ZOR (Siyah Serisi~1~)(TAMAMLANDI)

*Sana Bir şey Olmasına İzin Vermem*

Perdeden sızan ve beni rahatsız eden güneş ışığıyla gözlerimi açtım. Abimin kollarında uyanmıştım ve bu beni iyi hissettirmişti. Yavaşça onu rahatsız etmeden kalktım. Kendi odama geçtim. Formamı giydim.Saçlarımı tarayıp kendi halinde salık bıraktım. Telefonumu ve çantamı alıp odamdan çıktım. Tam aşağıya yönelicekken abimle karşılaştım

''Günaydın cadı''

''Günaydın abi''

''Niye uyandırmadın beni güzelim?''

''Kıyamadım''

''Abisinide düşünürmüş. Neyse sen aşağıda bekle beni okula ben bırakacağım seni''

''Tamam''

Aşağı indim evden çıkıp abimi bahçede beklemeye başladım.

''Geldim güzelim hadi gidelim''

''Tamam abi''

Abimle birlikte arabaya bindik. Kısa süre sonra okula vardık.

''Kendine dikkat et cadı''

''Sende abi''

Arabadan indim. Sınıfa doğru ilerledim. Sınıfa girip sırama oturdum. Andaç daha gelmemişti. O gelene kadar kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım. Tam müziğine kendimi kaptırmışken gözümün önünde bir paket sallanmaya başladı. Biraz daha dikkatli bakınca çikolata paketi olduğunu anladım.Arkama döndüğümde Andaç arkadan kolunu uzatmış paketi yüzüme doğru sallıyordu.

''Ne yaptığını sorabilir miyim Andaç?''

''Tabi hemen açıklayayım. Şu iki ayda seni çözdüğüm kadarıyla sürprizlerden ve hediyelerden hoşlanmıyorsun. Zaten zorsun ve zor mutlu oluyorsun. Ama konu çikolata olunca hayır diyemiyorsun. Bende bir karar aldım iyi hissetmen için sana her sabah çikolata getireceğim.''

Bu çok garip gelmişti bana. İnsanlar benimle uğraşmazlardı. Çözmek istemezlerdi. Soğuktum ben duygusuzdum çok konuşmaz insanlardan uzak dururdum. İnsanlarda benim ukala biri olduğumu düşünür benimle uğraşmaz çözmeye çalışmazlardı. Yaşadığım hayatı bilmiyorlardı çünkü. Dışarıda oynadığımız mutlu aile tablosuna inanırlardı. Ve sırf inandıkları bu tablo yüzünden benimde mutlu olduğumu zanneder ve bu tavırlarımı havalı bulurlardı. Çünkü işin aslını mutsuz olduğumu bilmiyorlardı. Andaç da bilmiyor. Benim şaşırdığım kısımda o. O da mutlu aile pozumuza inanıyordu ama diğerleri gibi havalı deyip geçip gitmemişti. Aksine yanımda olmaya beni çözmeye değiştirmeye çalışıyordu. Haklıydı bu durum iyi hissettiriyordu.

''Bu teklifine hayır diyemem Andaç''

''Ben de öyle tahmin etmiştim zaten. Her zaman akıllıca teklifler yapıp insanları kazanmayı bilirim''

''Egon da sonunda aramıza teşrif edebildi. Uzun zamandır yoktu''

''Yapma güzelim egom olmadan olur mu hiç. Biz bir bütünüz.''

Güzelim.Tek bir kelime bu kadar garip hissettirebilir mi? Normalde insanlar güzel olduğumu söylerlerdi. Ama Andaç söyleyince farklı gelmişti. Sanki hep söylemesi gerekirmiş gibi. Garipti.

''Sen de haklısın egon olmasa yok olup gidersin.''

Bu söylediğine güldü. Ben de hoca gelmeden çikolatımı açtım. Andaça da uzattım.

''İster misin''

''Vay sen ve çikolatını biriyle paylaşman garip''

''Bilmem. İstiyor musun istemiyor musun?''

''Alırım biraz''

Andaçla birlikte çikolatalarımızı yedikten sonra Erdem hoca geldi. İlk ders geometriydi. Bu adamı kimse sevmezdi ve bende bugün ders dinleyecek hava yoktu. Kafamı sıraya koydum ve gözlerimi kapattım. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama Andaç'ın dürtmesiyle uyandım.