Mila's life

18. love song

Twee weken later

Ze stonden met z'n allen in de coulissen te wachten tot het hun beurt was om hun kunnen te laten zien voor de jury. Op dit moment was Lauren haar kunnen aan het tonen op het podium. Ze was bezig aan een prachtige balletsolo. Met een sierlijke pirouette sloot ze haar optreden af. Er steeg een daverend applaus op. Lauren maakte een elegante buiging en liep het podium af. Alle andere leerlingen waren al geweest, dus nu moesten enkel de Ghost Rockers nog. Als eerste was het de beurt aan Jimmy. Hij was op van de zenuwen, maar daar had meneer Thys iets op gevonden. Hij had voor Jimmy een superdonkere zonnebril mee, en samen met de donkere zaal kon Jimmy het publiek niet zien zitten. Eenmaal dat hij dat doorhad verdwenen zijn zenuwen op slag en speelde hij dan ook een foutloos pianoconcert. Hij kreeg dan ook een groot applaus, vooral van meneer Thys, want hij wist hoeveel moeite dit Jimmy gekost had. Nu was het de beurt aan Alex, hij scoorde met stand-up comedy. Het publiek lag steeds weer in een deuk om zijn grappen. Eigenlijk waren niet eens zo grappig, ze waren gewoon zo flauw en Alex vertelde ze met zoveel enthousiasme dat het gewoon aanstekelijk werkte.

Charlie bracht een ontroerend gedicht. Ze bracht het zo overtuigend, zo mooi, dat de hele zaal even moest slikken. Toen zo na afloop in de richting van haar acteerleerkracht keek, stak die haar duim op. Dora Van der Donck was geraakt door Charlie. Het hele jaar probeerde ze haar leerling al zo ver te krijgen dat ze verdriet speelde, en nu deed ze hetgewoon uit haar zelf!

Mila stond nerveus heen en weer te huppelen. Zo dadelijk moest ze op, maar ze was op van de zenuwen. Jonas, die even verder op stond, merkte het. "Rustig Mila!", lachtte hij. "'t Is voor niets nodig om zo te stressen! Je gaat dat geweldig doen! Daar ben ik wel zeker van" Jonas kwam wat dichter bij haar staan en wreef geruststellend over haar armen. Mila slaakte een diepe zucht. Jonas wist haar ook echt altijd te kalmeren! "Zie je wel! Al die stress is voor niets nodig!" "Je zal wel gelijk hebben", gaf Mila met tegenzin toe. Ze voelde hoe Jonas een kus op haar voorhoofd drukte en haar stevig tegen zich aantrok. "Mila Santiago!"

Mila's pov
Ik hoor hoe mijn naam afgeroepen word. Jonas laat zijn armen zakken en geeft een bemoedigend kneepje in mijn arm. Ik maak aanstalten om het podium op te lopen, voor de ogen van tientallen vreemden. "Breek een been", grapt Jonas nog. Ik grijns nerveus naar hem voor ik de spotlights instap. Het licht verblindt me. Misschien maar beter ook, denk ik, dan zie ik het publiek tenminste niet zo goed zitten! De muziek start, en al snel neemt de bekende melodie bezit van mijn lichaam. Ik dans als nooit te voren. Mijn voeten, benen, armen... Alles doet precies wat ik wil. Even vang ik een glimp op van Jonas' gezicht. Zijn mond staat open van verbazing. Er komt een glimlach op mijn gezicht en ik knipoog naar hem.
Als de laatste noten wegsterven, stijgt er een daverend applaus op. Ik ben echt met stomheid geslagen! Na een diepe buiging loop ik ietwat duizelend het podium af. Maar Jonas was er niet. Stop toch met hopen Santiago, die jongen is gewoon zijn gitaar aan het halen. En als hij hier toch zou staan, was het vast omdat hij bijna op moet, en niet omdat hij op jou aan het wachten is. Ik slenterde naar mijn rugzak en schroefde de dop van mijn waterfles. Dorstig nam ik enkele slokken. Ik verslikte me bijna toen ik twee handen om mijn middel voelde. Snel draaide ik me om mijn as. Twee helder blauwe ogen staarden vanaf een knap gezicht in de mijne. "Jouw optreden was echt geweldig," zei Jonas. Promt voelde ik mijn wangen rood worden. "Dankje", bloosde ik. "Ik... euh...", stamelde Jonas. Er viel een kleine stilte. Wachtend tot hij verderging keek ik hem aan. "Voor straks", herbegon hij uiteindelijk, "ik heb een nummer geschreven. Voor jou...", zei mijn droomjongen uiteindelijk. Weer viel er een vervelende stilte. Het leek wel alsof Jonas niet meer wist wat hij moest zeggen, en ik wist het al evenmin."Jonas Van Loo!", klonk er vanaf het podium. Jonas draaide zich van me weg, greep in het voorbijgaan z'n gitaar en liep zelfverzekerd het podium op. "Succes!", riep ik hem nog na, maar ik denk niet dat hij me nog gehoord heeft.