wings

7

Ik begin wat kleding uit te zoeken. Dat leg ik op één stapel. De rest leg ik op een andere stapel. 'Done' zeg ik.

Hij draait zich om en kijkt naar de stapels. 'En wat ga je wel dragen?'

'Deze' zeg ik terwijl ik mijn hand op de goede stapel leg.

Hij knikt en pakt het andere stapeltje. Die legt hij neer bij de deur. 'Oké' zegt hij 'nu gaan we naar de troonzaal.'

'Omdat?'

'Er audiences zijn. En ik laat je niet alleen dus...'

Ik zucht, 'goed.'

Ik loop naar de deur. Hij opent die en vliegt naar de begane grond. Ik vlieg achter hem aan. Hij duwt de grote deuren open. We komen in een grote zaal. Op één podium aan het einde staat een grote troon. Mellan gaat zitten. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Er komen twee mannen binnen. Ze buigen, 'Sire.'

'Nicolaas' zegt Mellan 'Gabriël, ontmoet Prinses Serafina.'

Ik draai me om naar hen. De mannen zijn wat ouders. Er zitten soms wat grijze veren tussen de zwarte veren. 'Uwe hoogheid' zeggen ze met een buiging.

Ik kijk Mellan aan. Die grijnst, 'dat zijn mijn twee raadgevers. Nicolaas en Gabriël.'

Ik grijns, 'want je kan het niet zelf oplossen?'

'Dat kan ik wel maar...zij zorgen ervoor dat ik me aan de wetten houd.'

Ik knik en kijk naar hem, 'en dat doe je wel?'

'Meestal wel. misschien ga ik me komende tijd niet aan één wet houden.'

'Die is?'

'Een prinses hoort nog maagd te zijn op haar huwelijk. Maar niemand kan dat controloren toch?'

Ik slik en zeg: 'en hoe kan ik dat voorkomen?'

'Door lief tegen me te doen en me niet uit te dagen.'

Ik knik en zeg: 'I won't.'

Hij gniffelt. De hele audience blijf ik bij het raam staan. Ik hoor het aan en oordeel in mezelf of ik het goed vindt. Maar na een tijdje gaat alles langs me heen. Opeens staat Mellan naast me. 'Ga je mee' vragt hij.

Ik schrik me kapot, doe een stap achteruit, struikel en val op mijn rug op de grond. 'Doe dat nooit meer' zeg ik.

Hij grinnikt en steekt zijn hand uit. Die pak ik. Hij trekt me omhoog. 'Kom op' zegt hij 'we gaan naar mijn kamer.'

Ik vlieg met hem mee naar zijn kamer. Daar sluit hij de deur achter zich en doet die op slot. 'Waarom doe je dat eigenlijk' vraag ik 'ik weet toch niet hoe ik hier wegkom.'

'Je hebt een punt' zegt hij, 'maar ik neem het zekere voor het onzekere.'

Ik zucht en ga op het bed zitten. 'Kun je me iets vertellen over die voorspelling' vraag ik zacht.

'Wat wil je weten?'

'Gewoon, die hele voorspelling want ik snap er niks meer van.'

'Er is voorspeld dat als wij zouden trouwen en een kind zouden krijgen die onverslaanbaar zou zijn. Maar... je zou of met mij trouwen of met een andere engel. Een witte engel. Hij, een weerwolf, een vampier, een elf en een meermens zullen je beschermen tegen mij en verborgen houden. Ik zal hopeloos opzoek zijn naar je en als ik je niet zou vinden zou jij me verslaan samen met de witte engel en de andere dimensies. Ik zou worden gedood.'

Ik knik, 'en mijn ouders wisten dat ik het was?'

'Ja, jij hebt ergens een teken dat ze dat weten.'

'Een teken?'

'Ja iets van een moedervlek in de vorm van een kruis.'

'O... ehm... ja. Die weet ik wel te zitten.'

'Waar zit die?'

'Dat kan ik nu niet laten zien aangezien ik een jurkje aan heb maar...'

Ik wijs naar mijn zij net boven mijn heup. 'Hier' zeg ik.

Hij knikt en staat op, 'ik wil je iets leren. Denk je eens in zonder vleugels.'

Ik sluit mijn ogen en denk aan me zonder vleugels. 'Kijk in de spiegel' zegt hij.

Ik loop naar de spiegel en kijk naar mezelf. De vleugels zijn weg. 'En om ze weer terug te krijgen moet je zeker denken dat ze er weer zijn' vraag ik.

Hij knikt, 'ja.'

'Oké' zeg ik.

Ik beeld me in dat de vleugels er weer zijn. En ze zijn er weer als ik mijn ogen open. Mellan staat achter me en slaat zijn vleugels om me heen. Hij trekt me tegen zich aan. 'Kijk wat een leuk koppeltje we zijn' zegt hij grijnzend.