wings

24

Na vier dagen mag ik dus die kamer eindelijk uit! Eindelijk! Mellan neemt me mee naar de eetzaal. Eerst gaan we ontbijten een daarna gaan we naar het tehuis. Florian vliegt net voor ons naar binnen. wanneer wij binnen zijn liggen er wat stoelen om en Florian ligt op de grond achter de stoel van Mellan. Of de rugleuning van de stoel aangezien die is omgevallen. Mellan zucht en begint de stoelen weer rechtop te zetten. 'Broertje' zegt hij 'ik ga je wel weer vliegtraining geven want dit slaat nergens op.'

'Beetje laat hé' zegt Florian terwijl hij opstaat, 'broer.'

Hij zet de stoel weer recht en merkt dan mij pas op. 'Ah' zegt hij grijnzend, 'jij bent er ook nog steeds.'

Ik knik, 'ik was alleen ziek. hoor.'

Florian grinnikt en zet de rest van de stoelen rechtop. Ik ga alvast op mijn plaats zitten. Mellan gaat op zijn eigen plek zitten. Ook Florian gaat op zijn plek zitten. We ontbijten in stilte. 'Goed' zegt Mellan, 'ik ga eerst met Sera naar dat tehuis. Dan kan ze kleding halen.'

Florian knikt, 'zal ik meegaan?'

'Omdat?'

'Ik kom bijna nooit buiten broer. Laat me meegaan alsjeblieft.'

Mellan zucht, 'Sera?'

'Ik vind het goed.'

'Yes' zegt Florian, 'broer?'

'Ja ga maar mee.'

We staan op en lopen naar buiten. We vliegen naar de stad. Mellan let meer op Florian dan op mij. Hij gelooft mijn vliegkunst wel zei hij. We vliegen naar de grond bij het bos. We laten onze vleugels verdwijnen. 'Kom op' zegt Mellan, 'hoe eerder we weer terug zijn.'

Ik loop voorop naar het tehuis en draai me net voor de deur om. 'Jullie hoeven niet mee' zeg ik.

'Nee' zegt Mellan, 'ik wil wel eens weten waar jij bent opgegroeid.'

Ik knik langzaam en draai me weer om. Ik bel aan. Deze keer wordt de deur open gedaan door Milou. 'Sera' roept ze blij.

Ze omhelst me. Ik omhels haar terug. 'Hey' zeg ik glimlachend, 'Lou.'

Ze kijkt me aan, 'ik heb geen veren meer gevonden.'

'O dat geeft niet' zeg ik glimlachend, 'ik heb die andere veer ook nog.'

En meer! 'Wie zijn dat' vraagt ze.

'Dit zijn Mellan en Florian' zeg ik, 'twee vrienden.'

Mellan gniffelt. Manuela komt aanlopen. 'Sera' zegt ze blij.

Ook zij omhelst me. Ze laat me daarna los, 'wat doe jij hier?'

'Ik heb kleding nodig en ik hoopte dat ik mijn eigen kleding weer mee mag nemen?'

'Maar natuurlijk schat' zegt ze 'kom erin. en wie heb je bij je?'

'Dit zijn Mellan en Florian.'

'Is David er niet' vraagt Milou.

Ik schud mijn hoofd, 'die is bij Mellan thuis.'

Ze knikt. Ik glimlach. 'Kom' zegt Manuela, 'eerst thee dan spullen pakken. Kun je al meer vertellen?'

'Nee' zeg ik 'het spijt me echt.'

Ze knikt en glimlacht, 'het geeft niet. Ik begrijp het wel liefje.'

We drinken thee en daarna pak ik mijn spullen. daarna gaan we weer naar huis. Maar Milou geeft me nog een witte lange veer mee. 'Waar vond je die' vraat Mellan.

'Achter in de tuin.'

Florian en Mellan kijken elkaar aan. Ik glimlach, 'dank je Milou.'

We gaan weg. Mellan pakt de veer van me af. Florian en Mellan bestuderen de veer. 'Het kan niet' mompelt Mellan, 'het kan niet zijn dat die veer van haar...'

Opeens worden we omsingeld door allemaal witte engelen. Ze hebben een soort van harnassen aan. Mellan trekt mij naar zich toe. Florian komt ook bij ons staan. '