wings

14

twee weken later...

De afgelopen twee weken zijn omgevlogen. Mellan heeft een keer een hele dag alleen maar zwarte engelen in het bos laten zoeken. We zijn niet ontdekt maar niemand mocht weg en we hadden wel eten nodig. Dus die dag aten we niets. We konden niet anders.

Ik weet trouwens ook nu hoe iedereen hier is gekomen. 

Ailisa kwam hier omdat de koning en koningin haar oom en tante waren. Maar ze gedroeg zich niet als een prinses en wilde dat ook niet zijn. Daarom ging ze opzoek naar David. Ze had al eerder van hem gehoord bij een diner met de koning der wolven. Ze vond hem en hij bracht haar hier.

Merijn was verstrik geraakt in een net. David kwam hem redden. Merijn was heel erg verzwakt en David bracht hem hier om voor hem te kunnen zorgen. Merijn wilde niet meer terug naar zee en bleef dus hier.

Melody was de dochter van de Bèta van haar roedel. Een andere roedel doodde iedereen inclusief haar ouders en alleen Melody kon ontsnappen. Ze had honger en was gewond. David vond haar en nam haar mee naar het hol. Ze verzorgden ze met zijn allen.

Dahlicia kwam hier omdat haar draak haar hier bracht. Ze was gewond en de draken waren tegen haar gekeerd. Haar draak bracht haar hier naar David en sindsdien bleef ze bij hem.

David heeft me iets geleerd over die twee elementen sturen. Ik kan water een beetje sturen net als lucht. Maar niet zo goed dat ik mezelf kan verdedigen. Ik moet het langzaam doen anders gaat het fout.

Maar vandaag mocht ik dan eindelijk naar het tehuis. Vannacht had ik niet geslapen. Ik was super duper zenuwachtig. Hoe zouden ze reageren? Zou Manuela boos zijn op me?Hoe zou iedereen reageren?! David had me geprobeerd te kalmeren maar het was hem niet echt gelukt. Gelukkig gaat hij mee met me.

Ik vlieg nu samen met David over de wolken. 'We moeten naar de grond' zeg ik 'anders vliegen we er voorbij.'

Hij knikt en volgt me naar de grond. We vliegen achter een boom en laten onze vleugels verdwijnen. Niemand mag weten dat ik een engel ben of de andere dimensies bestaan. We lopen naar het tehuis. Ik verzamel al mijn moed en bel aan. Fay doet open. 'Sera' roept ze blij.

Ze omhelst me. Ze is nu acht jaar. Ik was erg op haar gesteld en zij op mij. 'we waren bezorgd' zegt ze terwijl ze me weer loslaat 'Dat weet ik' zeg ik 'het spijt me. Mogen we naar Manuela?'

Ze knikte en liet ons naar binnen lopen. David keek om zich heen. 'Waar is Manuela' vraag ik, 'Fay?'

'Boven, ik zal haar wel halen.'

Fay loopt naar de trap en gilt keihard: 'Ma-nu-e-la!'

'Fay' roept Manuela 'wat is er?!'

'Er is iemand voor je!'

Manuela komt de trap aflopen. Ze kijkt me aan. 'Sera' zegt ze verbaasd.

'Hoi' zeg ik twijfelend. Ik weet niet wat hierna gaat komen namelijk. Ze kan boos worden maar ze kan ook blij zijn dat ik weer terug ben. Ik hoop het tweede.

Ze rent naar me toe, 'god zij dank.'

Het tweede dus gelukkig. Ze omhelst me. Daarna pakt ze mijn schouders beet. 'Waar was je' roept ze hysterisch.