Unexpectedly [Voltooid]

Slot

Helena is verdwenen. Dood. Verslagen. Dat besef heeft veel tijd nodig om door te dringen. Wat nu? De duistere strijders die me hierheen hebben gebracht zijn in elkaar gedoken in de hoek van de enorme zaal, zie ik nu. Ik sta moeizaam op en loop eropaf. Zonder Helena zijn deze wezens niks meer. "Breng me terug." beveel ik. De krijgers maken aarzelende geluiden. "Jullie meesteres is dood. Jullie dienen haar niet langer. Breng me nu terug naar het slagveld." Wat vertwijfeld komen de schimmen toch naast me staan en pakken ze me vast. Ik laat me door hen terug vliegen naar te slagveld, waar ze me neerzetten en achterlaten. De overblijfselen van de oorlog zijn afschuwelijk om te zien. Alle duistere strijders zijn zo te zien vertrokken toen Helena werd verslagen. Ik zie overal lijken en gewonden. Anderen knielen neer bij hun geliefden, verdriet hangt in de lucht. Niemand viert de afloop van de oorlog, het verlies zit nog te diep. Ik ga op zoek naar bekenden. Na een tijdje vind ik Joane en Melchior, ze knielen bij een lichaam. Melchior heeft een arm om Joane geslagen, die schokkerig huilt. Als ik dichterbij kom ontdek ik dat degene op de grond Yarah is. Ik voel tranen opwellen. "Waarom..?" stamel ik. Melchior en Joane draaien zich abrupt om. "Elise!" zegt Joane met een betraand gezicht. Melchior staat op en omhelst me. "Waarom is ze hier?" snik ik. Melchior doet een stap naar achteren. "Ze is stiekem mee gegaan. Ze wilde persé helpen." zegt hij met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. Ik geef ook Joane een knuffel, en kniel dan bij het lichaam van Yarah neer. Ik druk een kus op haar voorhoofd. "Gekkie. Waarom ben je nou net zo eigenwijs als ik?" fluister ik tegen haar. Dan heeft ook Julian ons gevonden. Hij heeft een gapende wond op zijn voorhoofd. "Julian!" Ik sla mijn armen om hem heen. "Doet het veel pijn?" vraag ik terwijl ik mijn hand uitsteek naar de wond. Julian duwt mijn hand weg en schudt zijn hoofd. "Ik overleef het wel." Hij kijkt naar Yarah en kijkt vol medeleven naar ons. "Wat erg." zegt hij. We knikken. "Je hebt Helena verslagen, niet waar?" vraagt Joane. Ik knik. "Dat is geweldig." zegt Julian. "Ja," huil ik, "dat is geweldig." Ik val in zijn armen.

Na een tijdje haal ik diep adem en laat ik hem los. Ik slik. "Jonas..?" Ik kijk Julian aan. Die schudt langzaam zijn hoofd. Een eenzame traan kruipt traag over mijn wang. Ik heb al zo veel tranen vergoten in Arcana. Julian pakt mijn hand en neemt me zwijgend mee over de uitgestrekte vlakte. Onderweg zie ik alle gruwelen die het gevecht achter heeft gelaten. We bereiken het lichaam van Jonas. Ze hebben hem een stukje weg gesleept van de drukte. Ik kan het niet helpen dat ik meteen een hand voor mijn mond sla en in tranen uitbarst. Levia zit op de grond naast Jonas. Ze kijkt me aan, zonder de gebruikelijke haat in haar blik. Ik zie dat er een gapend gat zit op de plek van haar rechter oor. Levia staat op om plaats voor me te maken en knikt naar me. Ik laat me trillend zakken naast Jonas. Het is onmogelijk om te geloven dat hij niet meer leeft, maar toch is hij overduidelijk niet hier. Dit lichaam is slechts een leeg omhulsel, er is geen leven te bekennen. Ik sla mijn armen om hem heen en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Zo blijf ik een lange tijd liggen. Dan kom ik overeind en doe ik een paar stappen terug. In gedachten neem ik afscheid, niet in staat iets te zeggen. Ik draai me om en volg Julian terug naar de anderen. "Ik breng Elise terug naar haar eigen wereld. Ze heeft veel moeten doorstaan en heeft ons allen gered, maar nu heeft ze haar vertrouwde omgeving nodig. Ik breng haar terug naar haar ouders." zegt Julian. Ik schudt meteen mijn hoofd. "Nee, ik kan niet gaan." protesteer ik. "Je kunt hier niet blijven. Neem afscheid en ga met me mee." Ik blijf een minuut lang doodstil. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik denk met heimwee terug aan mijn ouders, maar ik kan iedereen toch niet zomaar achterlaten? Melchior kijkt me aan. "Het is beter zo." zegt hij. Ik knik. Ik heb geen keus. Snikkend neem ik afscheid, ik geef iedereen een knuffel. "We gaan je missen, Elise." zegt Joane. Julian verandert in een reusachtige vogel en ik klim zwijgend op zijn rug. Hij zet zich af, waardoor we opstijgen. Tijdens de vlucht denk ik aan alles wat ik heb meegemaakt hier. De vreselijke dingen, maar ook de mooie herinneringen. En aan mijn krachten, die ik nooit meer zal kunnen gebruiken als ik eenmaal terug ben. Na wat een eeuwigheid lijkt, zet Julian me op de grond en verandert hij weer in zijn menselijke gedaante. We zijn in het uitgestrekte bloemenveld waar Jonas me ooit ontving in Arcana. "Ik wil niet gaan." zeg ik. "Ik weet het." antwoord Julian zacht. Hij drukt een kus op mijn lippen. Op de grond begint zich een lichtgevende draaikolk te vormen, zoals de draaikolk die me hierheen heeft gebracht. Dat lijkt nu jaren geleden. "Elise?" zegt Julian. "Ja?" Hij fronst. "Er is nog één ding dat je moet weten voordat je terug gaat." Ik hoor aan zijn stem dat ik niet wil horen wat het is. "Zodra je terug bent... zul je je niks herinneren van Arcana." zegt hij met een pijnlijke uitdrukking. "Niks..? Van alles wat ik heb meegemaakt?" Ik ben met stomheid geslagen. Julian knikt. "Van.. iedereen die ik heb ontmoet?" Hij knikt opnieuw. "Van.. jou?" Julian kijkt me alleen maar aan. Dan geeft hij me een afscheidskus. Ik zoen wanhopig terug, ik mag hem niet vergeten, ik mag niks vergeten. Ik klamp me aan hem vast zoals ik me vastklamp aan alle herinneringen. Julian trekt zich terug en kijkt me aan. "Ik hou van je." zegt hij. "Ik hou ook van jou."

Met een ruk wordt ik opgezogen door de draaikolk, waarna ik plotseling weer midden in het donkere bos sta. In een trans loop ik terug naar mijn huis, sluip ik naar boven en stap ik in bed. Ik val in een diepe, diepe slaap.

Hallo allemaal,

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het lezen van mijn boek en alle support, ik waardeer het heel erg. Het heeft me veel moeite gekost om een einde te breien aan dit verhaal, maar hier is het toch echt: het slot. Ik zou graag horen wat jullie vonden van het verhaal en of jullie het einde goed en spannend vonden.

Heel erg bedankt voor het lezen van Unexpectedly!

Xx Nadine