Mila's life

17. examenstress

Het was een grappig zicht op het DAM. Alle eerstejaars stroomden in een grote groepen naar de theaterzaal. Gisterenavond hadden ze nog allemaal een mailtje ontvangen van de directeur, met daarin een oproep om morgen tijdens het eerste uur naar de theaterzaal te komen.

De Ghost Rockers zaten natuurlijk allemaal samen, dit keer op de laatste rij. Ze zaten nog even gezellig onder elkaar te babbelen terwijl ze wachtten totdat alle leerlingen hun plaats gevonden hadden. Maar ze werden al snel tot stilte gemaand door de directeur.

"Stilte jongens en meisjes!", begon hij. "We moeten vandaag een belangrijke mededeling doen. Over twee weken hebben jullie je eerste examen." Er gonsde geroezemoes door de zaal. Zo snel al? Konden ze dit niet even eerder laten weten! Klinkt het van alle kanten. "Stilte!", beval de directeur. "Het is de bedoeling dat jullie een act brengen in verband met julllie hoofdvak. Jullie werken hiervoor alleen, er zijn dus geen duo's of groepen." Alweer begon de hele zaal te mopperen. Hun eerste examen direct solo? Dat zag niemand echt zitten. Jonas zag dat het gezicht van Jimmy helemaal betrok, terwijl Charlie en Alex juist superenthousiast leken. Uit Mila's gezicht viel niet veel op te maken, behalve dat ze er natuurlijk weer supermooi uitzag, dacht Jonas. "Jullie kunnen elk enkele personen uitnodigen om te komen kijken, maar niet meer dan vijf", vervolgde de directeur. "Leuk", fluisterde Jimmy sarcastisch tegen Jonas. "Nog meer mensen om ons nerveus te maken" Jonas grijnsde. Hij vond het eigenlijk wel leuk. Er was niets dat hij liever deed dan optreden. Behalve tijd met Mila doorbrengen misschien, voegde hij er in zijn hoofd aan toe. "Vandaag volgen jullie enkel je hoofdvak, zodat je aan je act voor het examen kan werken met eventueel nog wat begeleiding van de leerkracht. Het examen gaat door tijdens de namiddag. 's Avonds staat er nog een verassing gepland, maar daar horen jullie morgen meer over!", voegde de directeur er nog aan toe voor hij het podium verliet.

Jonas zuchtte. Dat betekende dat hij de hele dag niets met Mila kon doen. Normaal zaten ze op maandag bijna de hele dag samen in de les. Maar ja, niets aan te doen, dacht hij verbitterd. Samen met Jimmy slenterde hij naar de muziekklas. Snel nam hij plaats want meneer Thys maakte aanstalten om met zijn les te beginnen. Meneer Thys legde nog even kort uit wat het examen precies betekende voor de acteerklas, en dan mochten ze beginnen.

Jimmy zat aan de piano een prachtig stuk in te oefenen. Het was een klassieke bewerking op een bekend nummer, wat het extra speciaal maakte. Jonas was een nummer aan het schrijven op gitaar. Voor Mila. Dan kon hij misschien eindelijk eens onder woorden brengen hoe hij zich voelde. Hij had al een prachtige melodie in zijn hoofd, maar kon alleen niet op de juiste woorden komen. Dit nummer moest speciaal worden. Dit was zijn kans om Mila te laten weten dat hij van haar hield, maar dan op zijn manier. Hij zuchtte en zocht tevergeefs verder achter de schijnbaar niet bestaande perfecte woorden voor zijn gevoelens.

Charlie en Alex ging het echter heel gemakkelijk af. Ze hadden alle twee al een perfecte act gevonden. Alex ging voor stand-up comedy. Het was hem echt op het lijf geschreven. Charlie ging voor een ontroerend gedicht. Haar lerares, mevrouw Van der Donck, had tijdens de lessen al een paar keer de opmerking gemaakt dat Charlie een rampzalige actrice was als het om verdriet ging. Nu was ze vastbesloten om het tegendeel te bewijzen.

Mila zat wat te experimenteren met enkele coole nieuwe pasjes. Ze had gekozen voor een stoere stijl, dat lag haar nog altijd het meest. Maar omdat iedereen al wist dat ze deze stijl aankon, moest ze wel enkele nieuwe en moeilijke dingen uitproberen. Maar het ging vlot. Tegen de middagpauze had ze al bijna haar volledige solo uitgewerkt.

Ze sleepte zichzelf naar de kantine. Ze was zó moe! De andere bevers zaten al aan een tafeltje te eten. Mila plofte op de lege plek naast Jonas. Ze liet haar hoofd op zijn schouder vallen. Ze kon gewoon de energie niet meer opbrengen om zelfs nog maar haar hoofd rechtop te houden. "Zo jij ziet er moe uit!", lachte Jonas. "Ik ga iets te eten halen voor je. Dan kan je wat op krachten komen", zei hij. Voor Mila nog maar kon tegensputteren dat hij dat niet hoefde te doen voor haar was hij al vertrokken.

Nog geen vijf minuten zat Mila al te genieten van een lekker broodje en een fris blikje water. Allemaal dankzij Jonas. Ze schonk hem een dankbare blik terwijl ze nog een hap nam. Ondertussen babbelden ze over wat iedereen ging doen voor het examen. Totdat Alex over een ander onderwerp begon.

"Zeg guys! Gaan we nu een concert geven of niet? Er zijn al megaveel pagina's en fanprofielen aangemaakt op sociale media die massaal om een concert smeken!", begon hij. "Ik weet het niet", antwoordde Mila. Charlie en Jonas waren wel heel erg enthousiast. Alleen Jimmy zag het niet zo zitten: "Moet dat echt? Jullie weten dat ik optreden haat!" "Chill Jimster! Dat komt wel goed!", moedigde Alex hem wat aan. Uiteindelijk raakten ze er over eens dat ze het concert gingen spelen, alleen wisten ze nog niet zo goed waar en wanneer. Dat gingen ze na school nog bespreken. Ze spraken af om na de lessen naar de kelder te gaan om alles te regelen. Daarna gingen ze elk naar hun hoofdvak, maar Jonas liep nog even met Mila mee naar de danszaal.

Het was hem opgevallen dat Mila er minder vrolijk uitzag sinds ze over het concert begonnen waren. Hij kon alleen maar raden waar het aan lag. "Voel je je wel helemaal goed?", vroeg hij uiteindelijk maar. Mila haalde haar schouders op. "Ik ben gewoon zenuwachtig", loog ze gladjes. Jonas had haar door maar besloot dat het beter was om niet verder te vragen. Ondertussen stonden ze al voor de deur van de danszaal. Mila nam afscheid van Jonas en ging zich vlug omkleden.

De rest van de dag vloog voorbij. De woorden waar Jonas eerder zo lang achter zocht vloeiden nu opeens uit zijn mond. Hij hoefde alleen maar aan haar te denken. Voor hij het wist was zijn nummer af en ging de bel. Zo snel hij kon spurtte hij naar de kelder. Maar hoe snel hij ook was, Mila was er eerder. Ze zat in de zetel te wachten. Jonas ging naast haar zitten. "Hé schoonheid!", zei Jonas. Mila begon te blozen. En dan pas realiseerde Jonas zich wat hij gezegd had. Hij werd prompt zo rood als een tomaat en veranderde dan maar snel van onderwerp. "Hoe zit het met je solo?", vroeg hij haar nieuwsgierig. Ze zaten nog een eindje rustig te kletsen terwijl ze op de andere bevers aan het wachten waren. Die bleven wel heel lang weg, vonden Mila en Jonas. Mila besloot om Charlie een sms te sturen.

Hey waar blijven jullie? Ik en Jonas zitten al meer dan een uur in de kelder te wachten!

Nauwelijks een minuut later ging haar gsm al af.

We komen er zo aan! Met groot nieuws!

Mila toonde verbaasd haar gsm aan Jonas. "Wat zouden ze bedoelen met groot nieuws?", vroeg Mila zich hardop af. Jonas haalde zijn schouders op. Hij wist het ook niet.

Lang hoefden ze niet op een antwoord te wachten. Nog geen vijf minuten nadat Charlie haar sms verstuurd haf kwam ze de kelder al binnenstormen, met Alex en Jimmy in haar kielzog. "Ik heb bevertastisch nieuws!!", gilde Charlie nog voor ze goed en wel de kelder binnen was. Jonas deed teken dat ze het maar moest vertellen.

"Er komt een schoolbal!", riep ze dolenthousiast uit. Jonas en Mila keken elkaar blij aan. "Het wordt echt geweldig!", ging ze verder,"het is na het examen. Alex is de dj en Jimmy en ik zorgen voor de muziek. Het wordt echt super! En iedereen moet dan zijn mooiste gala outfit aantrekken en dan moeten de jongens de meisjes vragen want je moet natuurlijk in koppels gaan en...", ratelde Charlie. Maar Mila en Jonas luisterden al niet meer. Ik moet Mila vragen, dacht Jonas. En Mila zat precies hetzelfde te denken.
Hopelijk vraagt Jonas me! Dacht ze. Ze zaten nog een eindje te babbelen in de kelder totdat ze echt wel naar huis moesten vertrekken. Aan de poort van het DAM namen ze afscheid. Ondertussen was het begonnen te sneeuwen, wat voor een prachtig uitzicht zorgde. Mila wou ook naar haar huis vertrekken, maar ze werd door Jonas aan haar hand tegengehouden. "Mila wacht! Ik... euh... ik... ik moet je nog iets... euh... vragen", stamelde hij ongemakkelijk. Mila staarde hem hoopvol aan. Zou hij het haar nu echt vragen? Maar Jonas bleef stil. Hij wist niet meer hoe hij verder moest gaan. "Wat wou je vragen Jonas?", moedigde Mila hem wat aan. "Zou je met mij naar het bal willen gaan?", gooide hij er ineens uit. Mila aarzelde geen seconde. "Ja!!!", gilde ze uit. Op hun gezichten brak een brede glimlach door. Mila vloog Jonas om de hals. Ze was zo gelukkig!!!

Het leek wel wat op een romantische scene uit een of andere film. Daar stonden ze dan. In elkaars armen, terwijl er rond hen duizenden witte sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden. Ze waren beiden nog nooit zo gelukkig geweest.