Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 32

De middag vliegt voorbij, Joane, Melchior en Yarah laten zien wat ze kunnen. Ik speel met mijn nieuwe gave, ik laat bloemetjes groeien in het gras. Het is niet veel, maar het geeft me het gevoel dat ik iets kan. Als het later en frisser wordt wrijf ik over mijn armen. "Ik denk dat het wel genoeg is geweest voor vandaag." zegt Melchior. "Slaap je nu bij ons?" vraagt Yarah. Ik wil knikken, maar dan denk ik aan Jonas en Julian. Door vanmiddag was ik ze compleet vergeten. "Ik denk dat ik beter terug kan gaan." leg ik uit. Yarah knikt teleurgesteld. "Weet je de weg terug of moeten we je brengen?" vraagt Joane behulpzaam. "Ik denk dat ik het nog wel weet." antwoord ik. Ik loop rustig terug naar het faunatenkamp. Ik voel me thuis tussen de elfen, maar ik wil bij Jonas en Julian zijn, en bij Pip. Als ik ben aangekomen besef ik me dat ik het eten heb gemist. Ik besluit op zoek te gaan naar iets voedzaams, ik heb toch nog geen bekenden gezien. Ik loop een stukje verder, naar de rand van het bos dat naast ons kamp ligt. Ik denk dat dat Julian hier ook eten vandaan heeft gehaald. Ik loop het bos in. Het is er koud en donker, maar mijn maag knort en ik moet toch echt iets eten. Ik zie plotseling een struik met blauwe vruchten eraan. Het lijken op grote bosbessen, iets lichter van kleur. De vruchten ruiken heerlijk, ik verwacht dat ze heel zoet zijn. Ik weet niet zeker of ze eetbaar zijn, maar ik heb honger en het is al laat, dus ik pluk een grote vrucht van de struik. Ik breng hem naar mijn mond en neem een grote hap. Een weeïge zoete smaak overspoeld mijn tong. Er druipt wat sap langs mijn kin op de grond. Ik eet drie vruchten en loop dan tevreden terug richting het kamp. Maar opeens begint het bos te draaien om me heen. Ik wordt duizelig en heb moeite met lopen. Mijn lichaam wil niet meer doen wat ik wil. Er ontstaan vlekken voor mijn ogen, ik zie niet meer waar ik heen ga. Een ongeremde paniek overspoeld me. Wat gebeurt er? Waar ga ik heen? Ik diep adem te halen en tot rust te komen, maar het voelt alsof ik door een rietje adem. Ik krijg het benauwd, ik krijg langzamerhand geen lucht meer. Mijn longen beginnen pijn te doen, maar het lukt me niet meer om in te ademen. Ik kom niet meer vooruit, het is alsof ik probeer door drijfzand te lopen. Ik wil schreeuwen om hulp, geen geluid. Dan zak ik in elkaar en wordt het zwart voor mijn ogen.

Ik loop door een donker, zwart bos. Ik wordt achterna gezeten, ik weet niet door wat. Ik haal hijgend adem, kijk gejaagd om me heen. Ik ren, steeds harder, maar ik struikel.

Ik loop door een open veld. Ik wordt achterna gezeten, ik weet niet door wat. Ik kijk gejaagd achterom, maar zie niks. Ik ren, steeds harder, maar val in een diep gat.

Ik loop door een dicht moeras. Ik wordt achterna gezeten, ik weet niet door wat. Ik kijk om me heen, haal zwaar adem. Ik ren, steeds harder, maar ik wordt het moeras in gezogen.