Mila's life

25. donker en zwart

Het was nu exact drie dagen later. Mila had totaal niet meer gedacht aan wat er enkele dagen eerder gebeurd was. Hoe meer ze er mee bezig was, hoe harder ze ervan overtuigd raakte dat het allemaal 1 grote, flauwe grap was. Ergens diep, diep vanbinnen wist ze wel dat het menens was, maar ze wou het niet geloven. Ze wilde niet aanvaarden wat de gevolgen konden zijn.

***

Mila rende na de laatste schoolbel door de gangen van het DAM. Ze was razend! Hoe kon Jonas haar dit aandoen? Hij wist dat ze ongelofelijk veel van hem hield, dus waarom deed hij zoiets? Ze was zo boos!

Mila liep goedgehumeurd en met een brede lach de danszaal uit. Ze had een fantastische les gehad. Iedereen had een solo in elkaar moeten boksen in de stijl hiphop. Mila kreeg de kans om te schitteren in haar eigen stijl en iedereen haar kunsten te tonen. 
Ze haastte zich echter naar buiten, want ze wist dat ze dan Jonas eerder zou zien. Ze liep de trap op richting de theaterzaal, want Jonas moest na zijn les acteren nog even iets bespreken met Lisa, een populair meisje die in zijn acteerklas zat, over een toneelopdracht die tegen het einde van de week af moest zijn. Mila besloot dus maar om hem daar op te wachten.

Verbaasd ontdekte ze dat de deur van de theaterklas al open stond. Maar Jonas was nergens in de gang te bekennen. Mila stapte aarzelend naar binnen. Hier klopte iets niet.
Een beweging op het podium trok plots haar aandacht. Mila glimlachte. Jonas was aan het proberen om een stuk tekst uit zijn hoofd op te zeggen en zijn rol zo overtuigend mogelijk te brengen. Ze vond het altijd grappig om hem te zien sukkelen met nieuwe rollen. Zo te horen was het stuk afgelopen en Jonas maakte aanstalten om van het podium af te lopen totdat Lisa hem plots aan zijn arm dichterbij trok. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op die van Jonas.
Mila verstijfde. Meende Jonas dat nu echt? Was hij dan echt zo weinig waard voor haar? Een vreselijke seconde lang stond ze aan de grond genageld. Daarna gebeurde alles in een soort van trance: ze draaide zich versuft om en rende zo snel ze kon de deur uit. De tranen stroomden al snel over haar wangen. Ze was gewoon zo... zo... Aargh! Ze het allemaal even niet meer. 

"Mila?", klonk er achter haar. Mila keek niet op maar rende zo mogelijk nog harder huilend door. Ze snelde de grote poort uit de straat op. Plots voelde ze een zachte hand die haar bij haar polsen tegenhield. "Mila luister nu even! Alsjeblieft!", smeekte Jonas, "Ik kan alles uitleggen! Het is niet wat het lijkt! Dat beloof ik je!" Jonas was radeloos. Hij wilde die trut helemaal niet kussen! Ze had hem aan zijn arm tegengehouden en hem uit het niets gekust! Hij was even volledig verstard, want ja, zoiets verwacht je natuurlijk niet. Maar daarna had hij haar meteen van zich afgeduwd. Hij was Mila meteen achterna gelopen. Hij wilde haar echt niet kwijt!

Mila keek hem niet aan. Ze was gewoon zo ongelofelijk verdrietig en kwaad tegelijk! "Nee Jonas! Er is geen uitleg voor wat je gedaan hebt! Je hebt me zo hard gekwetst!", barstte Mila los. Ze keek hem nu recht in zijn ogen aan. Mila's blik sneed recht door Jonas' hart. Voor het eerst bezorgde haar blik hem geen vlinders in zijn buik, maar wel kippenvel op zijn armen en in z'n nek. Haar prachtige blauwe ogen waren killer dan ooit tevoren. "Mila! Ik", probeerde Jonas nog. "Ik weet wat ik gezien heb Jonas! Het... het is over. Het is over tussen ons.", bracht Mila nog uit. Ze maakte het bandje dat ze ooit van hem gekregen had los van haar pols en smeet het met een resoluut gebaar op de grond. Mila draaide zich om en liep huilend weg. Ze wilde niet aanvaarden dat het nu uit was tussen hen, ook al had ze het zelf uitgemaakt. Het was gewoon zo onwerkelijk allemaal. 

Jonas keek haar na. De tranen die hij eerst zo hard probeerde tegen te houden stroomden nu als grote watervallen over zijn wangen. Hij bukte zich en raapte het armbandje op. Hij deed het voorzichtig rond zijn pols en klikte het slotje vast. Hij zou hoe dan ook proberen om het weer goed te maken tussen hen, al was het het laatste wat hij deed.

Mila zakte neer op haar favoriete muurtje bij het skatepark. Ze staarde een hele poos in het niet terwijl ze probeerde om de chaotische gedachten in haar hoofd op orde probeerde te krijgen. Moest ze naar zijn uitleg luisteren? Was het zijn verdiende loon dat ze het uitgemaakt had? Haar gedachten leken op dit moment wel uit zo'n tv-programma te komen. Je weet wel, met zo'n engeltje langs de ene kant en de duivel langs de andere. Ze wist het allemaal even niet meer. 

Ze wist niet hoe lang ze er zat. Misschien was het een kwartier, misschien was het twee uur. Het enige waaraan ze merkte dat de tijd echt wel verstreek was aan de zon die gestaag zijn baan langs de hemel vervolgde. Voor haar leek de tijd wel stil te staan sinds ze Jonas achterliet bij de poort van het DAM. 

Mila kreeg het stilaan toch wel koud en besloot om maar naar huist te gaan. Ze kon hier natuurlijk niet de hele tijd blijven zitten. 

Plots hoorde ze voetstappen achter haar. Mila trok zich er niet teveel van aan. Ze was immers niet de enigste in dit park. Na een tijdje werd ze toch wel wat ongerust en versnelde ze haar pas. De onbekende paste zich haast achteloos aan aan haar nieuwe ritme. Mila begon te rennen. Nu werd het toch wel te angstaanjagend. Twee armen pakten haar langs achter vaste en een grote hand drukte een doek tegen haar mond zodat ze niet zou kunnen schreeuwen. Mila begon meteen te hyperventileren. Dit was niet oké. Helemaal niet oké zelfs. Die doek was niet alleen om haar geschreeuw tegen te houden, er kwam ook een vreemde geur vanaf. Mila kokhalsde. Ze werd steeds waziger in haar hoofd. Alles begon te draaien en haar oogleden vielen langzaamaan dicht. Chloroform, schoot er door haar hoofd. Meteen daarna werd alles zwart. 

Hope you like it! Ik ben benieuwd wat je er van vind, dit deel was best lastig om te schrijven en ik ben er niet zo tevreden van. 

Reactie = lief

XXX

Soetkin