Mila's life

9. Sterren

Charlie kwam vrolijk naar hen toe gehuppeld. "Hey bevers! Wat doen jullie hier zo met twee?" Charlie had wel al langer door dat er iets speelde tussen haar twee beste vrienden. De twee tortelbevers begonnen meteen te blozen. "Euh... niets speciaals hoor! We waren gewoon wat gaan skaten.", stamelde Mila. "Jonas op een skateboard?" Charlie staarde hem verbaasd aan, waardoor Jonas nog roder kleurde dan hij al was. "Maar als jullie toch niets speciaals deden vinden jullie het vast niet erg als ik nog even blijf!", ratelde ze enthousiast. Jona's en Mila's gezichten waren goud waard volgens Charlie. Lachend rende ze naar haar fiets. "Haha laat maar!", lachte ze. "Toedel poedel bevers! Ik zie jullie maandag op het DAM!", voegde ze er nog aan toe voor ze uit het zicht verdween. Jonas en Mila staarden haar in stilte na, totdat Mila opeens riep: "Kom mee, ik weet hier een supermooi plekje!" Mila rende het pad af, maar opeens ging ze gewoon de struiken in. Jonas had moeite om haar te volgen, ze was een stuk sneller dan hij. Een keer dat Mila door die ene struik heen was, wachtte ze daar even op hem. Jonas kwam verbaasd naar haar toegelopen. Tussen de struiken door was het een netwerk van kleine, smalle weggetjes, meer gaten tussen struiken in eigenlijk. Maar Mila leek het goed te kennen. Ze leidde hem moeiteloos tussen de wirwar heen, tot ze eindelijk aankwamen waar Mila heen wou. Jonas keek vol verbazing om zich heen. Ze waren op een kleine heuvel, verborgen tussen de struiken. Niemand kon hen zien, maar zij hadden wel een prachtig uitzicht over het hele park. Mila ging languit op het zachte gras liggen. Jonas aarzelde niet lang en ging meteen naast haar liggen. Het was prachtig weer, de zon scheen op hun gezichten. Jonas nam aarzelend Mila's hand vast. Beide gingen ze terug recht zitten. Even keken ze alleen maar in elkaars ogen, het was gewoon een magisch moment. Jonas boog zich voorover, en net voor zijn lippen de hare zouden raken, voelde hij dat ze aarzelde. Mila leunde weer wat naar achter. Jonas opende zijn ogen. Was hij dan verkeerd? Voelde Mila dan echt niets voor hem? Jonas keek haar vragend aan. "Ik... euh... ik... ik ben hier niet goed in", stamelde ze. Mila kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Waarom pakte ze dit moment zo vreselijk slecht aan? De jongen waar ze zoveel van hield wou haar nota bene kussen! Beschaamd keek ze de andere kant op. Dit voelde zo ongemakkelijk! Maar het duurde niet lang of Jonas begon gewoon weer te praten alsof er niets gebeurd was. Mila was opgelucht. Ze konden weer normaal doen tegen elkaar! 

Ze zaten nog uren en uren te kletsen op hun heuveltjes, verborgen voor de rest van de wereld. Alleen zij twee. Stilaan werd het donkerder. Mila ging op haar rug in het gras liggen. Ze staarde naar het moois boven haar: duizenden en duizenden sterren. Jonas ging naast haar liggen. Ook hij staarde vol bewondering naar de prachtige hemel. "De sterren zijn zo speciaal! Ik kan er wel uren naar blijven kijken!", zei Mila dromerig. "Kijk je vaak naar de sterren?", vroeg Jonas. Hijzelf deed dat bijna nooit. "Soms als ik niet kan slapen, dan kruip ik door het dakraam. En dan kijk ik naar de sterren. Of als ik mijn moeder mis. Als ik naar de sterren kijk heb ik het gevoel dat ze bij me is, dat ik niet meer alleen ben." Een traan rolde over haar wang. Ze miste haar moeder zo hard! Jonas nam haar troostend in zijn armen. "Hey! Je bent niet alleen hé! Ik, Charlie, Jimmy en Alex. We zijn er voor je! Dat moet je goed onthouden!", troostte Jonas. Hij wou haar niet verdrietig zien! Mila huilde uit in zijn armen. De hele tijd bleef hij haar troostend vasthouden. Mila was zo blij dat ze Jonas had! Hij betekende echt alles voor haar! Dat besefte ze nu maar al te goed. 

Uiteindelijk viel Mila algauw in slaap in de armen van Jonas. Jonas vond het fijn om te zien dat ze zich zo op haar gemak voelde bij hem. Dat ze hem vertrouwde. Hij wist dat ze haar verleden nog nooit aan iemand verteld had, behalve aan hem. Mila glimlachte in haar slaap. Ze was zo mooi! Jonas kon zijn ogen niet van haar af houden. Maar hij voelde de vermoeidheid strijden om de overhand, hij kon zijn ogen bijna niet meer open houden. Jonas sloeg zijn armen nog wat steviger om Mila heen en volgde haar snel naar dromenland. Daar lagen ze dan: te slapen in elkaars armen, omringd door duizenden sterren.