YAY BURCU

32. Bölüm/ Redkit ve Düldül

Hani ''Bebekler gibi uyudum'' diye bir tabir vardır. Şöyle; kesintisiz, rahat rahat, mışıl mışıl. Ben de dün gece aynen bu şekilde uyudum. Gerçi annem her zaman ''Sen bebekken hiç uyumazdın gece boyunca elli sefer kalkardım.'' derdi ama sanırım bu benim gibi yaramaz bebekler için geçerli olmayan bir tabir.

Evimdeki yatağın 19.yy'dan kalma olduğunu düşünürsek, Aslanlı kardeşlerin misafir odalarında kullandıkları yataklar füzyon teknolojisiyle falan yapılmış olmalıydı. Neyse uyku olayını uzatmayacağım ama gerçekten iliklerime kadar dinlendiğimi hissettim.

Günlerden Pazar olmasına rağmen sabah dokuzda uyanabilmemi ve hiçbir yorgunluk belirtisi göstermememi yine yatağa bağladığımı söylesem kendimi tekrar etmiş olacağım fakat gerçekten doğru. Yatak önemli arkadaşım!

Üzerimde ergenlikle genç kız arasında gidip gelen bir yaş aralığından kalma pijamalarım vardı. Bir süre ne giyeceğimi düşündüm çünkü doğru dürüst giyecek bir şeyim kalmamıştı. Ateş'in gemi maketiyle uğraşırken evime uğrayıp kıyafet almayı da unutmuştum. Bu yüzden iki gün boyunca giydiğim giysiler kirlenmiş yine Alev'in dolabına kalmıştım. Allah'tan ablam gibi giysilerini senet karşılığında vermiyordu. Müge en son kot eteğini aldım diye beni nerdeyse tüketici haklarına şikayet edecekti. Neymiş efendim eteği bollatmışım. Yahu likralı kot etek, giyince esneyecek tabi! İnsan kardeşini bir eteğe değişir mi? Ama yok söz konusu Müge olunca her şey beklenir. Kilomdan tutun çirkinliğime kadar her şeyi sıraladı beş dakikada. Onun çemkirmesiyle artık ne kadar kızmış ve kırılmış olmalıyım ki; en sevdiği krem rengi boğazlı kazağını, üzerimde hırka varken giymeye çalışarak, kazağın ağzı gözü bir yere gelecek şekilde bırakıp kirli sepetine attım. Tabi Müge çok özendiği kazağını hassas ayarda yıkayıp tipinin kaydığını görünce baya ağlamıştı. Yaşasın kötülük!

Alev'in odasının önüne geldiğimde önce uyanmış mı diye kulağımı kapıya dayadım. İçeriden ses gelmeyince yine de ne olur ne olmaz diyerek kapıyı hafifçe tıklattım. Odaya adam atacak hali yoktu ama yine de belli olmaz. Kız içince beni rahmetli babaannesi sanıyor.

En iyisi yavaşça içeriye süzülmek diyerek kapıyı gıcırdatmamak için en ağır çekimle kapı kolunu aşağıya indirdim. Alev tahmin ettiğim gibi başını yastığın altına saklamış, nefes alıp almadığı belli olmayacak sessizlikte uyuyordu. Allah'ım lütfen abisi de ona çekmiş olsun. Horlayan erkekler en sevmediğim insan familyasındandır. Hele de kıllı olanların evrimini daha tamamlayamamış olduklarına şüphem yok. Ateş'in kampta pek horladığını duyamadım ama o akşamlar öyle derin uyuyordum ki topa atsalar duyacak halim yoktu.

Alev'e bir süre boş boş baktıktan sonra uyandırıp uyandırmamak konusunda tereddütte kaldım. İzin almadan dolabını karıştırmak pek doğru gelmiyordu. Gerçi beni kardeşi gibi seviyor hem yakında yengesi olacağım dolabından bir tane kıyafet aldım diye kızacak hali yoktu.

Dolabın kapağını önce sağ tarafa doğru yavaşça ittim. Bu bölmede kotlar, pantolonlar, tişörtler ve spor gömlekler vardı. Sanırım spor tarzı kıyafetleri buraya dizmiş.

Ay Sabuş olsaydı ''Bak kıza ne güzel düzmüş dolabını'' der beni güldürürdü. Her seferinde deme öyle şeyler ayıp deyince de ''senin için fesat kara kız, eskiden çeyiz düzmek denirdi şimdi yeni yeni sapık kelimeler çıkarttınız.'' der kızardı. Özledim minnoşumu bak, arasam mı acep? Yok, zilli don meselesi unutulana kadar bir süre uzak kalmak iyidir.

Diğer tarafı açtığımda ise elbiseler ağırlıklı olmak üzere etekler ve süslü ipek tarzında bluzlar ile gömlekler bulunmaktaydı. Allah'ım korkunç derecede düzenliydi. Bunlar abi kardeş titizlik abidesi. Benim dolabım her zaman düzensiz ve giysilerim karışık dururken, Alev'in dolabı resmen ip gibi diziliydi. Üstelik renklerine ve uzunluklarına göre de ayrılmış durumdaydı. Tabi benim de evimde yardımcılarım olsa, ütümü başkaları yapsa, dolabımı başkaları düzenlese ve her bozulduğunda yeniden bıkmadan usanmadan düzenleyecek kişiler olsa benim dolabım da böyle olur. Yoksa ben kendi çapımda düzenliyim çok şükür.