A Song For You[ASFY]

Stanza 30

Stanza 30

 

SOMEONE's POV

"So he's looking for you now?" tanong ni kuya.

"Not me. Alisa. But yeah, that girl is me." sagot ko.

"Anong gagawin mo kay Melissa?"

"Pababalikin ko na siya sa kung saan siya galing."

"Tapos binugbog mo si Lianna?" Nakangiting tanong ni kuya.

"Kuya masyadong marami ang mga tanon mo." I smiled. He laughs.

"Concerned lang naman ko sa buhay ng mga kapatid ko. Sige na, kausapin mo na si Melissa at sabihin na lahat." sabi niya.

"Opo kuya. Sige na, malate ka pa sa meeting mo eh!"

Lumabas na si kuya ng building. Nasan ba ako? Nasa Pilipinas na. I realized running away from the truth was a weak move.

"Salamat sa ginawa mo." sambit niya mula sa kabilang parte ng room. Nilapitan ko siya.

"Hello Melissa! Kumusta na ang buhay mo dito? Nainlove ka ba? Broken hearted ka na ba?" I sarcastically said.

"Steph. Please. Magbati na tayo." sabi niya.

"You belong to my father and I will not accept you KAHIT PA KAMBAL KITA!"

Yes. I am Melissa Steph Marino. The girl in Korea and now she's back here in the Philippines. Ikakasal na si Ariel sa 18th birthday ni Lianna at malapit na yun. I will witness this. I'm not bitter, I'm just facing the truth in my own way. And this girl? Yung tinatawag nilang Melissa na nagkaamnesia? Kambal ko yan. Melissa Shane Reeya Tonde Gonzales. Kinuha siya ng aking so-called biological father when we were 2 years old. Nagkaroon na rin ako ng galit sa kanya dahil pinipilit niyang magkaayos kami ng taong tinatawag niyang tatay. Kahit galit ako sa kanya, I still love her. She's my older sister, 2 minutes older. May communication naman kami noong nahiwalay siya sa akin. Pero nawala noong grade 3 ako. Simula noon, I hid myself.

"Hindi ka pa ba nakapag move on Steph? It's been 14 years!" sabi niya.

"Subukan mong mabuhay sa pangangalaga ng hindi mo tatay anong mararamdaman mo?!" sabi ko, pinipilit kong kumalma.

"Alam kong nagkulang siya pero sana naman kahit tayo na lang magkaayos!"

"INIWAN NIYO AKO! HINDI NIYO MAN LANGAKO KINUMUSTA SA BIRTHDAYS NATIN! TUMIGIL ANG KAMBAL KO SA PAGTAWAG SA AKIN! ANONG MARARAMDAMAN MO?!" hindi ko na kinaya. I'm crying.

Crying in anger.

"Steph hindi kita iniwan. Pinutol ni daddy ang communication ko sa'yo dahil may galit siya sa lalaking tinatawag mong dad ngayon and I kept sending you mails."

"Mails I never got." walang buhay kong sabi.

"Unless pinigilan ng asawa ni dad." sabi niya na parang may narealize. What? She doesn't call her mom?

"Hindi mommy ang tawag mo?" tanong ko.

"Why would I? Hindi naman anak ang pagtrato niya sa akin eh."

WHAT?!

"Tapos anong reaksyon ni 'daddy' sa pinaggagagawa niya sayo?"