ZOR (Siyah Serisi~1~)(TAMAMLANDI)

***Her Şeyden Hiçbir Şeye

Andaç'ın Anlatımından

Pişmanlık.Şu anda kanıma işleyen,ruhumu delip geçen,beni mahveden duygunun adı.Pişmanlığımın sebebi ise şu anda tam karşımda yerde deli gibi titreyen,saçları önüne düşmüş ömrümü ömrüne katmak istediğim sevdiğim.Yaptığım şeyin farkına varmam saniyelerimi almıştı.Pişmanlık çok çabuk gelmişti ama gelişi gibi çabuk gitmeyecekti.Kalbime binen yük bunun en büyük kanıtıydı.O bana hayatını,acılarını açmıştı.Ben de onu hiç bıkmadan dinlemiş her acısında yanında olmuştum.Korkularını da nefret ettiği şeyleri de affetmeyeceği şeyleri de çok iyi biliyordum.Bunu affetmezdi.Her zaman söylerdi ''Eğer bir adam sevdiğine el kaldırıyorsa gözümde ne affedilir bir yanı ne de adamlığı kalmaz.Bir hiçtir artık o adam'' Beni de bir hiç olarak mı görüyordu?Onca yaşadığımız şeyi,aşkımızı,bağlılığımızı ''BİZİ'' kendi elimle yok etmiştim.Kabul ediyorum sinirlenmiştim ama bunu yapmamalıydım.Kendime hakim olmalıydım.Benim bile elim sızlarken onun canı nasıl yanmıştı kim bilir.Canı acımasın diye kendimden bile sakındığımın canını yakmıştım ben şimdi bunun ağırlığını nasıl anlatayım?Gözlerimin önünde bitmişti her şey ve sebebi bendim.Birkaç kez kalkmaya çalıştı.Yardım etmek istesem de benden kaçacağını bildiğim için dokunamadım.Bir zamanlar teni tenimde olan sevdiğime şimdi dokunmaktan korkar olmuştum.En sonunda ayağa kalktı karşıma dikildi ve gözlerime baktı derin derin.Gözleri kıpkırmızı olmuştu tekrar ağlayacak gibiydi ama sonra bir şey oldu.Bakışları değişti.İlk tanıştığımızda ki gibi buzlar ördü gözlerine.Gözlerine bakıp duygularını açıkça okurken şimdi yine göremez oldum.Boğazım düğümlendi hiç çözülmeyecek gibi.Kalbim ağırlaştı acıyla.Onun benden gidişini görmek dayanabileceğim türden bir acı değildi.Zor kazanmıştım bu kadar kolay kaybedemezdim.Son kez baktı gözlerimin içine ve çekti gitti.O kapıyı öyle sert kapatmıştı ki ardından sanki kalbindeki beni çıkarıp kalbinin kapılarını da suratıma kapatmış gibi hissettim.Onu kaybettiğimi hissettim.Eğer bir insana kavuşmanız ne kadar mutluluk veriyorsa kaybettiğinde de o kadar acı veriyordu.Kavuştuğunda ne kadar seviniyorsan kaybettiğinde de o kadar acıyla kavruluyordu için.Kavuştuğuma en çok sevindiğim içimi bayram yeri eden sevdiğim seni kaybedince kavruldum acıdan,paramparça oldum.İçim savaş alanı...

***1 Hafta Sonra***

Onsuz bir hafta geçirmiştim.Onsuz geçen koskoca yedi gün.Onsuzluğun acısı her saniye içimi kavururken diğer yandan da pişmanlığım ruhumu boğuyordu.Boğuluyordum,karanlığa gömülüyordum onsuz.Ruhum acıyla ve pişmanlıkla parçalanıyordu.Yaşama sebebim olmuştu o benim,nefesim olmuştu,mutluluğum olmuştu,her şeyim olmuştu.Kalbimin sahibi, bütün duygularımın ilki olmuştu.O gidince yarım kalmadım o gidince bir hiç oldum ben.Onsuz bir hiçim ben.Gözlerime bakmayacaksa gözleri görmemin bir anlamı yoktu.Sesini,gülüşlerini duymayacaksa kulaklarım duymamın bir anlamı yoktu.Tenim değmeyecekse tenine hissetmemin bir anlamı yoktu.Nefesini hissetmeyeceksem nefesimde,kalbim onsuz atacaksa yaşamamın bir anlamı yoktu.Onsuz benim bir anlamım yoktu.Eğer güne onunla başlamıyorsam güneşin doğmasının bir anlamı yok.Günüm onunla sonlanmıyorsa gecenin bir anlamı yok.Uykularımda onsuz kalacaksam uyumamın bir anlamı yok.Çok zor kavuştum ben ona,çok zor kazandım.O bana her git dediğinde daha çok yaklaştım ben ona.Konu Aryaysa eğer pes etmek yoktu benim için.Bu kadar kolay kaybedemezdim.Benden gitmesine izin veremezdim.Böyle hiçbir şey yapmadan durarak her gün beni bizi biraz daha silmesine izin veremezdim.Yedi günüm zaten onsuz geçmişti.Daha fazla onsuz kalmayacaktım.Gerekirse her şeye yeniden başlardık.Belki bu sefer kavuşmamız daha zor olacaktı ama kavuşacaktık.Onsuzluk göze alabileceğim bir acı değil.O yüzden şimdi her şeye en baştan başlama zamanı.Her şeyi unutarak daha mutlu günlere kavuşmak için onla geçen günlerime kavuşmak için her şeye sil baştan başlıyorum.Her şeyindim ben senin şimdi bir hiç olamam.Her şeyin olduğum bu yolda hiçbir şeyin olarak devam edemem...