Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 5

Thuis zitten we gezellig op de bank van de mokkabroodjes te snoepen. Ze zijn bijna net zo lekker als de appelflappen, maar die blijven toch mijn nummer één. Ik denk na over vanmiddag in het bos. Ik heb nog nooit zo iets vredigs en moois mee gemaakt. Ik bedenk me opeens dat ik vergeten ben de foto te versturen. Ik stuur een Whatsappje naar Jamie met de foto erbij. Ze komt meteen online.

Wow! Wat onwijs mooi! Is dat bij nou dat 'stinkbos' bij je nieuwe huis?😳

Ja, i know, het is echt veel mooier dan ik had verwacht!😍

Jamie en ik blijven nog een tijdje appen, tot Jamie naar bed moet van haar ouders. Ik besluit ook alvast naar boven te gaan, maar ik ga nog niet slapen. Ik ga op het hemelbed zitten en kijk naar buiten. Ik was helemaal vergeten om mijn raam dicht te doen. Met een luid gekraak sluit ik het raam. Het bos is ook 's nachts betoverend. Ik zou zweren dat ik een uil hoorde. Ik loop naar mijn raam toe een steun met mijn armen op de vensterbank. Ik kom zo dichtbij dat mijn adem het raam doet beslaan. Ik hou mijn hoofd een beetje naar achter zodat het raam niet meer beslaat en ik er doorheen kan kijken. Ik blijf een tijd zo staan staren door het raam. Opeens zie ik iets oplichten in het bos. Het is maar een heel klein lichtje, en het dooft vrijwel meteen weer. Ik maak mezelf net uit voor sukkel als ik denk aan de gestalte achter de boom die middag. Ik begin te twijfelen, maar schud de gedachte meteen weer van me af. Ik trek alvast mijn pyjama aan en poets mijn tanden. Dan haal ik mijn make-up van mijn gezicht en ga ik op bed liggen met het boek dat ik vandaag heb gekregen. Ik bekijk de kaft nogmaals. Het boek ziet er spannend uit. Ik lees er nog een half uurtje in en doe dan het licht uit. Vermoeid van de lange dag val ik meteen in slaap.

De volgende ochtend wordt ik laat wakker. De zon schijnt mijn kamer binnen. Heel even vraag ik me af waar ik ben, maar dan schieten de herinneringen van de vorige dag me weer te binnen. Het nare gevoel is verdwenen, ik voel me best thuis in deze nieuwe omgeving. Ik rek me uit en loop dan naar mijn raam. Voorzichtig doe ik het open, terwijl ik probeer om zo min mogelijk te kraken. Ik weet niet of mijn ouders al op zijn. Ik hoor buiten de vogeltjes fluiten vanuit de bomen. Ik snuif de buitenlucht op en trek dan mijn kleren aan. Daarna loop ik zachtjes naar beneden. Niet nodig, merk ik als ik beneden kom. Mijn ouders zitten al aan de ontbijttafel. "Zo, daar is onze kleine slaapkop!" zegt mijn moeder vrolijk. "Goedemorgen." zeg ik met een glimlach. Ik ga zitten aan de ontbijttafel en smul van het brood dat mijn moeder gistermiddag heeft gehaald bij de bakker. Daarna vraagt mijn vader of ik mijn ouders het bos wil laten zien. Ik sta verrukt op van tafel en wil meteen naar buiten gaan, maar mijn vader begint te lachen. "Zozo, die heeft er zin in! Wacht toch maar even tot wij ook aangekleed zijn." grinnikt hij. Ik besef me opeens dat mijn ouders nog in hun badjas zitten en begin te lachen. Ik besluit zelf alvast buiten te gaan zitten in het zonnetje.