ZOR (Siyah Serisi~1~)(TAMAMLANDI)

***Halimizin Adı:MUTLULUK***

Dolu dolu ve güzel geçen iki haftanın ardından bugün erken kalkmak zorundaydım.Çünkü bugün büyüktü.Sınav günü.Hemen yataktan kalktım hızla banyoya geçip elimi yüzümü yıkadıktan sonra dolabımın başına geçtim.Pantolon ve salaş bir bluz giydim.Siyah spor ayakkabılarımı da giydikten sonra saçlarımı toparladım ve sınav için gerekenleri alıp aşağı indim.Abim hazırlanmış bir şekilde beni bekliyordu.

''Günaydın güzelim''

''Günaydın abiciğim''

''Heyecan var mı?''

''Biraz''

''Hadi o zaman hazırsan çıkalım geç kalmayalım''

Abimle birlikte evden çıkıp arabaya bindik.Ve sınav olacağım okula doğru gitmeye başladık.Andaçla aynı okulda sınav olmayacaktık ama okullar arasında kısa bir mesafe vardı.O yüzden şimdi beni abim okula bırakacak dönüşte de Andaç alıp eve bırakacaktı.Bu sayede görüşmüş olacaktık.Düşüncelerim arasına dalmışken sınava gireceğim okulun önüne gelmiştik.Abimle beraber arabadan indik ve abim bana sıkıca sarıldı

''İyi şanslar güzelim heyecan yapma tamam mı?''

''Tamam abi''

Abimle vedalaştıktan sonra okula girdim.Bayan polisler üzerimi kontrol ettikten sonra sınav olacağım sınıfı buldum ve yerime oturdum.Kitapçıklar dağıtıldı.Gözetmen öğretmenler bir kaç uyarıda bulunduktan sonra başlamamıza izin verdiler.İşte şimdi başlıyordu

*****************

Yaklaşık bir saat sonra sınavımı bitirmiştim.Optiğimi ve kitapçığımı gözetmen öğretmenlere verip çıktım.Ve okulun önünde Andaçı beklemeye başladım.Çok geçmeden arabası okulun önünde durdu.Arabadan indi ve sıkıca bana sarıldı.Bende hiç vakit kaybetmeden sıkıca sarıldım ona

''Daha dün görüşmüş olmamıza rağmen özledim seni''

''Ben de seni özledim''

Gerçekten haklıydı.Her gün beraberdik ama ayrı kaldığımız her an özlüyordum onu.Ne ara ona bu kadar bağlanmıştım bilmiyorum.Her an özleyecek,her an sesini duymak isteyecek,her an kokusunu ciğerlerime dolduracak kadar bağlanmıştım ona.Huzur buluyordum onunla ve onsuzluğun düşüncesi bile huzursuz ediyordu beni

''Sınavın nasıl geçti güzelim?''

''Gayet iyiydi senin''

''Benimki de öyle.Hadi daha fazla oyalanmadan gidelim''

''Tamam''

Andaçla beraber arabaya bindik ve yola çıktık.

''Hemen eve gitmek zorunda mısın?Biraz vakit geçirseydik''

''Ne yazık ki annem benimle bir şey konuşacakmış o yüzden sınavdan sonra hemen eve gel dedi''

''O zaman şöyle yapalım sen annenle konuş sonra biraz dinlen akşama bir şeyler yapalım.Olur mu sevgilim?''

''Olur sevgilim''

Böyle aşk ve sevgi dolu sözcükler söylemek bana göre değildi.Zaten çok sık da söylemiyordum.Ama Andaç böyle konuşunca ona karşı dayanamıyordum.Çok değiştirmişti beni ama ben bu değişimden memnundum.Hem onun yaptığı bu kadar şeyden sonra arada bu tarz sevgi sözcüklerini hak ediyordu.Zaten biz öyle sürekli sevgi sözcükleri kullanan çiftlerden değildik.Ne yaşamış olursak olalım sevgili olsak da ben ona hala Bay Ego derdim o da beni sinir etmeye devam ederdi.Biz değişmezdik.Değişen tek şey hislerimizin açığa çıkmış olması ve bunu özgürce belli ediyor olmamızdı.En güzeli de buydu zaten.Biz yine kaldığımız yerden daha sevgi dolu ve daha mutlu bir şekilde devam ediyorduk.Düşünce dünyamdan çıktığımda evimin önüne varmıştık.Tam inecekken Andaç beni aniden kendine doğru çekip dudaklarıma bir öpücük kondurdu.Ne kadar zaman geçerse geçsin bu ani hareketleri beni hala utandırıyor ve heyecanlandırıyordu.Ama kesinlikle rahatsız olmuyordum.Bu ani hareketlerinde tek şikayetçi olduğum durum kolay kolay kızarmayan benim artık sürekli kızarıyor olmamdı