wings

5

'Genoeg te weten gekomen' vraagt hij.

'Eén ding niet' zeg ik 'jij zei dimensies. Dat je die had overgenomen. Wat voor een dimensies.'

Hij grijnst en gaat op zijn bureaustoel zitten. 'Er zijn er zeven' zegt hij 'die van de engelen. Zwarte en witte engelen. Alleen heb je twee landen daarin. Dan heb je nog de drakenrijders, vampiers, weerwolven, meermensen, elfen en de mensen. De mensenwereld neem ik niet over aangezien ik niets aan ze heb. En ik heb misschien een beetje gelogen. Ik heb alleen het land van de witte engelen overgenomen.'

Ik knik. Hij grijnst en zegt: 'en we gaan zo dineren.'

'Dan heb ik nog een vraag voor je. Jouw vader wou mijn moeder trouwen. waar is je vader nu?'

'Dood. Allebei mijn ouders zijn dood.'

Ik knik, 'en je hebt geen verdere familie?'

'Een broertje.'

'Waar is hij?'

'Je zult hem zo wel ontmoeten. Hij woont hier in het paleis.'

Ik knik. 'Oké' zeg ik 'en wat nu?'

Hij haalt zijn schouder op, 'ik heb geen werk meer wat ik af moet maken. Wil je me nog wat vertellen over die droom met die wezens?'

'Die met de draak, vis, wolf, vleermuis, twee duiven en het wezen met de grote oren?'

'Ja die ja.'

'Nou... ze beschermen één van de duiven. Ehm... degene met de lange oren heeft pijlen en bogen. En... ehm... ja ze beschermen allemaal één duif.'

Hij knikt. 'Wat betekent dat' vraag ik.

'Volgens de voorspelling zou er een Engel jou komen "bevrijden" en hij zou je meenemen en ik zou je heel lang niet vinden.'

Ik knik, 'en hoe ga je me hier houden?'

'Ik leer je wel vliegen' zegt hij 'maar verder geen trucjes.'

Ik knik. Hij staat op, 'laten we maar naar de eetzaal gaan.'

Ik sta op. Hij gooit me weer over zijn schouder en hij vliegt naar beneden. Daar gaat hij naar een mega eetzaal.

Het plafond is beschilderd. Overal zijn engelen maar deze keer hebben ze zwarte vleugels in plaats van witte. De zuilen zijn versierd met allerlei soorten gouden draden en bogen. De tafel is van glas in het midden. Aan het hoofd van de tafel staat een grote houten stoel. Hij is hoger dan die van de rest. Hij trekt me naar de stoel links van de grootste stoel. Hij duwt me op de stoel en gaat zelf aan het hoofd zitten. 'En nu wachtten we op mijn broertje' zegt hij.

Ik knik, 'en zijn naam is?'

'Florian' zegt hij, 'hij is achttien.'

Er komt een jongen binnenvliegen die tegen het glas opvliegt. 'En hij is nogal onhandig' zegt Mellan.

Ik knik, 'dat zie ik.'

De jongen staat op en schud zijn hoofd. daarna haalt hij een hand door zijn haar maar die blijft steken op de helft. Hij kijkt via het glas naar mij. 'Mellan' zegt hij 'een meisje?'

'Prinses Serafina' zegt Mellan, 'ontmoet mijn broertje prins Florian.'

Hij draait zich om. Ik zie hem nu pas echt goed.

Hij grijnst, 'dus ik heb er binnen een jaar een neefje bij.'

'Of nichtje' zeg ik.

Florian kijkt Mellan aan. 'Ze weet dus niets over de voorspelling' zegt hij.

'Iets' zegt Mellan 'ik vertel het haar zo wel.'

Florian knikt. Hij gaat tegenover me zitten. 'Dus' zegt hij 'ze heeft nog geen vleugels.'

'Nee' zeg ik 'zoals je ziet.'

'Die krijgt ze morgen' zegt Mellan 'als het goed is.'

'En jij gaat haar leren vliegen?'

'Ja.'

'Wees dan maar aardig voor hem anders vlieg je net zoals ik' zegt Florian grijnzend.

'Ze is tot nu toe lief geweest' zegt Mellan 'alleen vannacht nog.'

'Ze slaapt zeker bij jou?'

'Jup.'

Er komt een Engel binnen. 'Kan ik opdienen Sire?'

'Ja' zegt Mellan.

Het meisje loopt weg en komt terug met borden met eten. Die zet ze neer. Daarna buigt ze en loopt ze weg. 'Eet smakelijk dan' zegt Mellan.

We eten in stilte. Ik vindt het eten wel lekker. Na het toetje beginnen Florian en Mellan te kibbelen. Ik luister niet echt en kijk naar buiten. Opeens staat Florian op. 'Welterusten' zegt hij 'zie jullie morgen.'

Hij vliegt weg. Een beetje wankel maar het lukt hem om nergens tegen aan te vliegen. Ik kijk hem na. Daarna kijk ik Mallen aan. 'Dus wat nu?'

'Naar mijn kamer.'

We staan op. Hij gooit me over zijn schouder en vliegt naar zijn kamer. Daar gooit hij me op bed. Er gaat een pijnscheut door mijn bovenrug. Ik kreun zacht. Hij fronst, 'alles oké?'

'Ging alleen een steek door mijn rug' zeg ik terwijl ik rechtop ga zitten.

Hij grijnst, 'dat zijn je vleugels honey.'

'Waarom noem je me honey?'

'Ik vond het wel een goede bijnaam.'

'Mmh.'

Er gaat weer een pijnscheut door mijn bovenrug. Ik bijt op mijn lip. 'Ga eens op je knieën zitten' zegt hij.

'Waarom?'

'Ik wil je helpen dus doe nou maar.'

Ik ga op mijn knieën zitten met mijn gezicht naar het bed. Hij duwt mijn bovenlichaam op het bed. Hij begint mijn rug te onderzoeken. Opeens hoor ik iets scheurends. 'Wat doe je' vraag ik.

'Ik zorg ervoor dat je vleugels eruit kunnen komen. Dit gaat misschien een beetje pijn doen.'

'Wat?!'

Ik voel iets langs mijn huid gaan en er stroomt warme vloeistof over mijn rug. Ik bijt op mijn lip en pak de dekens beet voor steun. Nu drukt hij iets op mijn rug. 'Wat doe je' vraag ik.

'Ik zorg dat het bloeden stopt.'

Hij stopt. Ik ga rechtop zitten. Hij maakt een zakmes schoon en zegt: 'kijk in de spiegel over je schouder.'

Ik sta op en loop naar de spiegel. Ik kijk over mijn schouder en zie twee kleine vleugels met heel veel donsveertjes. Er zit wat bloed op. 'Je zei toch dat...?'

'Je grote vleugels kreeg' zegt hij 'klopt. Die komen morgen wel.'

Ik knik. Hij loopt naar me toe, 'dus... morgen leer ik je ook vliegen.'

Hij pakt mijn hand en trekt me naar zich toe. 'Slaap je bij mij op bed of wil je in de stoel slapen? Tip als je bij mij slaapt dan heb je morgen minder rugpijn.'

Ik knik langzaam. 'Goed, dan slaap ik bij jou.'

Hij duwt me zachtjes op bed en loopt de badkamer in. Hij komt even later terug in een joggingbroek en T-shirt. Hij gaat naast me liggen en legt een vleugel over me heen. 'Probeer maar niet weg te komen' zegt hij 'vleugels zijn heel gevoelig.'

Ik knik en val na een tijdje toch in slaap.