Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 25

Ik kijk naar Jonas en Julian. "Dan moeten jullie dat maar snel even gaan doen, jongens." zeg ik. De oude man knikt naar ons. We lopen de tent weer uit. "Dus.. vertel op." Julian lacht. "Het is geen verassende voorspelling hoor! Maar ik zal het uitleggen. Zoals je waarschijnlijk hebt gemerkt is het op dit moment geen vrolijke bedoening in Arcana" Ik knik. Dat was me wel opgevallen. "Dat komt omdat we al tijden worden geteisterd door de strijders van de Schaduwkant. Helena, de koningin van de Duisternis, probeert de macht te grijpen in Arcana. Tja, en als je jaren bang bent, gaan mensen hopen op een wonder, voorspellingen doen. En dat is waar jij voorkomt in het verhaal. Een eeuw geleden deed het Orakel in Defestra, onze hoofdstad, een grote voorspelling. Volgens die voorspelling zouden de tijden alleen donkerder, duisterder worden. Maar op een dag, zou er iemand verschijnen die alles anders zou maken. Een meisje met blond haar, golvend over haar schouders, bruine ogen, diep en warm. Een meisje die niet van deze wereld is, maar het in zich heeft. Een meisje dat zou ontdekken dat ze meer was dan het meisje dat ze dacht te zijn, ontdekken dat ze een krachtige elf was, machtiger dan Helena haarzelf. Dat meisje, je voelt hem al aankomen, ben jij." Ik kijk hem verbaasd aan. "Zo'n meisje kan ik niet zijn.." ik schud mijn hoofd. "De beschrijving lijkt misschien op mij, maar ik kan jullie niet reden, ik kan jullie niet helpen!" Ik raak overstuur. "Ik ben niet wie jullie denken dat ik ben! Ik kan niet dat geweldige meisje zijn uit jullie voorspelling! Ik kan helemaal niks!" Plotseling biggelen de tranen over mijn wangen. Hoe kunnen ze verwachten dat ik hen kan redden? Ik kom hier niet eens vandaan! "Elise?" Pip trekt aan mijn arm, er staan tranen in haar lieve oogjes. "Kun jij ons niet helpen? Kun jij ons niet redden van de duistere krijgers?" snikt ze. Mijn hart doet pijn als ik het meisje zo ontroerd zie. "Blijft het dan voor altijd zo?" vraagt ze snikkend. Ik kan het niet aanzien. "Natuurlijk niet, Pip" Ik veeg mijn tranen weg, ik probeer te glimlachen. "Ik ga jullie helpen, oké?" Ik heb nog een brok in mijn keel. "Ik ga jullie helpen en dan komt het allemaal goed." Pip knikt zachtjes. Julian slaat zijn arm om me heen. "Rustig maar, prinses. Het komt allemaal goed. Ik geloof in je." Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Maar ik weet dat ik jullie niet kan helpen.." fluister ik, zodat Pip het niet kan horen. "En ik weet dat je dat wel kan, Elise." fluistert hij terug. Verslagen loop ik met Jonas, Julian en Pip terug naar het faunatenkamp. "Eigenlijk hoor jij in het elfenkamp, maar je voelt je me misschien meer op je gemak bij ons in het faunatenkamp." zegt Jonas. Ik knik, dat klinkt inderdaad beter. Pip kijkt naar mij. "Je kan in mijn tent slapen." biedt ze aan. "Wat dacht je ervan als we Elise bij Levia laten slapen?" lacht Jonas. "Nu James... weg is, is daar plek over." Ik kan aan zijn stem horen dat James is overleden, Pip kijkt naar de grond. Ze brengen me naar een grotere, donkergroene tent. We gaan naar binnen. In de tent zit een meisje, iets ouder dan ik, met zwart haar. Haar ogen zijn een soort grijs. "Jonas, Julian! Wat goed dat jullie terug zijn!" roept ze blij. Dan kijkt ze mij aan. "En, dat is..?" Jonas glimlacht, ik kijk een beetje verlegen. "Dit is Elise." zegt hij. Het meisje neemt me van top tot teen op. "Ah... Elise.. Dus jij bent dat geweldige kind dat ons allemaal moet redden van de ondergang?" vraagt ze minachtend.