Safe?

Hoofdstuk 49

Eva
'Lynn! Kom! Anders komen we te laat!' Riep Wolfs naar boven. Ik trok mijn schoenen aan en Lynn kwam naar beneden gelopen.
'Klaar?' Vroeg ik Lynn en Wolfs. Ze knikten beiden en we liepen naar de deur. Ik liep samen met Lynn naar de auto terwijl Wolfs de Ponti afsloot. Hij kwam aangelopen en opende de auto. We reden naar Lynns school.
'Hoe laat ben je uit?' Vroeg ik.
'Twee uur.'
'Ben ik er dan weer,' glimlachte ik.
'Oke, dank je wel,' zei ze en stapte uit. 'Tot straks!' Riep ze en zwaaide. Ik zwaaide terug en Wolfs reed weer weg. Op naar de gynaecoloog. Eenmaal daar waren we al snel aan de beurt.
'Eva van Dongen?' Ik stond op en liep op de arts af.
'Dat ben ik.' Ze schudde me de hand.
'Goedemorgen. Arthe Hofmans. Volgens mij hebben wij gesproken aan de telefoon?' Ik knikte.
'Ja. Dit is mijn vriend, Floris Wolfs.' Wolfs stelde zichzelf ook voor. We liepen naar een kamertje en gingen zitten.
'Zo, dus u bent Eva van Dongen? Geboren in Maastricht, werkzaam bij de recherche Maastricht?'
'Ja, dat ben ik.'
'Oké, dan kloppen deze gegevens. Uhm, u had een afspraak gemaakt omdat u zwanger bent. Weet u ook precies hoeveel weken?'
'Niet precies, maar ongeveer twee maanden, dus zeven weken geloof ik.'
'U wilt het kindje houden?' Ze keek mij en Wolfs om beurten aan.
'Ja,' zeiden we in koor.
'Dat is mooi. Dan hoef ik jullie dus ook niets te vertellen over abortus. Goed, ik heb begrepen dat ik wel even moet kijken naar uw buik door een gebeurtenis op uw werk, klopt dat?' Ik knikte.
'Ja, ik ben twee dagen geleden twee keer hard ten val gekomen. Ik heb gehoord dat alles in orde was voor zover ze konden zien.' Ze knikte.
'Dan kijk ik toch nog even, voor de zekerheid. En ik ga ook even een testje bij u afnemen om te kijken hoe lang u precies al zwanger bent.'
'Wat gebeurd er dan precies?' Vroeg Wolfs.
'Naar aanleiding van de eerste dag van de laatste menstruatie kun we uitrekenen hoeveel weken u ongeveer zwanger bent. Zo hebben we een indicatie van wat we kunnen verwachten bij de echo. Omdat de eerste echo vroeg in de zwangerschap is en de baarmoeder nog achter het schaambot ligt tot 12 weken, kan het zijn dat we het niet goed kunnen beoordelen door uw buik heen. We proberen altijd eerst via de buik te kijken, maar mocht dit geen duidelijk beeld geven dan kan het zijn dat we een vaginale echo moeten maken. De vaginale echokop is een dun staafje wat we voorzichtig de vagina inbrengen, niet verder dan een vingerlengte. Dit onderzoek is voor bijna alle vrouwen pijnvrij. Doordat je dichter bij de zwangerschap kunt komen is het beeld veel duidelijker. Begrijpt u?' We knikten allebei. 'Loopt u nu dan met mij mee? Dan gaan we een echo maken.' We liepen naar een kamer waar ik op een bed moest gaan liggen. Mijn shirtje moest ik omhoog schuiven. 'De gel is wel koud, dus niet schrikken.' Ik knikte terwijl ze de gel op mijn buik smeerde. 'Verwacht er niet te veel van, want ik weet niet of er al iets te zien is. Normaal is dat namelijk pas vanaf tien weken, maar omdat u ten vel gekomen bent moet ik toch even kijken.' Ik knikte en Wolfs pakte mijn hand vast. De "camera" werd op mijn buik gezet en ik keek naar het scherm. Er was niks te zien.
'Tot nu toe ziet het er goed uit. Ik zal nu alleen wel een vaginale echo bij u moeten afnemen.'
'Dat is goed,' zei ik terwijl ze de gel van mijn buik af veegde. We liepen naar een ander kamertje waar Wolfs op de gang moest wachten.
'Succes,' zei hij en gaf me een kus. Ik glimlachte naar hem en liep naar binnen. Ik moest mijn broek uitdoen en kreeg een badjas aan. Daarna moest ik plaatsnemen op een stoel.
'Goed, daar gaan we. Als ik u pijn doe moet u het zeggen, ja? Bent u er klaar voor?'
'Ja. Doe maar.'
Al vrij snel waren we weer klaar en mocht ik me weer aankleden. Het was inderdaad pijnvrij verlopen. Wolfs en ik mochten vast naar het eerste kamertje lopen, dus dat deden we.
'En?' Vroeg hij.
'Pijnvrij,' antwoordde ik en hij sloeg zijn arm om me heen. We liepen het kamertje in en gingen zitten.
'Wat is ze nu eigenlijk aan het doen?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
'Geen idee. Zullen we zo vast wel te horen krijgen.'
'Ja, dat denk ik ook.' Arthe Hofmans kwam weer binnenlopen en ging zitten.
'Goed, we hebben de echo's even bekeken, maar we kunnen er zo snel nog niets specifieks over zeggen. Ik stel voor dat u nu gewoon naar huis gaat en dan neem ik contact met u op zodra we iets weten.' Ik knikte.
'Ja, dat is prima.' We stonden alle drie op en ze schudde ons de hand.
'Dan maken we gelijk telefonisch een nieuwe afspraak, oké?' Weer knikte ik.
'Prima.'
'Goed, dan spreek ik u nog. Tot ziens en een fijne dag verder!'
'Zelfde, haje,' zei ik en Wolfs en ik liepen de kamer uit. We reden naar huis en gingen met een bak koffie op de bank zitten.
'Heb je d'r een beetje een goed gevoel over?' Vroeg Wolfs. Ik knikte, maar haalde toch mijn schouders op.
'Ik weet het niet, aan de ene kant wel. Maar aan de andere kant heeft die val me toch wat onzekerder gemaakt. Ik hoop gewoon dat alles goed is.'
'Ik ook,' zei hij en sloeg zijn arm om me heen. In stilte dronken we onze koffie op. Toen ik 'm op had, stond ik op en zette het lege kopje in de vaatwasser. Wolfs volgde mijn voorbeeld. Ik leunde tegen het aanrecht aan en staarde wat voor me uit. Ik voelde dat Wolfs van achteren zijn armen om me heen sloeg. Ik leunde tegen hem aan en legde mijn handen op de zijne.
'Ik hou van je Eef,' fluisterde hij. Ik draaide me naar hem om.
'Ik hou ook van jou,' glimlachte ik en drukte een korte kus op zijn lippen. Mijn telefoon verstoorde ons moment. Een onbekend nummer belde me.
'Eva,' nam ik op.
"Goedemiddag, u spreekt met Tanja van de Ven. De mentor van Lynn."
'Goedemiddag, is alles oke?'
"Ik zit nu met de klas van Lynn in mentoruur, maar er staat een man voor haar bij de receptie en hij is doorgestuurd naar dit lokaal."
'Is Lynn in de buurt?'
"Ja, ik moest u van haar bellen."
'Geef haar even.'
"Ja natuurlijk, hier komt ze."
'Lynn?' Vroeg ik.
"Ja, ik ben er."
'War is er aan de hand?'
"Rik is hier. Hij komt naar me toe."
'Zit je nog in het lokaal?'
"Ja. Met de rest van de klas en mijn mentor."
'Zit er een slot op de deur?'
"Ja."
'Maak 'm op slot. Nu.'
"De deur moet op slot," hoorde ik haar zeggen. "Is gebeurd."
'Oké Lynn, nu wil ik dat je goed naar me luistert en even nadenkt.'
"Oke."
'Heeft Rik in het verleden iets uitgespookt? Of heeft hij een wapen?"
"Hij heeft volgens mij wel eens vastgezeten voor mishandeling. Maar ik weet niet of hij een vuurwapen heeft, hij gebruikt wel vaak messen en heeft d'r eigenlijk altijd eentje bij."
'Oké, blijf aan de lijn alsjeblieft. Ik praat Wolfs heel even bij.'
"Is goed." Wolfs keek me vragend aan.
'Rik van Werkhoven is bij Lynn op school en is op zoek naar haar. Hij is gewelddadig en de kans op een wapen is groot. We moeten er heen.' Wolfs knikte en liep naar onze kluis. Hij pakte onze wapens eruit en gaf de mijne aan mij en ik stopte 'm in m'n holster. De handboeien namen we ook mee.
'Lynn, luister. Iedereen moet zo rustig mogelijk blijven. Wolfs en ik komen er aan.'
"Eva, hij is er. Hij heeft me gezien." Wolfs en ik renden naar onze auto.
'Rustig blijven, echt. Houd me op de hoogte en blijf aan de lijn. Ik bel m'n baas voor assistentie.' Ik zette het zwaailicht op het dashboard en de sirene aan. Wolfs gaf me zijn telefoon en ik belde Mechels terwijl hij vol gas richting Lynns school reed.
"Mechels," werd er opgenomen.
'Met Eva. Ik weet dat we vrij zijn. Maar er is een noodgeval. Lynn is eergisteren in elkaar geslagen en de dader staat nu mogelijk gewapend voor haar klaslokaal. We hebben assistentie nodig.'
"Die krijg je. Met wie hebben we te maken? En welke school?"
'Rik van Werkhoven, haar oom. Bonnefanten college, sector havo vwo. Wolfs en ik zijn al onderweg.'
"Zijn jullie gewapend?"
'Ja.'
"Oké, ik stuur mensen. Maar Eva, doe voorzichtig."
'Komt goed,' zei ik en hing op. Wolfs gaf nog wat extra gas. 'Lynn we zijn er bijna. Hoe gaat het daar?'
"Hij staat nog buiten maar loopt de hele tijd aan de deur te duwen en trekken. Hij is de hele tijd aan het schreeuwen naar mij. Je moet echt komen Eva." Ik hoorde dat de paniek naar boven kwam.
'Houd nog even vol Lynn, we zijn er bijna.' Toen we nog twee straten moesten, zette ik de sirene uit. Wolfs reed hard door en parkeerde de auto.
"Eva hij heeft de deur bijna open. Kom snel."
'We zijn er Lynn. Welk lokaal?'
"Twee elf." Ik hoorde een harde knal, gevolgd door gegil. "Hij heeft de deur open Eva, alsjeblieft kom."
'Ik ben er bijna.' Wolfs en ik vlogen de trappen op en ik hing op. We liepen naar het lokaal. Wolfs hield me tegen.
'We doen voorzichtig, oké?' Ik knikte en liep door. Ik smste nog snel het lokaal naar Mechels waarna ik het lokaal binnenliep.
'Meneer van Werkhoven, wat kan ik voor u betekenen?' Vroeg ik vriendelijk.
'Door dit tyfuswijf zit mijn zus vast! En is mijn beste vriend dood! Ik maak je dood Lynn! Ik pak je! Net als eergisteren!' Ik keek naar Lynn en zag de doodsangst in haar ogen.
'Meneer, dat is nergens voor nodig.' Ik keek achter me en zag de politiewagens aankomen en agenten naar binnen rennen. 'Als u met ons meekomt, praten we erover.' Rik liep richting Lynn. Een jongen, die ik herkende als Jason van de foto, stond op en sprong voor hem.
'Laat haar met rust!'
'Rot op, kutjoch.'
'Nee. U moet oprotten. Laat Lynn met rust!' Rik duwde Jason hard op de grond en sloeg op hem in.
'Meneer van Werkhoven! Nu kunt u vrijwillig met ons meekomen of ik doe het hardhandig!'
'Nee! Houd je bek!' Hij ging met zijn hand zijn jas in, en haalde er een pistool uit.
'Vuurwapen!' Riep ik, meer voor de aankomende collega's dan voor ons. Wolfs en ik trokken ons eigen wapen en richtten op hem. Ik seinde naar Lynns mentor dat ze weg moest bij het raam. Dat deed ze.
'Rik van Werkhoven! Laat dat wapen vallen!' Riep Wolfs.
'Nee! Eerst gaat zij!' Hij richtte zijn wapen op Lynn.
'Laat! Dat! Wapen! Vallen!' Riep ik nu. Hij keek me aan.
'Schiet dan! Als jullie me raken, gaat zij ook. Mijn vinger trilt, haalt de trekker over en, doei Lynn.'
'Wij schieten je door je hoofd, zelfs je ooglid trilt dan niet meer. Tenzij je denkt dat we missen, van deze afstand.' Hij richtte weer op Lynn. Ik schoot een waarschuwingsschot door het raam. Hij schrok even maar herstelde snel. Hij richtte nu op mij.
'Goed, wil jij eerst? Ook prima.' Hij liep op me af.
'Laat dat wapen vallen. U krijgt hier uw vriend niet mee terug.'
'Houd je bek over mijn vriend,' zei hij en schoot net langs me op. Ik twijfelde geen seconde en schoot hem in zijn schouder. Hij viel op de grond waarbij zijn wapen uit zijn hand viel. Wolfs en ik renden het lokaal in en ik schopte zijn wapen weg. We boeiden hem en trokken hem de gang op. Ik stopte mijn wapen weg en pakte mijn telefoon. Ik vroeg met spoed om ambulances en stopte het daarna weer weg. Ik liep het lokaal weer in en wolfs bleef bij Rik.
'Iedereen moet in het lokaal blijven totdat mijn collega of ik aangeeft dat jullie weg mogen. Oké?' Iedereen knikte. Lynn stond op en rende in mijn armen. Ze begon te huilen. Ik nam haar stevig vast. Ik zag andere kinderen uit de klas ook troost bij elkaar zoeken. Na een tijdje liet ik haar los.
'Je kleren zitten helemaal onder het bloed,' zei ze snikkend. Ik haalde mijn schouders op.
'Jij leeft nog, iedereen hier leeft nog, daar gaat het om,' glimlachte ik. De directrice kwam aangerend.
'Wat is hier aan de hand!?' Riep ze. Ik hoorde sirenes aankomen en keek naar buiten, de ambulances.
'U bent de directrice?' Vroeg ik, terwijl ik dat al wist.
'Ja! En wie bent u?'
'Eva van Dongen, recherche Maastricht.' Ik stak mijn hand naar haar uit. 'O, ik zal u maar geen hand geven. Die zit onder het bloed,' zei ik en Lynn grinnikte even tussen het snikken door.
'Thea van der Vliet.'
'Kan ik u ergens even spreken?' Vroeg ik. Ze knikte.
'Ja, volgt u mij maar.'
'Ja, momentje.' Ik draaide me weer naar de klas toe. 'Jullie blijven in dit lokaal, oké?' Iedereen knikte weer. 'Julia, kom eens,' zei ik en ze kwam naar me toe. 'Let jij even op Lynn, totdat ik terug ben?' Fluisterde ik. Ze knikte.
'Ja tuurlijk.' Ik knikte en legde kort mijn hand op haar schouder waarna ik achter de directrice aan liep.
'Hier is de wc, dan kunt u uw handen even wassen.' Ik knikte en waste mijn handen. Daarna liepen we naar haar kantoortje. Ze ging zitten en ik bleef staan. 'Wat is hier net gebeurd?!' Ik legde rustig het hele verhaal uit.
'Ik ga er vanuit dat u Lynn haar situatie geheim houdt.'
'Ja, ja natuurlijk. O god wat moet ik nu doen?' Vroeg ze zich hardop af.
'Ik zou graag hebben dat u alle andere leerlingen naar huis stuurt. Ik wil een namenlijst hebben van Lynn haar klas en dat alle ouders van die kinderen gebeld worden dat ze hierheen moeten komen, behalve Peter Boelens. Die breng ik zelf op de hoogte. Ik wil de ouders in een klaslokaal op de begane grond hebben zodat ik ze toe kan spreken en ze daarna hun kinderen mee kunnen nemen naar huis.' Ze knikte en zocht in een laatje. Ik zag ambulancebroeders door de gang heen lopen en ging zelf ook de gang op.
'Zijn jullie al in het lokaal geweest?' Vroeg ik. Ze schudden hun hoofd en kwamen naar me toe. Ik haalde mijn pasje uit mijn broekzak. 'Eva van Dongen, recherche Maastricht. Ik heb de man neergeschoten in zijn schouder. Er is nog een jongen geslagen. Lokaal twee elf.' Ze knikten dankbaar en liepen door. Ik ging terug het kantoortje in.
'Hier, heeft u een klassenlijst.'
'Dank u wel. Kan ik met u meelopen als u de klassen gaat halen?'
'Natuurlijk, komt u mee. We beginnen bovenaan.' De bovenste verdieping, was de verdieping waar het incident net had plaatsgevonden. We gingen alle klassen af en de school stroomde langzaam leeg.