wings

3

Hij kijkt naar mij. Ik doe een stap achteruit. Hij grinnikt, 'stop dat weer in de kooi.'

'En zij Sire' vraagt de blauwogige.

'Zij blijft bij mij' zegt Mellan terwijl hij mijn arm pakt en me naar hem toetrekt.

De mannen trekken Alydah mee. Mellan trekt me mee naar de deuren. Hij gooit me over zijn schouder en vliegt naar een andere deur. Die opent hij met zijn voet en binnen land hij pas. We komen in een mega kamer.

Het bed is megagroot. De lakens en kussens zijn wit. Het is een hemelbed. De gordijnen zijn zwart en het hout is donker. Het hoofdbord en de zuilen zijn bewerkt met goud. Bij het raam staat een soort van ligstoel. Tegenover het bed is een spiegel met daaronder een kast. en tegen de muur waar de deur naar de gang is is er een groot, ebbenhouten bureau. De muren zijn zwart en donkere kleuren.

Ik kijk hem aan, 'wat wil je doen?'

Hij sluit de deur en doet die op slot. 'Niets' zegt hij 'we wachtten tot jij rugpijn krijgt en je je vleugels krijgt.'

'Rugpijn?'

'Ja, waarom?'

'Heb de laatste weken rugpijn tussen mijn schouders.'

'Dat zijn je vleugels die doorkomen.'

'Hoe groot worden ze?'

'Je bent een prinses dus je krijgt grote vleugels. Just like mine.'

'En dat doet pijn?'

'Valt mee' zegt hij terwijl hij naar het raam loopt.

'En waarom wil je mij als je koningin?'

'Omdat wij de machtigste koppel zouden zijn. Dat heeft iemand jaren geleden voorspeld. Als jij met mij zou trouwen dan zouden wij een zoon krijgen die onverslaanbaar zou zijn als koning.'

'Mmh. en wat zei die voorspeller nog meer?'

'Dat er iemand is die voor jou zal vechten maar... ik heb alle dimensies overgenomen niemand kan bij jou komen die jou van mij kan weghouden.'

Ik knik en ren opeens keihard naar de deur. Hij staat opeens voor me. Zijn vleugels zijn gespreid voor de deur. 'Dacht maar niet dat ik je laat ontsnappen honey' zegt hij grijnzend.

hij pakt me beet en duwt me op het bed. Hij houd zijn vleugels gespreid zodat mijn zicht eigenlijk alleen maar op hem gericht kan zijn. Hij leunt over me heen waardoor ik op mijn rug onder hem lig. Ik kan helemaal niets doen. Hij grijnst, 'dit gaat nog wel vaker gebeuren.'

Hij gaat rechtstaan en laat op één of andere manier zijn vleugels verdwijnen. 'Kun je dat ook doen' vraag ik.

Hij grijnst, 'dat zag je toch net.'

Ik grom en ga rechtop zitten. 'Maar ik houd ze liever uit' zegt hij.

en opeens zijn de vleugels er weer. 'en je kan al vanaf het begin vliegen?'

'Nee' zegt hij 'dat moet je leren. En ik ga het jou leren. Dus wees maar lief voor me anders ga ik je zo in het diepe gooien en help ik je amper.'

Ik knik. Hij grijnst, 'goed. Ik ga bezig met werk en jij blijft lekker hier.'

'Geef me dan iets te doen' zeg ik.

'Zoals?'

'Geef me een tekenblok.'

Hij pakt een kladblok en geeft die aan mij. Daarna geeft hij me een potlood. 'Succes' zegt hij terwijl hij achter het bureau gaat zitten. Ik sta op en ga in de stoel bij het raam zitten. Ik begin eerst met een schets en daarna teken ik verder. Ik teken twee mensen. Een man en een vrouw. Ze houden elkaar vast en zijn verliefd. Ik kan best goed tekenen al zeg ik het zelf.

Opeens hoor ik hem zeggen: 'wat teken je?'

Ik schrik me kapot en kijk zijn kant op. Hij heeft zich omgedraaid en kijkt me aan. 'Gewoon' zeg ik 'iets. Niets bijzonders.'

Hij staat op en loopt naar me toe. Ik teken nog een lijntje erbij en dan pakt hij het af. 'Hey' zeg ik 'geef terug.'

Hij bekijkt het met een frons, 'wat weet jij over je afkomst?'

'Niets' zeg ik 'behalve dan nu dat ik een prinses ben. Waarom?'

Hij draait het schrift om, 'dit zijn je ouders.'