Mila's life

21. eindelijk

Sommigen van jullie zullen het misschien al gemerkt hebben, maar aan het vorige hoofdstuk heb ik nog een deel bijgeschreven over de prins en prinses van het bal. De vorige keer vergeten te vermelden... oeps... Maar lees dat dus zeker even!!

Toen Jonas de volgende ochtend wakker werd, was de glimlach van de vorige avond nog steeds niet verdwenen. Het meisje van zijn dromen hield van hem en ze hadden nog gekust ook! Hij voelde zich beter dan ooit. Maar toch bleven de twijfels knagen. Waren ze nu een koppel of gewoon vrienden? Hij besloot het haar vandaag te vragen. Snel greep hij z'n gsm van het nachtkastje en stuurde Mila een berichtje met de vraag om samen naar school te lopen. Het was de laatste dag voor de kerstvakantie! Jonas droomde weg bij alles wat hij deze vakantie allemaal kon doen. Natuurlijk veel afspreken met de bevers, kerst vieren natuurlijk, en misschien zelfs eindelijk eens dat concert spelen met de Ghost Rockers. Hij nam zich voor op het er toch nog eens over te hebben met zijn vrienden.

Plots werd hij uit zijn gedachten gerukt door de beltoon van z'n gsm.
Hij had een sms van Mila. Ze schreef dat ze zin had om samen naar school te wandelen en vroeg of hij haar kwam ophalen, ze woonde nu eenmaal dichter bij school dan hij. Snel stuurde hij haar dat hij over vijf minuten aan haar deur staat.

Snel griste Mila nog een appel mee uit de fruitmand op de keukentafel. Terwijl ze er een grote hap van nam viste ze haar vertrouwde Palladiums van onder de trap vandaan en sleurde er met moeite haar voeten in. Je schoenen aandoen met één hand is toch ook niet niks, schoot er door haar hoofd. Stipt vijf minuten nadat ze het antwoord van Jonas had ontvangen ging de bel. Ze snelde naar de deur en greep nog snel haar tas. Met de grootste smile ooit opende ze de deur. "Hey prinsesje", klonk er. Stralend keek ze op naar haar droomjongen. Ze trok de deur achter haar dicht, draaide hem nog vlug op slot en wandelde dan hand in hand met de liefde van haar leven naar het DAM.

Ze waren nog maar een straat of twee van het DAM verwijderd toen Jonas bleef staan en Mila aan haar hand tegenhield. Vragend keek ze naar hem op. "Ik euh...", stamelde Jonas,"ik vroeg me af of... euh... zou jij euh... zou je mijn vriendin willen zijn? Allee als in koppel enzo" Stomverbaasd maar tegelijkertijd blijer dan ooit keek Mila hem aan. Ze kon gewoon niet uit haar woorden komen, dus drukte ze zich maar op een andere manier uit. Ze ging op haar tenen staan, sloeg haar armen rond zijn nek en viel zijn lippen aan met de hare.

Toen ze elkaar uiteindelijk loslieten hadden ze beide een smile van hier tot in Tokyo op hun gezicht. "Ik zou heel graag je vriendin willen zijn!", zei Mila zachtjes. Jonas sloeg zijn amren om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Minutenlang bleven ze in elkaars armen staan, genietend van de omhelzing. Totdat Mila zich uiteindelijk terugtrok. "Euh Jonas..", begon ze,"we zouden misschien beter naar school gaan, anders komen we nog te laat!" Jonas knikte, nam haar hand vast en samen begonnen ze naar school te hollen. Net toen de bel ging liepen ze de door binnen. "Dat was nipt", hijgde Jonas. Mila knikte. "Ik moet nu naar dans, ik zie je straks!", Met een laatste kneepje in zijn hand liep ze blij naar de danszaal. Deze dag beloofde echt geweldig te worden!

Sorry sorry sorry sorrry sorry dat het weer zo lang geduurd heeft! Ik ben echt de slechtste updater in de wereld😬!
In het volgende hoofdstuk ga ik een tijdsprong maken van 2 of 3 weken, anders zou het wat saai worden.
Hopelijk lukt het me om dat er snel op te zetten!

Beverknuffels!
S xxx