Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 31

"Wat kan ik doen als levenself?" vraag ik. "Wat zijn mijn, eh.. gaves?" Melchior kijkt naar Joane. "Dat weet eigenlijk niemand precies. De laatste levenself is jaren geleden gestorven. Bovendien zijn de gaves van levenselfen verschillend." Ik zucht, ik wil bijna geërgerd met mijn ogen rollen, maar ik hou me in. "Dat heb ik weer.." verzucht ik. Melchior kijkt me vragend aan. "Wat?" "Kom ik hier, ik weet van niks, ik wordt verwacht het allemaal maar gewoon te accepteren. Dan weet ik eindelijk wie of wat ik ben, is het weer iets zeldzaams en ben ik nog geen steek verder." brand ik los. De drie elfen kijken bijna geschokt. "Sorry.." mompel ik beschaamd. Joane slaat een arm om me heen. "Het geeft niet, natuurlijk is het lastig." sust ze me. "Kunnen we dan nu gaan trainen?" roept Yarah. Ik vraag me af hoe oud de elfen zijn. Joane schat ik ongeveer 17, Melchior zal eerder 15 of 16 zijn. Yarah is waarschijnlijk 12, misschien 13. "We kunnen het proberen." lacht Melchior. "Wat zijn jullie gaves eigenlijk?" vraag ik plotseling nieuwsgierig. "Joane en ik zijn ijselfen." zegt Yarah. "Maar Melchior is een lichtelf." Ik glimlach. "Dat klinkt een stuk leuker dan mijn gave." zeg ik. Melchior schudt zijn hoofd. "Absoluut niet. Zoals wij zijn er honderden, jij bent speciaal. Je mag trots zijn op je gave." Ik begrijp hem niet helemaal. "Maar ik weet niet eens wat ik met mijn gave kan! Moet ik soms bloemetjes rondstrooien in een gevecht?" Ik merk dat ik enigszins verontwaardigd klink, dat is niet mijn bedoeling. "Als je je gave ontwikkeld ben je veel machtiger dan wij drieën. Je hebt een prachtige gave." verzekert Joane me. "Lekker ontwikkelen als ik niet weet wat ik kan. Zoals jullie het zeggen klinkt het allemaal zo mooi, maar ik schiet hier niks mee op! Ik voel me net een klein kind! Jullie doen net alsof alles vanzelf wel goed komt, zo werkt het niet! Ik hoor hier niet, ik kan helemaal niks!" barst ik uit. Ik begin te huilen, ik kan mezelf wel slaan. Ik sta hier een beetje zielig te doen. Joane wrijft met haar hand over mijn rug, ik kalmeer. "Wij kunnen je helpen." zegt Yarah. Ik knik, al geloof ik er niet in. Ik veeg beschaamd de tranen van mijn wangen, ik haal diep adem. "Oké.. Willen jullie me dan laten zien wat jullie kunnen?" vraag ik. "Tuurlijk!" lacht Melchior. Hij beweegt zijn handen om elkaar alsof hij een kommetje maakt, plotseling zie ik een klein lichtje. Het lichtje in Melchiors handen groeit, het wordt feller. Tot hij een flinke lichtbal in zijn handen heeft. Hij lacht naar me, gooit de bal in de lucht en de lichtbol spat uiteen in duizenden kleine lichtjes. Mijn mond valt open. "Wow.." zucht ik verwonderd. "Nu ik!" roept Yarah opgewonden. Ze pakt een bloem uit het gras, houdt hem tussen twee vingers. Dan begint de steel van de bloem langzaam te bevriezen, ijskristallen vormen zich op de bloem. Dan is de gehele bloem bevroren. Ze geeft hem aan mij. "Gaaf zeg!" zeg ik terwijl ik de bloem aanpak. Maar als ik de bloem in mijn hand heb smelt het ijs direct, de bloem krijgt zijn prachtige gele kleur terug en ziet er gezond uit. "Wow, hoe deed je dat?" vraagt Yarah. "Ik.. heb geen idee!" stamel ik verrast. Ik wil de bloem voorzichtig terugleggen in het gras, maar als ik in de buurt kom van de zachte aarde lijkt de steel terug te groeien in de grond, er komen nieuwe wortels aan. Ik laat de bloem voorzichtig los. Hij staat nu in volle bloei tussen het gras, alsof hij nooit geplukt is. "Gaaf!" zegt Melchior. "Ik wist niet dat ik dat kon, het ging vanzelf.." zeg ik beduusd. "Zie je dat het goed komt?" vraagt Joane glimlachend. "Maar erg veel heb ik er niet aan.." zeg ik vertwijfeld. "Dat komt nog wel, het belangrijkste is dat je het kan!" zegt ze vrolijk. Ik glimlach terug. Ze heeft gelijk. Misschien is dit zo slecht nog niet.