Andaç için Arya Bayan Karışık
Arya için Andaç Bay Ego
Dışarıdan bakıldığında birbirleriyle zıt iki karakter gibi görünselerde içlerinde yaşattıkları karakterler birbirinin aynı.İkisininde sorunları,karanlık geçmişleri ve güven problemleri var.
Andaç...
Sabah alarm çalmadan kendiliğimden uyandım. Bu iyi olmuştu. Çünkü şu araba meselesini annemle konuşmalıydım. Hemen formamı giydim.Saçlarımı tarayıp kendi hallerine bıraktım.Hava yağmurlu olmasa da soğuktu o yüzden siyah ceketimi giydim. Siyah botlarımı da giyip çantamı alıp annemin odasına önüne geldim. Kapıyı çaldım ve aralıktan kafamı uzattım.
''Gelebilir miyim?''
''Gel kızım''
''Anne dün ki olayları biliyorsun. Yağmurun altında rezil oldum. Bu yüzden diyorum ki artık arabamı versen''
''Kızım çok hız yapıyorsun başına bir şey gelecek diye korkuyorum''
''Ya anne söz veriyorum çok hız yapmayacağım''
''Söz mü küçük hanım?''
''Söz''
Annem dolabındaki çekmeceden siyah audi r8'imin anahtarını çıkardı ve bana verdi. Ben de yanağına öpücük kondurup aşağı indim.
''Birileri arabasına kavuşmuş galiba''
''Aynen öyle abiciğim sonunda kavuştum''
''Ama prenses annem haklı çok hızlı kullanıyorsun''
''Hız benim doğamda var. Neyse geç kalmadan kaçayım görüşürüz''
''Tamam dikkat et kendine bir şeyler ye okulda''
''Tamam''
Ahmet Amca arabamı garajdan getirdikten sonra hemen bindim ve yola koyuldum. İşte bu. Hız,arabam. İşte özgürlük işte benim için mutluluk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kısa bir süre sonra okula vardım ve arabamı park ettim. Tam okula doğru ilerleyecek iken Andaçla karşılaştım o da arabasından iniyordu. Yanıma geldi
''Senin adına sevindim ve eminim ki sen kahvaltı yapmamışsındır''
''Doğru tahmin''
''O zaman önce kafeteryaya gidip bir şeyler yiyoruz daha sonra da sana çikolatanı veriyorum anlaştık mı?''
''Anlaştık''
Andaçla birlikte kafeteryaya gittik. Ben masalardan birine oturdum Andaçta bir şeyler almaya gitti. Kısa bir süre sonra elinde poğaçalar ve çaylarla gelmişti. Yemeye başladık. Üstümüzdeki bakışların farkındaydım ama bunlar ilk zaman ki kadar rahatsız etmiyordu. Çünkü Andaç ile arkadaş olduğumuzdan beri tenefüslere ve yemek yemeye çıkıyordum. Artık bu bakışlara alışmıştım. Zaten insanların hiçbir zaman düşüncelerini umursamadım. İnsanlar bilip bilmeden konuşurlardı ve eğer sen umursarsan onları haklı çıkarırsın. Bu yüzden ben asla umursamam konuşulanları tahmin yürütmeye devam etsinler. Beni her zaman ukala, kendini beğenmiş, insanlarla iletişim kurmayan, zengin ve ulaşılmaz bir kız olarak düşündüler. Ama kimse gerçekte yaşadıklarımı bilemez. İnsanlar benim ne yaşadığımı bilmeden konuşuyordu bende umursamıyordum. Andaç ve benim hakkımda da istediklerini düşünebilirlerdi umurumda değil. Ben uzun zaman sonra iyi hissediyordum ve bu histen de hiçbir şey bilmeden boş boş konuşan insanlar yüzünden vazgeçmeye niyetim yoktu.
