Mila's life

8. Skaten

Mila liep ongeduldig heen en weer door haar woonkamer. Het was vijf voor één, Jonas kon ieder moment komen. Ze had met hem afgesproken om naar het skatepark te gaan. Haar skateboard stond al klaar en ze had er ook nog een voor Jonas onder uit haar kast gevist. Mila's skateboard had ze enkele jaren geleden van Trisha gekregen, en Trisha had er nog in stoere graffitieletters Mila's naam opgespoten. Ze was daar een kei in. Het skateboard waar Jonas op mocht had ze nog van haar vader gekregen. Het had een prachtige, diepblauwe kleur en was versierd met enkele rode tekeningen. Het was een van de mooiste skateboarden dat Mila ooit gezien had, maar ze skate er nooit meer mee sinds haar vader in de gevangenis zat. Ze wou niet telkens aan vroeger herinnerd worden. En zo lag het prachtige skateboard al enkele jaren onder in de kast te verstoffen, maar ze had het nooit over haar hard kunnen verkrijgen om het weg te doen. En maar goed ook, anders had Jonas er nu geen.
Stipt om 1 uur ging de bel. Mila vloog er bijna naartoe en met een glimlach tot over haar oren opende ze de deur. Het was natuurlijk Jonas. "Hey!", riep ze enthousiast. Ze had gewoon zo veel zin in hun namiddagje samen! "Hey!", antwoordde Jonas al even vrolijk. Hij had superveel zin om met Mila te gaan skaten, ook al raakte hij lichtelijk in paniek bij de gedachte dat hij op een skateboard zou moeten staan. "Ben je klaar om te gaan?" "Ja hoor! Ik pak nog even de skateboarden!", antwoordde Mila, en haar woorden waren nog niet koud of ze rende de gang al in om vervolgens slechts enkele seconden later weer voor Jonas' neus te staan. Trots overhandigde ze hem het diepblauwe skateboard. Jonas was sprakeloos. Zo'n prachtig skateboard had hij nog nooit gezien! "Wow! Zo'n mooi skateboard!", riep hij verbaasd uit. Mila bloosde. Maar even later meende ze toch een lichte aarzeling te zien in zijn ogen. Of was het eerder paniek? "Hé", stelde ze hem gerust,"maak je maar geen zorgen! Je gaat het vast wel snel onder de knie hebben!" Jonas glimlachte. Ze kenden elkaar amper een week en het was nu al alsog Mila zijn gedachten kon lezen. Ze bleven een poosje in elkaars ogen staren, totdat Mila ineens haar blik afwende en de stilte doorbrak. "Gaan we?", vroeg ze weifelend. "Euh... ja hoor!", antwoordde Jonas verward. Hij was afgeleid door Mila haar steile haar of haar mooie, volle mond. Om nog maar te zwijgen van haar prachtige, ijsblauwe ogen.
Mila trok de deur achter zich dicht en stapte dolenthousiast haar skateboard op. Ze was al een heel eind verder, toen ze plots de zachte stem van haar droomjongen hoorde. Vreemd, het klonk alsof hij van ver achter haar kwam. Met een ruk draaide ze haar hoofd en merkte tot haar verbazing dat hij al een eind achter haar lag. Hij was nog steeds aan het sukkelen met zijn skateboard en was amper een meter verder geraakt. Jonas zag hoe Mila met een vloeiende beweging haar skateboard draaide, zonder dat haar voeten ook maar één keer de grond raakten, en ze lachend naar hem terugkeerde. In een mum van tijd stond ze weer naast hem. "Laten we anders te voet tot aan het skatepark gaan, dan leer ik het je daar", stelde ze voor. Ze moest nog steeds lachen. Ze vond het wel grappig hoe de liefde van haar leven daar stond te stuntelen.
Niet veel later waren ze al aan het skatepark. Jonas wees naar het parcours. "Kun je dat ook?", vroeg hij, ook al wist hij het antwoord bijna zeker. "Ja hoor!", antwoordde ze. Jonas deed teken dat ze het maar eens moest tonen. Mila sprong op haar skateboard en Jonas zag tot zijn grote verbazing dat ze echt alles aankon. Niets vormde een probleem voor haar. Het duurde slechts enkele minuten totdat Mila weer naast hem stond. "En nu jij!", moedigde ze hem aan. "No way dat ik daar op ga!", antwoordde Jonas. "Ik kan het niet eens op de grond!" Mila lachte. "Daar heb je wel een punt!", gaf ze toe. "Maar kom, we beginnen dan gewoon op de grond!" Mila legde Jonas alles stap voor stap uit en eenmaal hij het snapte, was hij verbazend snel mee weg. Niet veel later probeerde hij ook het parcours. In het begin ging het wat moeilijk, maar al snel voelde het alsof hij zijn hele leven niets anders gedaan had. Mila was stomverbaasd, Jonas was echt keigoed!
Ze waren nog een laatste keer het parcours helemaal aan het doen, totdat Jonas plotseling viel. Mila liet haar skateboard voor wat het was en rende meteen naar hem toe. Ze zag aan zijn gezicht dat hij toch redelijk veel pijn had. "Jonas! Gaat het met je?", riep ze bezorgd uit. Ze knielde neer bij hem. "Het gaat wel!", antwoordde hij, maar Mila wist niet zeker of hij het wel 100% meende. Jonas zag het aan haar ogen en ging recht zitten. "Echt waar, Mila. Ik heb niets. Maak je niet druk!", stelde hij haar vlug gerust. Mila ontspande onmiddellijk. Ze stond recht en stak haar hand uit naar Jonas. Jonas nam haar hand aan, niet echt omdat hij steun nodig had, hij vond het gewoon fijn om haar hand vast te houden. Maar Mila liet alweer los. "Kom, pak je skateboard. We doen het parcours nog eens.", zei ze na een poosje stilte. "Hoeft dat?", vroeg Jonas aarzelend. Hij had echt geen zin om nog eens te vallen. "Ja dat moet!", antwoordde Mila vastberaden. "Anders durf je er nooit meer op!" Daar zat wel wat in, vond Jonas, en dus nam hij toch maar zijn skateboard op. Ze deden het parcours nog enkele keren, en gelukkig viel Jonas niet meer. Na een tijdje waren ze het een beetje beu, dus maakten ze zich klaar om terug naar huis te keren. Maar Mila had nog een beter idee. "Zullen we nog even naar het park gaan?", stelde ze voor. "Is goed", antwoordde Jonas ogenschijnlijk onverschillig, maar diep vanbinnen was hij stiekem superblij dat zijn tijd met Mila nog wat langer zou duren. Zo zegt, zo gedaan: ze vertrokken naar het park, dat vlak naast het skatepark lag. Mila hoopte nog op wat tijd alleen met Jonas, maar er was een andere bever die daar anders over dacht...