ZOR (Siyah Serisi~1~)(TAMAMLANDI)

***Ruhu Savaşçı Deniz Gözlü Adamın Savaşı***

Nasıl öleceğini merak eder insan değil mi?Sonunun nasıl olacağını,hayatının nerede nasıl,kiminleyken sonlanacağını merak eder.Ben hiçbir zaman o insan kategorisine girmedim.Sonumu hiç merak etmedim.Ne zaman öleceğimi hiç düşünmedim.Çünkü yaşadığım hayatta ölüm en sonda yer alsa da bir seçenekti benim için.Hayatımın bir köşesinde,yaşadığım sürece ölüm benim için hep bir seçenek olacaktı.Ölüm düşüncesine bulanmış bir ruhum varken sonumun nasıl olacağını ya da ne zaman olacağını merak etmedim.Ama şu an biliyorum.O giderse ben de giderdim.Eğer nefes almayı bırakırsa benim de nefes almamın bir anlamı yoktu.Kalbiyle hayat bulmuş olan kalbimin eğer kalbi atmayı bırakırsa atmasına gerek yoktu.Nefes almayı,gerçekten yaşamayı,hissetmeyi o öğretmişti bana.Eğer şimdi giderse ölümü de beraber öğrenirdik.Çünkü benim yaşam noktam oydu.Hem yaşatabilir hem öldürebilirdi.Hem nefesim olup hem de nefesimi kesebilirdi.Bütün duyguları sonuna kadar hissettirebilir aynı zamanda da hissiz bırakabilirdi.O benim hem var olmamı hem de yok olmamı sağlayabilirdi.Şu hayatta ki bütün cümlelerimin öznesi,bütün güzel duygularımın ilki,hayatımın baş rolüydü.Şimdi giderse her şeyimi değil kendimi kaybederdim.Onsuz bir anlamım yoktu.Onsuz nefes almanın,yaşamanın,hissetmenin bir anlamı yoktu.Onsuz yeni bir güne başlamanın anlamı yoktu.Ay ışığı altında deniz gözlerine yıldızlar düşmeyecekse gecenin bir anlamı yoktu.O yüzden gitmemeliydi.Kalmak,iyileşmek zorundaydı.Benim için bizim için savaşmalı,bana verdiği sözleri tutmalıydı.Bırakamazdı.Bana bunu yapamazdı beni enkaz altında bırakamazdı.Bırakmayacaktı.Yaşama sebebim olan deniz gözlü adamım savaşmak zorundasın.Eğer her seferinde dile getirdiğin gibi bana bir şey olmasını istemiyorsan,üzülmemi istemiyorsan savaşmak zorundasın.Özlemin kalbimde kor, sensizlik korkusu ruhumda en büyük acı,göz yaşlarım sel,boğazım düğüm düğüm oldu.Hadi gel artık canımın içi fazla uzadı bu ayrılık kalbim dayanmıyor...

Doktor son bir kez daha elektro şok uyguladıktan sonra odadan çıktı ve yanımıza geldi.Hepimize tek tek baktı.En son gözleri benim üzerimde takılı kaldı.Surat ifadesinden hiçbir şey anlamıyordum.Ve git gide sabrım tükeniyordu.Bir şeyler söylemek zorundaydı.Ağzından çıkacak kelimeler ya beni öldürecekti ya da hayata tutunmamı sağlayacaktı.

''Hastanın kalbi durmuştu ama yapılan müdahaleler sonucunda kalbini tekrar çalıştırmayı başardık.Yapılacak daha fazla bir şey yok.Tek yapmamız beklemek.Geçmiş olsun"

Beklemek.Eğer sonunda kavuşacaksak ömrümün sonuna kadar beklerim onu.Yeter ki savaşmayı bırakmasın.Yeter ki pes etmesin.Yeter ki iyileşsin.Yeter ki ayağa kalktığını,güldüğünü göreyim.Nefes aldığını hissedeyim.Belki beni affetmeyecek belki de bir daha görmek istemeyecek.Bunların hepsi olabilir.Nefes aldığını bileyim de varsın istemesin beni.Yaşama tutunsun da isterse kovsun beni hayatından.Onsuzluk çok zor gelir ama en azından yaşadığını bilirim.Belki bir daha bana hiç gülmeyecek,belki de sevmeyi bırakacak beni.Hayatına başkaları girecek,onlarla mutlu olacak belki.Ama eğer nefes almaya devam edecekse,upuzun bir ömrü olacaksa ben onu uzaktan sevmeye de razıyım.Mutluluğu mutluluğum,nefesi nefesim.Yan yanayken herkes birbirini sever önemli olan uzaktan sevebilmek.Eğer çıkarırsa beni hayatından ben onu uzaktan sevmeye de razıyım yeter ki yaşasın.O bana çok acı çektirmiş,hayatımda affetmeyeceğim tek şeyi yapmış olabilirdi.Ama onun bu halde olmasını sebebi bendim.Şu anda ölümle yaşam arasında ki o ince çizgide savaşıyor olmasının sebebi bendim.O yüzden affetmesi gereken taraf oydu.Affetmeyecekti belki ama şu an tek dileğim yaşama tutunması, uyanmasıydı.O şimdi savaşıyordu.O uyandıktan sonra da benim savaşım başlayacaktı.Beni affetmesi için savaşacaktım.Beni sevmeyi bırakmaması için,aşkımızı,bağlılığımızı yok etmemesi için,bizi bitirmemesi için,kalbinde bıraktığım izi silmemesi için savaşacaktım.O zamanında benim için savaşmıştı o uyandıktan sonra da ben onun için savaşacaktım.Onun gibi pes etmeden,vazgeçmeden savaşacaktım.Ama tüm yaptıklarıma rağmen vazgeçmek isterse benden kalbim acıyla boğulsa da onu uzaktan sevmeye alışacaktım.Çünkü o mutlu olduğu için mutlu oluyordum eğer bensiz mutlu olacaksa onu uzaktan sevmeye de razıydım.