien.' Ik knikte.
'Mag ik heel even?' Vroeg Wolfs aan Mechels. Ze knikte en ging, zogenaamd met moeite, overstag.
'Ja, maar schiet op,' zuchtte ze met een knipoog. Hij knikte en draaide zich naar me toe.
'Ik hou al zo lang, zo veel van jou. Nu weet Mechels het en hoeven we niet meer stiekem te doen op straat. Ik ga je gewoon nog een keer vragen,' zei hij en knielde. 'Lieve Eva, jij bent de vrouw waar ik van hou. Al heel erg lang. Dus daarom vraag ik je gewoon nog een keer: wil je met me trouwen?' Ik keek hem glimlachend aan en knikte.
'Ja, Wolfs. Dat wil ik. Ik wil met je trouwen,' zei ik glimlachend en hij schoof zogenaamd weer een ring om mijn vinger. Hij stond op en ik drukte een kus op zijn lippen. Toen ik terugtrok, nam hij me in een knuffel. Mijn hoofd lag op zijn borst en ik keek Mechels aan.
'Ik moet toegeven, jullie zijn wel heel erg schattig samen.' Ik glimlachte en maakt me los uit zijn greep. 'Laat eens zien,' zei Mechels en ik liet haar mijn ring zien. 'Die past perfect bij je. Goed gedaan Wolfs.' Wolfs keek vol trots naar mij. 'Mag ik jullie bruiloft bekend maken?' Wolfs en ik knikten.
'Ja hoor. En dan gaan we weer aan het werk,' lachte ik. We stonden op en liepen het kantoortje uit.
'Mag ik even jullie aandacht?' Riep ze door het bureau heen. Iedereen keek op. 'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat onze Eva van Dongen, geen vrijgezel meer is. Dus, jammer heren. Het goede nieuws is dat Floris Wolfs, haar heeft weten te strikken. Hij is eindelijk getemd. En het allerbeste nieuws is; ze gaan trouwen!' Ze draaide zich naar ons. 'Dus Eva, Wolfs. Van harte gefeliciteerd.' Wolfs en ik knikten glimlachend.
'Ja jongens. Eva is het allerbeste wat me ooit is overkomen. Ze heeft me inderdaad weten te temmen,' zei Wolfs en iedereen lachte even. 'Ik ben eindelijk geland en ben niet van plan ooit weer weg te gaan. En ik hou zielsveel van haar,' zei hij en keek me aan.
'Ik hou ook van jou,' zei ik en gaf hem een kus. Achter ons hoorden we een hele groep "aaahw" zeggen. Toen ik terugtrok, nam hij me in zijn armen.
'Maandag krijgt iedereen een stuk taart om het te vieren!' Zei hij en iedereen begon te joelen.
'Op Eva en Wolfs!' Zei Romeo en stond op.
'Op Eva en Wolfs!' Zei Marion nu. Iedereen stond op en riep: "op eva en wolfs!" en begon te klappen. Ik keek Wolfs weer glimlachend aan en pakte zijn hand vast. Er vormde zich langzaam een lange rij om ons te feliciteren. De rij werd korter en korter en op het eind, stonden Romeo en Marion. Romeo liep op me af, nam me in een knuffel en tilde me op.
'Dat is nou jammer voor de mannen hier,' lachte hij. Hij zette me weer neer en drukte een kus op mijn wang. 'Ik feliciteer je gewoon nog een keer. Gefeliciteerd schat.'
'Dank je wel Ro,' zei ik glimlachend en hij ging naar Wolfs. Marion kwam naar me toe en nam me in een knuffel.
'Ik ben zo ontzettend blij voor je,' zei ze en liet me weer los. Ik keek haar oprecht blij aan.
'Dank je wel Mar.' Ik stootte Wolfs aan, zodat hij even oplette. 'Ik wil je iets vragen.'
'Vraag maar raak.'
'Je bent mijn beste vriendin en ik weet echt niet wat ik zonder jou had gemoeten. En ik denk dat jij hier de beste persoon voor bent. Dus, wil je mijn getuige zijn? Dat zou echt heel veel voor me betekenen.' Ik keek haar vragend aan.
'Ja natuurlijk wil ik dat!' Zei ze en nam me in een knuffel. 'Het is me een eer.' Ik keek haar glimlachend aan.
'Nou, en nu weer aan het werk!' Zei Mechels en iedereen liep weer terug naar zijn bureau. Ik liep achter Mechels aan.
'Hebben we een zaak?' Vroeg ik. Ze begon te lachen en schudde haar hoofd.
'Nee, helaas voor jou niet.'
'Shit man,' zei ik en ging aan mijn bureau zitten. Wolfs keek me glimlachend aan en we begonnen met het bijwerken van dossiers. Hetgeen waar we zo van hielden. Niet dus.