Safe?

Hoofdstuk 38

Eva
Ik werd wakker van het geluid van mijn telefoon. Ik zag Wolfs al overeind komen om het ding te pakken, maar ik was hem voor. Ik ging weer liggen en keek wie me belde. Het was een onbekend nummer.
'Eva van Dongen, recherche Maastricht,' nam ik op.
"Hoi mevrouw van Dongen, met Peter Boelens. De vader van Lynn."
'Meneer Boelens, goedenavond.' 
"Sorry dat ik zo laat nog bel. Maar het gaat niet goed met Lynn. Ze is volledig overstuur en ik mag en kan niet bij haar in de buurt komen. Ze is nu op haar kamer. Ik loop er wel even heen. Misschien dat ze u wel wil spreken." Ik hoorde hem de trap op lopen. Er werd op een deur geklopt waarna die open ging. Ik hoorde dat Lynn hard begon te gillen en schreeuwen. Ik ging rechtop zitten. Het geschreeuw werd minder en ik hoorde de deur dichtgaan.
"Sorry, maar ik weet echt niet wat ik moet doen." Ik meende iets van wanhoop en paniek in zijn stem te horen.
'Ik kom eraan,' zei ik en hing op. Ik kwam van het bed af en viel bijna om. Wolfs greep mijn arm meteen vast.
'Eef, rustig. Wat was er?'
'Het gaat niet goed met Lynn,' zei ik terwijl ik een nieuwe staart maakte en mezelf checkte in de spiegel. 'Ik moet er nu heen. Houd je mobiel in de gaten.' Hij knikte.
'Kom eens hier,' zei hij en wenkte me. Ik liep naar hem toe. 'Rijd alsjeblieft voorzichtig. En houd me op de hoogte.' Ik knikte en gaf hem snel een kus waarna ik wegliep. Ik rende de gangen door naar mijn auto. Ik zette het zwaailicht op het dak en de sirene aan. Ik had nu eenmaal haast. Toen ik bij Lynn was aangekomen zette ik alles weer uit. Ik stapte uit en liep snel naar de deur. Die werd al open gedaan voordat ik kon aanbellen.
'Bedankt dat u kon komen,' zei meneer boelens meteen. Ik knikte even.
'Waar is ze?'
'Volgt u mij maar.' Ik liep achter hem aan de trap op naar boven. Hij liep naar een kamer toe en klopte op de deur waarna hij hem openmaakte.
'Lynn...' Begon hij zijn zin. Hij kon hem niet afmaken want Lynn stond op en begon te gillen. Ze liep op hem af en begon te duwen en slaan. Ik sprong er tussen en greep haar armen vast. Ik stuurde haar vader weg en probeerde Lynn te kalmeren. Ze was nog steeds aan het gillen. Ik had haar armen voor haar lichaam vast. Ze probeerde zich los te rukken. Ik hield haar eerst alleen vast en zei niks. Toen dat niet bleek te werken begon ik te praten.
'Lynn! Lynn ik ben het! Eva. Rustig.'  Haar kracht verdween en ze liet haar hoofd zakken. Haar schouders begonnen hevig te schokken. Ze begon hard te huilen en ik pakte haar vast.
'Sssst. Stil maar meisje. Het is goed. Je bent veilig. Ik ben bij je. Het is goed.'

Ik besloot nog even met haar vader en haar zusjes te gaan praten.
'Het is niet uw schuld. Ze had een flashback en u als man zijnde kwam daardoor fout binnen. Begrijpt u?'
'Ja. En nu?'
'Lynn heeft me gevraagd of ze een tijdje bij mij kon wonen. Tot het weer beter met haar gaat. Als u daarmee instemt, heb ik daar geen problemen mee.'
'Natuurlijk. Als dat beter is voor Lynn. En ik vertrouw u wel. Aangezien Lynn u ook vertrouwt met d'r leven, heb ik bijna geen andere keus.' Ik glimlachte kort.
'Ik zal het even tegen Lynn zeggen en praat daarna even met uw andere dochters.'
'Dat is prima.' Ik knikte en liep weer naar boven.
'Lynn? Je vader vindt het goed als je een tijdje bij mij komt.'
'Vind je het echt niet erg?'
'Nee. En ik weet zeker dat Wolfs het ook niet erg vind.'
'Wonen jullie samen?' Ik knikte.
'Hij is ooit in het pension van mij en mijn man komen wonen en is nooit meer weg gegaan. Nadat mijn man..' Ik stopte mijn zin even. 'Nadat mijn man vermoord werd wilde ik dat ook niet.'
'Dat spijt me voor je. Van je man.' Ik glimlachte kort.
'Ga jij even wat spullen pakken? Dan ga ik even naar je zusjes.'
'Ja, is goed. Ze liggen op de kamers hiernaast.' Ik knikte en liep naar de eerste kamer. Tess, stond er op de muur.
'Hee meisje,' fluisterde ik en liep naar binnen.
'Hoi Eva,' kreeg ik vermoeid terug. Ik ging bij haar op het bed zitten.
'Voel je je een beetje goed?' Ze knikte.
'Ja. Wat is er met Lynn?'
'Het gaat even niet zo goed met Lynn. Ze gaat met mij mee.'
'Voor hoe lang?'
'Dat weet ik niet. Een tijdje.' Ze knikte. 'Je hoeft je geen zorgen te maken,' zei ik zacht. Weer knikte ze.
'Als ze maar veilig bij jou is.' Ze kwam overeind zitten.
'Ik zal goed voor haar zorgen, oké?'
'Afgesproken?' Vroeg ze en stak haar hand uit. Ik knikte.
'Afgesproken,' zei ik en schudde haar hand. 'Kom eens hier,' zei ik en nam haar in een knuffel. 'Alles komt altijd goed. Misschien niet meteen. Maar het komt goed.' Ik liet haar weer los.
'Dank je wel. Voor alles.' Ze ging weer liggen en ik glimlachte naar haar.
'Graag gedaan. Ga je slapen?'
'Ja,' zei ze gapend. Ik streek wat haar uit haar gezicht.
'Welterusten,' fluisterde ik en stond op. Ik keek nog even toen ik in de deuropening stond.
'Welterusten Eva,' klonk er vermoeid. Ik sloot de deur en ging door naar Renée. Ik liep haar kamer in. Ze stond uit het raam te kijken. Ze draaide zich geschrokken naar me om.
'O, Hey Eva.'
'Hee. Alles goed?' Ze knikte. In haar ogen zag ik wat anders. Ik keek haar even doordringend aan. Daarna schudde ze haar hoofd.
'Nee,' zei ze en een snik ontsnapte. Ik liep naar haar toe en nam haar in m'n armen. 'Ik maak me zo'n zorgen om Lynn dat het me gewoon te veel wordt. Het gaat al een tijdje niet goed met haar en nu dit. Ik weet niet wat ik moet doen,' huilde ze. Ik hield haar stevig vast.
'Rustig maar. Je hoeft je geen zorgen meer te maken om Lynn.'
'Hoezo niet?' Ze keek me nu vragend aan.
'Ze gaat een tijdje bij mij wonen. En dan zal ze de hulp krijgen die ze nodig heeft.'
'Als ze maar veilig is. En ze vertrouwt je toch?'
'Ja. Dat heeft ze me verteld.'
'Ik ben zo blij dat ze jou wel vertrouwd. Ik zeg al een tijdje dat ze met iemand moet gaan praten ofzo omdat het echt niet goed met d'r ging. Maar dat wilde ze niet omdat ze niemand vertrouwde.' Ik knikte.
'Ja. Red jij je wel een beetje?'
'Ja. Dat komt wel goed.'
'Oke, mooi. Ga je nu slapen? Je hebt het nodig.' Ze knikte en ging in bed liggen. Ik ging naast haar zitten.
'Dank je wel Eva. Voor alles wat je voor ons hebt gedaan.' Ik glimlachte.
'Graag gedaan.' Ik legde kort mijn hand op haar arm waarna ik opstond.
'Welterusten Eva,' fluisterde ze toen ik bijna haar kamer uit was.
'Welterusten Renée.' Ik sloot de deur achter me en liep weer naar Lynn.
'Hee. Ik ben klaar. Zullen we gaan?' Vroeg Lynn. Ik knikte en we liepen naar beneden.
'Vind je het goed als Marion nog komt? Want ik moet eigenlijk nog even langs Wolfs.' Ze knikte.
'Ja tuurlijk. Marion is lief.' Ik knikte en belde haar.
"Met Marion dreesen," nam ze op.
'Hee mar, met mij. Wil je wat voor me doen?'
"Hee Eef. Ja tuurlijk. Wat is er?"
'Lynn komt een tijdje bij mij. Zou jij zo alsjeblieft even bij haar willen blijven? Want ik moet nog naar Wolfs eigenlijk.'
"Ja tuurlijk. Gaat het niet goed met haar?"
'Nee, niet echt. Wil je dat doen?'
"Ja natuurlijk Eef. Dat is echt geen probleem. Als jij maar naar Wolfs kan. Ik pak even snel mijn tas en dan ga ik. Ben je al thuis?"
'Nee. Maar je hebt de sleutel toch? Want ik ben nu nog bij Lynn.'
"Ja ik heb de sleutel. Zie ik je zo!" Zei ze en hing op.
'En?' Vroeg Lynn.
'Ze rijd nu alvast naar mijn huis.' Ze knikte. 'Wil je je vader nog gedag zeggen?'
'Ja. Blijf je er bij? Voordat het weer mis gaat.' Ik knikte.
'Natuurlijk. Kom.' We liepen naar de woonkamer. Haar vader stond twijfelend op. Lynn liep op hem af en gaf hem een knuffel.
'Sorry papa. Ik weet niet wat er gebeurde.'
'Het geeft niet. Eva heeft het me uitgelegd. Ik snap het. Het is goed dat je een tijdje met haar mee gaat.'
'Vind je het echt niet erg?'
'Nee lieverd. Ga maar,' zei hij en liet haar los. Ik zag wel de tranen in zijn ogen staan. We liepen met z'n drieën naar mijn auto. Lynn ging vast zitten terwijl ik nog even met haar vader praatte.
'U heeft er goed aan gedaan mij te bellen. Dit is wel beter voor haar.' Hij knikte.
'Ja. Weet u, ik heb die Freek nooit vertrouwd. En dat hij dit mijn dochters aan heeft kunnen doen.. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.'
'Nee. Ik ook niet. Maar het komt echt wel goed met Lynn. Dat beloof ik u,' zei ik en legde troostend mijn hand op zijn schouder. 'Is er eventueel iemand die ik voor u kan bellen?'
'Nee. Mijn maat komt er al aan zie ik.' Er kwam een man aangelopen.
'Hee Peter! Heb je nu eindelijk een nieuwe vriendin?' Riep hij. Ik draaide me naar hem om. Peter Boelens wist zich hier duidelijk niet uit te praten en keek me moeilijk aan. Ik knipoogde naar hem en besloot me voor te stellen aan zijn vriend.
'Hoi, Mike Kusters,' stelde hij zich voor. Ik schudde hem de hand.
'Eva.' Hij knikte.
'Stevige handdruk hoor.'
'Mag ik vragen wat uw beroep is?' Vroeg ik.
'Ik ben accountant. En u?' Ik haalde mijn politie-iD tevoorschijn.
'Eva van Dongen, recherche Maastricht. Mijn collega is hier nu niet aanwezig en meneer Boelens hier is niet mijn vriend.'
'Pittige dame hoor,' zei Mike met een rood hoofd. Meneer Boelens begon te lachen.
'Ik ga. Ik houd u op de hoogte en als er wat is, met u en/of de meisjes, bellen. Oke?'
'Natuurlijk. Rijd voorzichtig.'
'Komt goed.'
'Hee Eva van Dongen. Als hij toch niet je vriend is? Dan mag je mij ook wel bellen hoor,' zei hij en trok zijn wenkbrauwen op.
'U vind uzelf wel heel wat hè?' Hij knikte triomfantelijk. 'Zie ik er zó wanhopig uit u te bellen?  En jammer, patsertje. Ik heb al een vriend,' zei ik en stapte in m'n auto. Ik startte de motor en reed weg. Ik liet een verbaasde Mike en een lachende Peter achter.

Ik liep naar binnen met Lynn achter me aan. We liepen naar beneden. Daar werden we ontvangen door Marion. Ik liep naar haar toe en ze legde kort haar hand op mijn arm.
'Gaat het?' Ik knikte.
'Ja. Met mij wel.' Ik knikte subtiel naar Lynn en liep door naar de keuken. Ik pakte een glas water en dronk het in één keer op. Daarna liep ik weer terug naar de woonkamer.
'Lynn? Wil je gelijk naar bed of?' Vroeg ik.
'Nee, eigenlijk niet.'
'Dat is goed.' Ik keek Marion aan. 'Ik ga nog even naar wolfs. Die gaat niet slapen voordat ik iets heb laten horen. Dus, tot straks.'
'Eef wacht,' zei Marion. Ik draaide me om. 'Heb je al wat gegeten?'
'Hoezo?'
'Je ziet er moe uit en jou kennende.'
'Nee, ik heb nog niks gegeten.'
'Ik wil dat je wat eet in het ziekenhuis. Oke?' Ik knikte.
'Oke.'
'Succes. Tot straks,' zei ze en ik draaide me om. Ik liep naar mijn auto en ging naar het ziekenhuis. Daar liep ik gelijk door naar Wolfs' kamer. Hij zat rechtop in bed met zijn telefoon in z'n handen. Hij keek op.
'Hee,' fluisterde ik.
'Hee.' Hij keek me aan en ik sloot de deur. Ik bleef staan en haalde diep adem.
'Wolfs...' Ik maakte mijn zin niet af. Hij legde zijn telefoon weg. Ik voelde een brok in mijn keel komen.
'Kom hier,' zei hij zacht. Ik liep naar hem toe. Hij nam me in zijn armen en ik begon te snikken. 'Meisje toch,' fluisterde hij.
'Ze was zo in paniek,' snikte ik. Wolfs zei niks en hield me alleen maar vast. Toen ik weer rustig was, liet ik hem los. Wolfs veegde mijn make up weg.
'Gaat het weer een beetje?' Ik knikte.
'Ja. Het gaat.'
'Vertel. Wat was er.'
'Lynn had een flashback. Ze was zo in paniek. Ze herkende me niet totdat ik haar rustig had gekregen.'
'En nu?'
'Wolfs, ik hoop dat je dit niet erg vind. Maar..'
'Maar? Wil je dit niet meer? Ons?' Ik pakte zijn hand vast.
'Jawel joh. Twijfel je daar aan dan?' Hij schudde zijn hoofd.
'Nee. Nee, ik was gewoon even bang dat, ja.'
'Geen zorgen. Ik blijf bij jou. Voor altijd.'
'Voor altijd.' Ik drukte een korte kus op zijn lippen.
'Wat ik je wilde vertellen was.. Lynn heeft me gevraagd of ze een tijdje bij ons kon wonen. Het gaat echt niet goed met haar en haar vader en zusjes maken zich ook zorgen om haar. Ze is nu bij ons met Marion. Vind je dat erg?' Hij keek me recht in mijn ogen aan.
'Nee. Dat vind ik niet erg. Je wil haar echt helpen hè?' Ik knikte.
'Ja. Dat verdiend ze.'
'Ja. Ik vind het niet erg. Ik ben er juist blij mee, dat je dit voor haar wil doen.'
'Echt?'
'Ja, echt. Ik ben trots op jou. Echt onwijs trots.' Ik keek hem glimlachend aan en gaf hem een lange knuffel.
'Ik hou van je Wolfs. Meer dan dat ik ooit van iemand gehouden heb.'
'Ik hou ook zielsveel van jou Eef. Meer dan dat ik ooit van iemand heb gehouden. En meer dan dat ik van iemand kan houden.' Ik liet hem weer los en ging naast hem zitten. We praatten nog wat en na een uurtje moest ik weer gaan van de arts.
'Slaaplekker Wolfs,' zei ik en gaf hem een kus.
'Slaaplekker lieverd. Zie ik je morgen weer?' Ik knikte.
'Ja. Natuurlijk.' Ik liep naar de deur en draaide me nog even om.
'Dag schatje,' zei Wolfs. Ik zwaaide nog en trok de deur achter me dicht. Daarna liep ik naar buiten terwijl ik Marion smste.
"Hee Mar, ik loop nu weer naar m'n auto. Ben er over een kwartiertje. X"
Ik stapte in de auto en reed naar huis. Eenmaal daar liep ik vermoeid naar binnen. Marion zat aan de keukentafel.
'Hey, je bent er nog.'
'Tuurlijk ben ik er nog. Heb je nou wat gegeten?' Ik dacht na.
'Nee. Vergeten.' Marion schudde zuchtend haar hoofd.
'Gelukkig ben ik een hele goede vriendin en heb ik Chinees voor je besteld.' Ze stond op en liep naar de keuken. Ik liep achter haar aan.
'Serieus?' Ze knikte. 'Marion je bent een schat.' Ik liep naar haar toe en knuffelde haar.
'Ik heb voor ons beide besteld,' grinnikte ze. Ik liet haar los.
'Dan nog. Dank je wel.'
'Graag gedaan. En nu wil ik dat jij gaat zitten aan de tafel. Ik kom eraan.' Ik knikte en liep naar de tafel. Marion kwam al snel met twee borden bami aanzetten. We aten het in stilte op.
'Ga je zo slapen?' Zei Marion toen we alles hadden opgeruimd. Ik knikte.
'Ja. Waar ligt Lynn?'
'Ik heb haar op de logeerkamer gelegd. Ze zal nu wel slapen.' Ik knikte. We stonden op en liepen naar de voordeur.
'Mar, dank je wel. Voor alles. Ik weet niet wat ik zonder jou had gemoeten.'
'Eef, daar zijn we vrienden voor. Zie ik je morgen weer?' Ik knikte.
'Ja. Ik weet alleen nog niet hoe ik het met Lynn ga doen.'
'Komt wel goed.' Ik knikte glimlachend en ze gaf me een knuffel. 'Tot morgen Eef.'
'Tot morgen Mar.' Ze liep naar haar auto en ik sloot de deur. Ik liep naar boven en besloot nog even bij Lynn te kijken. Ze lag rustig te slapen, gelukkig. Ik liep naar mijn eigen kamer en maakte me klaar. Ik ging in bed liggen en probeerde in slaap te vallen. Dat ging minder goed dan gepland. Ik miste Wolfs' armen om me heen. Na lang liggen draaien, viel ik dan toch in slaap.