Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 1

Voor je mijn boek leest, kun je ook de trailer bekijken :)

"Wat?!" Ik kijk mijn ouders verbaasd aan. "Grapje zeker?" Mijn ouders zuchten. "Nee schat, we hebben een heel mooi huis gevonden in Lakefield. Het is zelfs groter dan dit huis!" Ik probeer te peilen of dit een grap is of dat mijn ouders gek zijn geworden. "En nu willen jullie serieus gaan verhuizen naar dat geweldige 'Lakefield'?" vraag ik sarcastisch. "Ja, we kunnen daar heel mooi wonen in een villa aan de rand van het bos!" Ik knijp in mijn arm in de hoop dat ik droom. "Ik? In een armzalig dorpje aan de rand van zo'n stinkbos? Dat menen jullie toch zeker niet?" Dat had ik misschien iets rustiger moeten brengen. "Nou, zo erg is dat toch niet? Je maakt daar vast allemaal leuke nieuwe vrienden! En je krijgt een kamer met uitzicht!" "Zo erg is het dus wel! Ik wil niet weg uit de stad! Ik wil niet weg van deze school en al helemaal niet van mijn vrienden! Straks zie ik Jamie nooit meer!" Jamie is mijn beste vriendin. Ik ken haar al sinds de basisschool. "Hoe ver is dat 'Lakefield' dan eigenlijk?" Mijn ouders kijken enigszins verdwaasd door mijn felle reactie. "Tja, dat is wel een dingetje. Lakefield is ongeveer 4 uur rijden vanaf hier..." Dat is voor mij de druppel. "VIER UUR? Dan zie ik mijn vrienden nooit meer! Mooi niet dat ik verhuis naar dat stomme 'Lakefield' met dat stomme bos!" Ik storm de trap op. Mijn ouders laat ik versuft achter. Pfft! 'Lakefield'. Mooi niet! Ik voel er helemaal niks voor om helemaal op nieuw te beginnen. En in dat rotbos heb ik al helemaal geen zin.

Die avond roept mijn vader me voor het eten. Ik heb intussen zitten piekeren over het 'verhuisplan' van mijn ouders. Als ik beneden kom zitten mijn ouders al aan tafel. "Dus.. We dachten dat we het nog maar even moesten hebben over dat.. verhuisidee van ons." zegt mijn moeder als ik aanschuif. Ik zucht. Ik heb eigenlijk helemaal geen behoefte om het te hebben over dat 'verhuisidee' van mijn ouders, maar ik voel me er toch wel een beetje rot over dat ik vanmiddag zo tegen ze uit ben gevallen. "Ja, misschien moeten we dat maar doen ja.." "Je vader en ik hadden niet echt het idee dat je heel enthousiast was over Lakefield" zegt mijn moeder. Ze meent het. "Niet heel erg, nee." "Maar wat maakt dan dat je het zo erg vind, lieverd?" Mijn ouders kijken me onderzoekend aan. Ik laat mijn schouders hangen. "Het is gewoon... Ik hou van de stad, ik wil hier niet weg. En al helemaal niet 4 uur van mijn vrienden vandaan. Oh, en het lijkt me ook niks om van school te wisselen." Ik voel dat er een brok in mijn keel komt, maar ik probeer hem weg te slikken. Ik heb absoluut geen zin om een potje te janken aan tafel. "Ach meis!" reageert mijn vader meelevend. Dat maakt dat het helaas niet lukt om de tranen die in mijn ooghoeken verschijnen tegen te houden. Ik laat mijn hoofd hangen en de tranen druppen op de tafel. Mijn moeder slaat verschrikt een arm om me heen. "Schat toch, dat begrijpen we heus! Niet zo verdrietig zijn hoor! Ik heb meteen gekeken op internet en er schijnt een hele gezellige middelbare school te zitten in Lakefield. Bovendien kun je elke dag Skypen met je vrienden! Maar ik weet zeker dat je snel weer nieuwe vrienden zult maken hoor, zo'n leuke meid als jij!" probeert ze me op te vrolijken. Typisch een 'mam-opmerking'. Niet dat het helpt. Toch probeer ik een glimlach te produceren, maar erg overtuigend is het niet. "Oké dan. Ik snap best dat jullie graag dat grotere huis willen. Ik denk alleen dat het wennen wordt." Mijn moeder kijkt me meelevend aan. "Natuurlijk, het wordt voor ons allemaal wennen. Maar ik denk dat we er heel gelukkig kunnen worden."