Unexpectedly [Voltooid]

Hoofdstuk 38

Als ik wakker word is er nog steeds niemand in de tent. Ik ga overeind zitten en rek me uit. Ik gaap. Dan loop ik de tent uit. Daar zie ik Julian op een boomstronk zitten. "Oh.. Eh.. Julian. Hai." zeg ik ongemakkelijk. "Geloof me, het is niet wat het leek." zegt Julian. Tuurlijk. Lekker cliché. "Tuurlijk niet, het lag aan de lichtinval." mompel ik gepikeerd. Ik kijk hem verwijtend aan. "Kom naast me zitten, ik leg het uit." probeert Julian me te overtuigen. "Ja, doei. Natuurlijk kun je het uitleggen, ga je gang. Leg het maar uit aan die boomstronk." zeg ik nors. Ik stamp weg. Pfff, het is niet wat het leek. Tuurlijk is het niet wat het leek. Dan vraag ik me opnieuw af waarom ik zo boos ben. Ik hield toch van Jonas? Ik snap mezelf niet meer. Ik heb even geen behoefte meer aan beiden. Ik loop direct door naar het trainingsveld van de elfen. Er is nog niemand aan het trainen. Ik heb mijn boog meegenomen, ik pak hem vast en leg er een pijl in. Ik trek de pees naar achter en mik op een roos. Ik concentreer me, focus alleen op de roos. "Hoi!" Ik kijk met een ruk om en de pijl schiet compleet de verkeerde kant op. Achter me staat Yarah. "Oh, sorry." grinnikt ze. "Jij bent vroeg aan het trainen! Goed bezig hoor!" zegt ze half grappend. Ik moet lachen. "Het spijt me, ga vooral door met je boog." zegt Yarah. Ik ga de pijl halen en leg hem weer in mijn boog. Ik richt opnieuw op de roos en concentreer me volledig op mijn doelwit. Ik laat de pees los en de pijl schiet met een regelrechte lijn midden in de roos. Yarah klapt in haar handen. "Knap hoor! Maar zou je niet eens iets anders proberen? Dit kun je. Misschien moet je eens een speer gooien!" Ze reikt me een speer aan. Ik pak hem vast. Hij is een stuk lichter dan ik had verwacht, dat ligt vast aan de elfenmagie. Ik gooi de speer zo hard als ik kan op een jutezak af, maar de speer komt nauwelijks vooruit en ploft met een dof geluid op de grond. Ik raap de speer weer op. Vastberaden probeer ik het nog een keer. Niet veel resultaat. Dit is duidelijk niet mijn ding. "Zijn er nog andere wapens?" vraag ik aan Yarah. Ze knikt overtuigend. "Je kunt een zwaard proberen! Mijn specialiteit is zwaardvechten, ik kan het je leren!" Ik pak een zwaard uit het rek. Ik merk meteen dat het handvat zich aanpast aan mijn hand. Het zwaard is net als de speer lichter dan ik had verwacht. Yarah pakt haar eigen zwaard. Ze laat me een paar bewegingen zien met het zwaard. We oefenen een tijdje, tot ik een aardig gevecht kan uitvoeren met Yarah. Ze is veel beter dan ik, maar ik ben hier niet zo slecht in als met de dolk of de speer. Dan komen ook Joane en Melchior naar het trainingsveld, net als andere elfen die ondertussen het veld op zijn gestroomd. Yarah en ik laten zien wat ik heb geleerd. "Knap!" zegt Melchior. Ook Joane is heel positief. De rest van de dag oefen ik samen met Yarah op het zwaardvechten. Ik vecht zelfs met een paar andere elfen, om te oefenen. Ik leer er een paar kennen. Andreas is een lange, slungelige elf, erg goed in zwaardvechten. Hij is slim en behendig. Alice is een mooie, blonde elf die aardig met een zwaard overweg kan. Ze is beter met de boog, net als ik. Ik heb haar één keer verslagen met het zwaardvechten. Maxim is een stoere, gespierde elf. Hij heeft lang haar, wat hem een ruige uitstraling geeft, maar hij is erg aardig. Hij kan goed zwaardvechten vanwege zijn kracht.

Als het weer donkerder begint te worden loop ik terug naar het faunatenkamp. Opnieuw kom ik Julian tegen. Hij gaat voor me staan en houdt me tegen. "Wacht nou even Elise, laat me uitleggen wat je hebt gezien." Ik kijk hem boos aan. Hij duwt me neer op een boomstronk en gaat naast me zitten. "Ik weet zelf heel goed wat ik heb gezien. Jij en Levia waren aan het zoenen op mijn bed. Oké, prima." Ik wil opstaan, maar Julians gespierde arm houdt me vast. "Ik weet dat het daar op leek.." "Het leek er niet op, het was zo! Denk je dat ik achterlijk ben ofzo?" onderbreek ik hem. "Je luistert niet! Zij zoende mij!" Ik rol met mijn ogen. "Tuurlijk zoende zij jou. En jij probeerde haar natuurlijk tegen te houden door gepassioneerd terug te zoenen?" zeg ik sarcastisch. "Luister, het spijt me, oké?" zegt Julian verslagen. "Geeft niet." antwoord ik droogjes. "Ik had al gehoord van Levia dat je meisjes als een spelletje ziet. Ik zie nu dat ze gelijk heeft. Let de volgende keer een beetje op met spelen, wil je? Het spelletje is niet leuk meer als je pionnetjes weten wat er gebeurt." Julian is stomverbaasd, hij weet niet meer wat hij moet zeggen. "Laat me het alsjeblieft goed maken." zegt hij smekend. Ik zucht. "Het is al goed, oké? We zijn weer vrienden. Maar hou het daar dan bij, alsjeblieft, want dan kunnen we dit soort dingen voorkomen." Julian laat zijn hoofd hangen.