Mila's life

13. Opnemen

Zoals afgesproken stonden de Ghost Rockers de volgende dag in de kelder om een van hun nummers op te nemen. Ze hadden uiteindelijk gekozen voor 'Kom als de nacht valt', want ze vonden dat allemaal een supercool liedje. 

Het opnemen ging supervlot. Eerst speelden ze gewoon nog wat in, en dan waren ze er al helemaal klaar voor. Iedereen had zo min of meer verwacht dat Alex een micro en zo ging meebrengen, maar ze hadden hem allemaal zien aankomen met lege handen. Hij had zelfs niet eens een rugzak of zo bij. De vier keken hem maar wat raar aan. Toen hij hun verbaasde blikken zag, had hij al snel door waarom. "Ik neem alles op met mijn gsm", verklaarde hij. Jonas keek maar wat bedenkelijk. Ook Jimmy had zo te horen zijn twijfels: "En dat gaat mooi klinken?" "No stress, Jimster. Ik heb een paar goeie apps staan waarmee we opnemen in studiokwaliteit!", lachte hij. En hij kreeg nog gelijk ook. 

Al dat repeteren was niet voor niets geweest. Ze speelden beter dan ooit tevoren. Het klonk prachtig. Nu alleen nog hopen dat het op die telefoon van Alex ook zo mooi klinkt, dacht Mila. Voor de zekerheid namen ze het nog een paar keer extra op, maar niets kwam ook maar in de buurt van die eerste keer. En nadat Alex bijna een kwartier aan zijn telefoon had zitten prutsen, schalde het nummer helder door de kelder. Hij had gelijk gehad, dit was zeker weten studiokwaliteit, misschien zelfs beter dan dat, dacht Mila. Ze klonken beter dan ooit te voren. "Zullen we het online zetten?", vroeg Jonas. Iedereen knikte. Alex had een supercoole, volgens Charlie een bevertastische, website gemaakt voor hun. De computerbever had er zelfs aan gedacht om een logo te ontwerpen. Hij liet iedereen even de site zien, en hier en daar werd er nog wat aangepast, maar niet veel. Enkele minuten later stond het nummer online. Alex klapte met een zucht zijn laptop dicht. "En nu wachten tot het opgemerkt wordt", zuchtte hij. Jonas gaf hem een klopje op zijn schouder. "Dat zal vast niet zo lang duren! Maak je niet druk!", troostte hij. Ze liepen de kelder uit, richting de uitgang van de school. "Hé jongens! Wacht nog eens even! Ik moest nog iets vragen!", riep Mila. De jongens liepen snel weer naar haar toe, Charlie stond nog steeds naast haar. "Misschien weten jullie wel dat het morgen mijn verjaardag is? En ik vroeg me dus af of jullie zin hadden om een pyjama party te houden bij mij thuis? Het is toch zaterdag!", vroeg Mila. "Dat is echt een bevertastisch supercool idee!", gilde Charlie. "Dat wordt echt leuk!", zei Jonas, en hij lachte naar Mila. Mila begon te blozen. De vlinders in haar buik fladderden er op los wanneer Jonas zo lief naar haar lachte. "Tot morgen! Rond een uur of 5 bij mij thuis!", riep Mila voor ze met Charlie wegslenterde. "Ik heb nog een idee!", riep Charlie enthousiast uit. Mila liep al de hele tijd in gedachten verzonken en schrok zich rot van Charlie. "Charlie!", riep ze kwaad. "Kun je me nog harder laten schrikken?!?" "Sorry Mila!", verontschuldigde Charlie zich. "Ik heb gewoon een bevertastisch cool idee!", gilde ze. Wat had Charlie nu met dat bevertastisch? Was dat haar nieuwe ontdekking of zo? Net zoals Kabonga, dacht Mila. "En wat mag dat 'bevertastische' idee van je dan wel zijn?", vroeg Mila. Nu werd ze toch wel wat nieuwsgierig. "Morgen gaan we samen shoppen, want jij moet er natuurlijk fantastisch uitzien op je verjaardag. En zeker omdat Jonas komt!", zei Charlie met een knipoog. "O ja, en daarna help ik je nog wel met de voorbereidingen als je dat wil!", voegde ze er nog aan toe. "Dat van de voorbereidingen is oké, maar moeten we echt gaan shoppen?", vroeg Mila. Ze hield echt niet van shoppen. Vroeger toen haar moeder nog leefde, vond ze het een van de leukste dingen die er bestonden. Maar na haar dood had ze het bijna nooit meer gedaan. "Ja dat moet!", beval Charlie. Ondertussen waren ze aan Mila's huis. "Ik kom je morgen oppikken om 1 uur!", riep Charlie voor dat ze de hoek omging. Mila sloot de deur met een glimlach. Mensen dacht altijd dat zij de koppigste was van hun twee, maar Charlie kon er toch ook wat van, vond ze. Als zij zich iets in haar hoofd haalde, ging ze er alles aan doen om het ook waar te maken. Ze kreeg Mila zelfs zo ver dat ze met haar ging shoppen! 

Mila zat wel wat in over morgen. Als ze al ging shoppen, wat ze dus zelden deed, probeerde ze er altijd zo snel mogelijk vanaf te zijn. Het was te pijnlijk om te doen. Vroeger ging ze shoppen met haar moeder, en dat waren altijd de leukste uitstapjes van het jaar. Ze kochten de leukste spulletjes, en altijd ook wel wat dingen die ze eigenlijk totaal niet nodig hadden. En dan gingen ze altijd naar de beste ijsjeszaak van de stad. Tenslotte, om de dag af te sluiten, nam Mila's moeder haar altijd mee naar een klein winkeltje, verborgen in de kleine straatjes van Antwerpen. Dat winkeltje was vroeger een van Mila's lievelingsplekken. Het was een mini-speelgoedwinkel, maar het leek wel of al het speelgoed er leefde. Achter de toonbank zat er steevast een meneer, met een krullende grijze snor en pretoogjes. En zijn vrouw was de liefste van de wereld. Voor Mila waren ze zo min of meer haar oma en opa. Als Mila nog maar een stap in de winkel zette, begon er altijd een vrolijk belletje te rinkelen, en begon alles in de speelgoedwinkel te bewegen. De autootjes reden rond, de poppen dansten op de tafel, en de muzikale berenbende liet vrolijke deuntjes door de hele winkel schallen. In het poppenhuis leefde er een echte familie. Ze waren altijd wel ergens mee bezig. Mama stond achter de kookpotten, papa zat in de zetel de krant te lezen terwijl de hond op zijn voeten lag te slapen. En de kinderen deden de gekste dingen: ze speelden tikkertje op de zolder, renden het hele huis door, speelden zelf met een mini poppenhuis dat er exact hetzelfde uitzag als het exemplaar waar Mila naar stond te kijken, of lagen in hun prachtige slaapkamers met mini bedjes te slapen Het was een kinderparadijs. Ze hadden er houten poppen, met prachtige kleertjes, die de vrouw zelf maakte. Je kon zelf vragen welke kleren dat je wou, en de vrouw maakte ze. Of je wou een andere pop, dan toverde de man er een tevoorschijn op zijn werkbank. Hij kon echt alles maken. En achteraan was er een klein winkeltje, met ouderwetse glazen potten waar er echte snoepjes in zaten. En dan vroeg de oude man steevast: "Milaatje, ben je vandaag al naar de winkel van Willy geweest?" En dan schudde Mila altijd haar hoofd, en nam de lieve meneer haar hand vast, en leidde haar naar Willy's winkel. Dan toverde hij de lekkerste snoepjes uit de potten, of kleine pannenkoekjes met suiker. Er was een rek vol teddyberen, waar er prachtige exemplaren stonden. En er was een racebaan gebouwd, die door de hele winkel heen liep. Over de beren, door Willy's winkel, over het dak van het poppenhuis.... En aan het begin van de racebaan was er een supercoole garage, met de mooiste racewagens. Of nog een paar andere gekke dingen, zoals een rijdende banaan, of een vliegende kiwi. Mila moest altijd lachen als ze die zag. Het was ook zo gek! En verborgen in een klein hoekje was er een trapje, dat naar de gezelligste zolder ter wereld leidde. Wie de trap opging, kwam terecht in een heus speelgoed circus. Er reed een clown op een eenwieler rond terwijl hij met balletjes jongleerde (en ze af en toe op zijn hoofd liet vallen). Er was een dierentemmer, die de leeuwen zelfs zover kreeg dat ze een boek lazen! En je had er de prachtigste, witte paarden van de wereld waar er meisjes in prachtige pakken de zotste toeren op uithaalden. Ze maakten een handenstand op de rug van het paard, deden een achterwaartse salto terwijl het paard rustig verder draafde... Een keer dansten ze zelfs de macarena op de rug van hun paarden, dat vond Mila zo grappig! En dan waren er nog Mila's favorieten: de danseressen. Ik kan niet omschrijven hoe mooi ze dansten, het was te spectaculair voor woorden. En als je voorbij het circus liep, stootte je op nog een trapje, dat naar een klein kamertje leidde. Daar was de werkruimte, waar al het speelgoed geboren werd. Het was een kleine gezellige ruimte. De man nam haar af en toe mee naar boven, en dan mocht ze helpen om haar nieuwe pop te maken, of leerde de vrouw haar kleertjes naaien. En af en toe gingen ze dan nog een deur door, waarna ze in een kleine maar supergezellige keuken uitkwamen, waar al het lekkers uit Willy's winkel gemaakt werd. De vrouw verzon de zotste dingen ter wereld: aardbeienpannenkoeken, roze eenhoornsnoepjes...

Mila kreeg tranen in haar ogen toen ze aan de winkel dacht. Als kind was het haar lievelingsplek geweest. Ze kwam er supervaak. Niet altijd om iets te kopen, maar gewoon om even een dag in de magische sfeer van de winkel door te brengen. Ze kon er uren rondkijken, zich verbazend over al het prachtige speelgoed dat daar stond. Maar achter de dood van haar moeder was ze er niet erg vaak meer naartoe gegaan. Ze vond het te pijnlijk. Maar nu had ze er echt behoefte aan om er weer even naar toe te gaan. Snel stuurde ze een berichtje naar Charlie.

"Kan je even skypen? Ik heb nog een ideetje voor morgen!"

Mila hoefde slechts enkele seconden op een antwoord te wachten.

"Tuurlijk! Ben beniewd :)"

Mila nam snel haar laptop en belde Charlie op. "Hey Charlie!", zei ze vrolijk. "Hallokes Mila! Wat is je idee voor morgen nu? Ik ben super nieuwsgierig!", antwoordde Charlie enthousiast. Mila vertelde in geuren en kleuren over de winkel, en dat ze er vroeger vaak met haar moeder heen ging. Charlie was meteen dolenthousiast, ze zag het helemaal zitten om naar de winkel toe te gaan. Vooral toen Mila over de roze eenhoornsnoepjes vertelde. "Dat is dan afgesproken! Ik zie je morgen!", zei Mila voor ze het gesprek afsloot. Mila had meteen meer zin in morgen. Ze verlangde er zo hard achter om nog eens naar de magische winkel te gaan, maar ze was wel wat bang dat het wel wat pijnlijke herinneringen zou ophalen. Maar ja, dat kon het warme gevoel van Mila niet wegduwen. Die winkel was een van de mooiste dingen uit haar jeugd, en dat wou ze echt wel zo houden. 

Wat later dan verwacht, maar hier is uiteindelijk nog een nieuw deel! :)