Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 15

"Zoals mijn broertje net begon te vertellen, is er dus een voorspelling gedaan, behoorlijk wat jaren geleden." "Wat voor voorspelling?!" onderbreek ik Julian. Hij zucht quasi-geïrriteerd. "Mag ik verder vertellen, prinses?" hij kijkt me zogenaamd streng aan. Ik zucht. "Jaja, ga maar verder." Dan lacht hij weer naar me. "In die voorspelling stond dus iets over een meisje. Eigenlijk precies zoals jij. Golvend blond haar," Ik kijk naar mijn haar, geklit en in de war. "bruine ogen, gemiddeld postuur. We zoeken al een tijdje naar je, maar je bent nooit in de buurt geweest van één van onze poorten. Tot je ouders het geweldige idee kregen om naar Lakefield te verhuizen, aan de rand van het bos! Alles wat we toen nog hoefden te doen was je aandacht trekken, dat is gelukt. Helaas is mijn broer hier 'vergeten' me even te informeren dat je die nacht bij de poort kwam, ik heb zo'n vermoeden dat hij je liever zelf wilde verwelkomen." kijkt hij zijn broer aan. "Maar je ging met hem mee, gelukkig maar, en nu ben je hier! In de voorspelling stond ook dat je een elf was. Daar hebben we nog niet veel van gemerkt, tot jij die bloemen ontdekte. In de wereld waar jij vandaan komt heb je waarschijnlijk nog nooit een glimp van je krachten opgevangen." Ik schud mijn hoofd. Wow.. Ik: een elf? Het wordt allemaal nog vreemder dan het al was. "Ja, verwarrend, hè?" vraagt Julian. Opnieuw heb ik het idee dat de broers gedachten kunnen lezen. Zal wel een faunaten-ding zijn. "Maar nu je eenmaal weet dat je een elf bent zullen je krachten zich wel ontwikkelen. Al hebben wij geen idee hoe, wij zijn faunaten." Ik kijk onbewust naar mijn handen. Misschien dat ik vaag had verwacht iets bijzonders te zien, glinsterende lichtjes of zo. Maar mijn handen zien er precies hetzelfde uit als altijd. "Hoe wisten jullie dat ik het juiste meisje was?" vraag ik nieuwsgierig. "Tja, we hoopten min of meer dat we de goede Elise met donkerblond haar en bruine ogen te pakken hadden." grijnst Julian. Jonas lijkt een iets minder goed humeur te hebben. Het lijkt alsof hij er nog steeds niet zo blij mee is dat zijn broer dit aan me verteld. "Maar je hebt wel bewezen dat je de goede Elise bent, toen je die dwaallichtjes kon zien. Niet iedereen kan dat." Ik frons, dwaallichtjes? Dan herinner ik me de kleine dansende lichtjes die ik in het bos in Lakefield heb gezien. Dat moeten de dwaallichtjes zijn geweest. Ik knik. Ik denk dat ik het snap. "En nu brengen wij je naar..." "Ho! Zo snel hoeft het nou ook weer niet!" onderbreekt Jonas hem boos. "Nu wil ik het horen ook!" zeg ik nieuwsgierig. "Zie je wel?" lacht Julian zijn broer toe. "Nu is het al te laat! Laat me verder vertellen alsjeblieft. Alleen dit nog." Jonas kijkt zijn broer kwaad aan, maar snapt dat hij de discussie niet wint. "Zoals ik probeerde te vertellen voordat ik zo ruw werd onderbroken door Jonas hier, is dat wij je nu naar Fortis brengen." Nog meer raadsels, fijn. "Wat is Fortis?" vraag ik Julian. "Je bedoelt wíe is Fortis." verbetert hij me. "Oke, best. Wie is Fortis?" vraag ik opnieuw. "Ik denk dat ik een beetje te hard van stapel loop als ik dat ook nog aan je uitleg, maar het heeft met je rol in de voorspelling te maken." Ik wil vragen wat mijn rol in de voorspelling dan inhoudt, maar ik begrijp dat het geen zin heeft. Voor vandaag zijn de broers weer uitgepraat.

We vervolgen onze tocht door het bos. Ik loop met tegenzin achter Jonas aan, Julian is voor de gezelligheid naast me gaan lopen. "Het is niet zo heel ver meer hoor, prinses." stelt hij me gerust. "Kan ik echt niet op jullie rug?" vraag ik zeurderig. Ik ben nogal klaar met al dat lopen van de afgelopen dagen. Julian lijkt het te overwegen. "Jonas!? Moeten we misschien een ander trucje laten zien?" roept hij naar zijn broer. Jonas draait zich om. "Nou, dat zou misschien kunnen, maar ik heb niet heel veel gegeten en ik weet niet of ik haar de hele weg kan dragen." zegt hij, ik zie aan zijn gezicht dat hij vermoeid is. "Ik kan haar wel aan hoor!" lacht Julian. In de tussentijd vraag ik me af wat hun 'trucje' is. Hoeveel trucjes zouden ze überhaupt hebben? Julian kijkt me aan. "Hou je goed vast aan mijn rug." Zijn ogen fonkelen van pret. Ik sla mijn armen om zijn nek, ik bereid me voor, ik ben niet van plan weer te vallen. Dan schieten er vleugels uit Julians rug, hij verandert in een enorme zwarte raaf. Met één slag van zijn vleugels stijgen we met een ruk op.