Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 39

               ~Twee maanden later~

Met een krachtige stoot van mijn zwaard sla ik Yarahs wapen uit haar handen. Hijgend laat ze zich in het gras vallen. "Jij hebt ook niet stilgezeten, hè?" vraagt ze lachend. "Ik heb het van jou geleerd." lach ik terug. We zijn inmiddels twee maanden verder, en dat is een hoop training. Boog is mijn sterkste punt, daarna zwaard. Dolk kan ik aardig werpen nu, maar speer lijkt nog niet veel. Julian en ik zijn weer vrienden, maar tussen mij en Levia is niet veel veranderd. Ze doet nog even hatelijk als altijd. Jonas doet erg zijn best voor mij. "Kom op, Yarah! Laat mij ook even!" roept Melchior. Hij stapt naar voren en daagt me uit voor een duel. Ik ben beter in de techniek, maar Melchior is een stuk sterker dan ik. Al na een paar minuten slaat hij mijn zwaard moeiteloos uit mijn handen, en hij wijst met de punt van zijn zwaard naar mijn buik. "Dood. Beter opletten, Elise." zegt hij. Ik lach spottend. "Alsof ik jou niet zou kunnen hebben. Ik laat je winnen, wel zo aardig, toch?" Tuurlijk liet ik hem niet winnen, maar een beetje intimideren kan best. Hij trapt er helaas niet in. "Jaja, dat zou ik ook zeggen." lacht hij. Ik grijns. "Pfff, volgende keer maak ik je in hoor." zeg ik lachend. Hij daagt me uit voor nog een duel. Ik doe meer mijn best, ik heb hem na een aantal minuten zwoegen waar ik hem wil hebben. Ik geef zijn zwaard een flinke mep met het mijne en hij verliest zijn grip. Zijn zwaard vliegt door de lucht en hij verliest zijn evenwicht, waardoor hij verbouwereerd op de grond ploft. "Goed hoor!" grijnst hij dan. Ik heb een hoop geleerd in de afgelopen maanden. Ik heb aan mijn helende gave gewerkt, en ik kan nu met wapens overweg. Ook ben ik met Hilde op zoek gegaan naar verhalen over levenselfen. Volgens een dik boek dat we gelezen hebben kan ik mensen hun levensenergie oproepen in een gevecht als ze me hun bloed hebben gegeven. Op die manier ben ik dus sterker en machtiger in een gevecht, ik kan het dan langer uithouden. Niet dat ik het zeker weet, ik heb het niet geprobeerd. En dat mijn bloed zo krachtig was voor Jonas heeft ook te maken met mijn gaves als levenself. Mijn bloed bevat meer kracht dan welk bloed dan ook. Ik had Hilde raar aangekeken toen ze zei dat mijn bloed krachtiger was dan dat van een draak, maar blijkbaar zijn die hier ook gewoon. Dan komt Hilde opeens met grote ogen het veld op strompelen. Ze ziet eruit alsof ze net een visioen gehad heeft. Hilde heeft vaker visioenen, ze is een bijzondere halfelf. Meteen gaat Joane naar haar toe. Ook Melchior en Yarah lopen er op af. Ik wil mee gaan, maar Melchior vraagt me alvast naar mijn tent te gaan. Blijkbaar ben ik niet de enige wie het is opgevallen dat dit iets ernstigs moet zijn. Versuft loop ik terug naar mijn tent. Ik moet er niet al te best uitzien, want als ik Jonas tegenkom vraagt hij meteen wat er is. "Ik weet het niet, dat is het probleem. Er is iets met Hilde, ze zag eruit alsof ze een visioen had gehad, van iets ernstigs. Melchior wilde dat ik naar mijn tent ging. Ik ben bang dat het erg is, Jonas!" Ik begin een beetje te trillen, ik voel paniek. Jonas legt zijn handen op mijn schouders en neemt me mee naar zijn tent. Julian is er ook. "Wat is er met jou aan de hand, prinses?" vraagt hij als hij ziet hoe overstuur ik ben. "Ik.. Ik weet het niet!" begin ik te huilen. Jonas neemt het woord van me over. "Er is iets met Hilde. Elise denkt dat ze een visioen heeft gehad, van iets ergs. Melchior stuurde haar hierheen." Ik ga op Jonas' bed zitten, beide jongens ploffen naast me neer. Twee gespierde armen slaan zich om me heen. "Even in en uit ademen, Elise, alles komt goed." zegt Julian. Ik laat mijn hoofd hangen. Al put ik troost uit de woorden en de twee meelevende jongens, ik weet dat het niet goed is. Dat niet alles goed komt. Er is iets ergs aan de hand. En het gaat de boel flink overhoop gooien.