Mila's life

11. de kelder

De volgende week op het DAM vloog voorbij. De bevergroep werd steeds closer, vooral Jonas en Mila dan. Ze groeiden steeds meer naar elkaar toe. Op school had Jonas per toeval een geheime deur ontdekt, achter de drankautomaat. Hij wou wat te drinken pakken voor hem en Mila, maar hij was weer zo slim geweest om zijn geld te laten vallen. Zo'n dingen gebeurden nu altijd als hij alleen met Mila was. Het was alsof hij al zijn behendigheid verloor, dat kwam waarschijnlijk omdat de vlinders in zijn buik ongecontroleerd begonnen rond te fladderen. Maar toen Jonas zijn geld wou pakken, viel zijn blik ineens op de oude deur. Hij en Mila gingen nieuwsgierig kijken. Ze wouden wel eens weten wat er daar allemaal te zien was, ondanks dat er een verbodsbord aan de deur hing. Maar ja, Mila had zich nooit erg aan de regels gehouden. Ze openden nieuwsgierig de geheimzinnige, oude deur, die naar een donker gang bleek te leiden. Angstig keken ze elkaar aan. Zouden ze wel verder gaan? Maar uiteindelijk overwon hun nieuwsgierigheid het toch van hun angst. Stap voor stap, voet voor voet gingen ze verder. Jonas op kop, hij wou natuurlijk niet dat Mila iets zou overkomen! Mila werd toch wel wat bang. Ook al kwam ze altijd zo stoer over, diep vanbinnen was ze helemaal niet zo. Ze pakte de hand van Jonas en voelde zich op slag al een stuk veiliger. Jonas voelde dat Mila zich niet 100% op haar gemak voelde, en gaf een bemoedigend kneepje in haar hand. De schuifelden door de donkere, mysterieuze gang. Het stond er vol met oude spullen, rommel eigenlijk. Al snel stootten ze op een krakkemikkige trap op het einde van de gang. Voetje voor voetje stapten ze de trap af, die zwaar kraakte onder hun voeten. Het voelde alsof hij elk moment kon inzakken onder hun voeten. Ze kwamen terecht in een ruimte vol met buizen, her en der ondersteund door een ladder of een balk. Ook stonden er enkele emmers om het water dat uit sommige buizen lekte op te vangen. Jonas schuifelde aarzelend verder. Tot hij plots op een deur stootte. Hij wenkte Mila dichterbij voordat hij aarzelend de deur opende. Het was pikdonker in de kamer die erachter  verscholen lag. Jonas tastte naar een lichtschakelaar. Hij moest niet ver zoeken, het was vlak naast de deur. Snel drukte hij op de knop, maar blijkbaar had er hier al lang geen licht meer gebrand, want Jonas kreeg een elektrische schok. "Au! Verdorie! Stomme oude installatie!", vloekte hij. "Gaat het?", vroeg Mila bezorgd. Jonas knikte. "Wat is deze plek?", vroeg Mila. "Geen idee, misschien een oude repetitieruimte of zo?", antwoordde Jonas. Het leek er toch op. In de ruimte stond er een drum, een basgitaar, een keyboard, een elektrische gitaar en een micro. Verder waren er ook nog enkel zetels, een een bureau met hopen oude spullen. Jonas en Mila bleven er nieuwsgierig rondkijken. Als snel had Jonas iets gevonden. "Hé moet je kijken!", riep hij uit. Hij had een houten paneel gevonden, dat ooit waarschijnlijk tegen de muur bevestigd was, maar er nu maar slapjes bij hing. "Wat zou er daar achter liggen? Het ziet er hol uit.", vroeg Mila zich hardop af. "Daar kunnen we maar op een manier achter komen.", antwoordde Jonas zelfzeker, en met een krachtige ruk trok hij het paneel verder van de muur af. Er achter was er een soort van een holle ruimte, meer een inkeping in de muur. Er zat 1 map in. 

Freebirds: partituren mastertape. 

Stond er in grote letters op de voorkant geschreven. Jonas opende de map. Er zaten allemaal partituren in, voor basgitaar, keyboard, gitaar, drum en zang. "De Freebirds? Dat is toch die band van die megahit? Help mij?", riep Mila uit. "Ja je hebt gelijk! Ik wist niet dat die hier op het DAM repeteerden!", antwoordde Jonas. Hij was met stomheid geslagen. Ze vonden hier zomaar, in een verboden kelder, partituren van een van de beste bands ooit?!? Jonas had plots een geweldig idee. "Wat als wij die nummers nu eens probeerden te spelen?", stelde Jonas voor. Mila keek hem wat verbaasd aan. "Ik kan gitaar spelen, Charlie kan basgitaar, Alex speelt piano en Jimmy zit op drumles! En ik heb jou eens horen zingen, jij zingt prachtig!" Mila begon te blozen. Ze zag eerst niet veel in het voorstel van Jonas, maar hoe langer ze er over nadacht, hoe beter het klonk. "Voor mij is het goed.", antwoordde Mila na een tijdje. "Zullen we het de anderen gaan voorstellen?", vroeg Jonas. Mila knikte en samen liepen ze het lokaal uit. Ze glipten net langs de automaat heen toen de bel ging. Jonas was wat teleurgesteld dat ze het nu niet meer aan de andere bevers konden vertellen. "Hé, we vertellen het hen wel na de lessen!", troostte Mila. Ze zag wel hoe blij Jonas was dat ze de partituren van de eeuwig verloren mastertape gevonden hadden, ze wist dat hij altijd al opkeek naar hen. "Wat heb je nu?", veranderde Mila van onderwerp. "Dans", zuchtte Jonas. Hij vond dat niet zo'n leuk vak. "Ik ook", glimlachte Mila. Ze zag dat Jonas op slag al wat meer zin had in de dansles. Snel liepen ze naar de danszaal en kleedden ze zich om. Ze warmden nog snel even op voordat ze aan de echte choreografie gingen beginnen. "Vandaag dansen we met koppels.", kondigde Elvira De Neve aan,"zoek allemaal een partner." Jonas liep meteen naar Mila toe. Natuurlijk dansten zij samen. Mila danste beter dan ooit te voren. Jonas was er wat minder snel mee weg, dans was niet zijn sterkste kant. Maar met de hulp van Mila was dit toch wel zijn beste dans ooit. Zelfs mevrouw De Neve was het opgevallen. "Jullie mogen vaker samen dansen, Van Loo en Santiago. Jullie doen het goed!", zei ze. Mila begon te blozen. Mila en Jonas dansten nog de hele namiddag de ziel uit hun lijf. Maar toen het belsignaal door de gangen van de kunstschool klonk, snelden ze de danszaal uit, op zoek naar Charlie, Jimmy en Alex. Ze moesten niet lang zoeken, ze zaten met z'n allen aan een tafeltje in de kantine. Ze hadden normaal theater, maar Dora was ziek geworden, dus was het laatste uur voor hen weggevallen. Jonas begon meteen enthousiast te vertellen. Over de kelder in de verboden vleugel, de instrumenten en de partituren van de legendarische band, de Freebirds. Hij vertelde dat ze de partituren van de verloren mastertape hadden gevonden, achter een paneel in de kelder. "Was die mastertape verloren of zo?", vroeg Charlie. Ze snapte er eventjes helemaal niets meer van. "De Freebirds zijn omgekomen in een vliegtuigcrash. Ze waren op weg naar Londen, om hun nieuwe album, de mastertape, af te werken en uit te geven. Maar zover zijn ze nooit geraakt, want kort nadat het vliegtuig opsteeg, raakte het in de problemen en storte het neer. De vier bandleden overleden allemaal, en de mastertape die ze bij zich hadden, is verloren gegaan in de crash. Het was het enig exemplaar dat ervan bestond", legde Jonas uit. "Kabonga! Dus jullie hebben de partituren gevonden van de nieuwe plaat van een legendarische groep?", riep Charlie uit. Mila en Jonas knikten. "En jullie willen nu dat wij ze gaan spelen?", vroeg Jimmy. Weer knikten Mila en Jonas. "Kabonga zeg! Waar wachten we nog op? Kom mee!", gilde Charlie dolenthousiast en ze sleurde haar vrienden bijna de kantine uit, richting de verboden kelder. 

Wow! 1K reads en meer dan 140 stemmen! Kabonga! Ik wil jullie allemaal eventjes bedanken om massaal mijn verhaal te lezen en er op te stemmen. Jullie zijn echt de beste! Ook jullie reacties zijn supertof om te lezen, jullie zijn allemaal zo lief! Superhard bedankt! Beverpoot!