Mila's life

1. stress voor het DAM

Mila zat in haar eentje op een muurtje bij het skatepark. Ze had afgesproken met Trisha, maar zoals altijd was ze weer te laat. Typisch! Ze besloot om haar maar een berichtje te sturen, want ondertussen was ze al meer dan een uur te laat! Zelfs voor Trisha was dit al aan de late kant. Al snel kreeg ze antwoord.

"Sorry, ik was helemaal vergeten dat we afgesproken hadden! Zal nu niet meer lukken"

Mila zuchtte. Wat moest ze nu doen? Ze had gehoopt om even met haar te kunnen praten, want ze was best nerveus voor volgende week. Volgende week. Dan startte ze op het DAM. Ze was nerveus omdat ze niet wist hoe het ging zijn, ze was al een tijdje niet meer naar school geweest door haar problemen van vroeger. Mila besloot om nog even naar het winkelcentrum te gaan, ze had nog wat schoolspullen nodig. En een tas.

Een paar uur later had Mila alles gekocht wat ze nodig had. Een pennenzak, een paar mappen voor de theorievakken en een supercoole nieuwe dansoutfit. En ook nog een paar balletschoenen, want die van haar waren al veel te klein. Ze had al superlang geen ballet meer gedanst, dat was niet zo haar ding. Ze hield meer van hiphop of breakdance.

Uitgeput liep Mila naar huis. Ze opende de deur en liet haar zware tas met spullen op de grond zakken. Zoals gewoonlijk kwam ze thuis in een leeg huis, haar pleegouders waren weeral weg. Ze lieten haar voortdurend in de steek. Maar ja, overmorgen mocht ze toch verhuizen naar haar eigen appartementje, dankzij begeleid wonen. Ze verlangde er zo hard naar! Eindelijk verlost van al haar pleeggezinnen, die haar altijd probeerden op te vangen, en de leegte in haar hart voor een deel wouden opvullen, maar haar uiteindelijk toch weer in de steek lieten. Mila besloot om maar eens te beginnen met haar spullen te pakken. Ze was dit al de hele tijd aan het uitstellen, omdat ze bang was voor alles dat ze misschien nog in haar kamer zou tegenkomen. Maar nu moest ze er wel aan beginnen. Vlug nam ze nog enkele dozen uit de garage en liep de trap op naar haar kamer. Zuchtend trok ze haar kast open en begon ze haar spullen op automatische piloot in dozen te steken. Af en toe moest ze even stoppen omdat ze het moeilijk kreeg, bijvoorbeeld bij een foto van haar moeder, of een armbandje dat ze van haar moeder gekregen had.

Even later was ze klaar, ze moest enkel nog haar kleren opbergen, maar ze besloot om dat nog even uit te stellen tot morgen. Ze was doodop. Snel trok Mila haar pyjama aan en kroop in haar bed, maar ze kon de slaap maar niet vatten. Telkens slopen gedachten aan het DAM, haar nieuwe appartement en haar verleden haar hoofd binnen. Wanneer ze na lang piekeren uiteindelijk toch in slaap viel, had ze een nachtmerrie. Dezelfde nachtmerrie die ze bijna dagelijks had. Het begon altijd als een mooie droom, over hoe het vroeger was. Toen ze als kind met haar moeder ging wandelen in het park, of toekeek hoe haar vader in de tuin werkte, en ze af en toe eens mocht helpen. Of hoe ze samen 's avonds gezellig aten, lachend om een grap die haar vader had gemaakt. En dan komt telkens het moment dat haar moeder sterft, in een ongelukkig auto-ongeluk. En dan is er nog haar vader, die alleen maar bezig is met het uithangen van de grote artiest, maar waardoor er uiteindelijk geen geld meer was. Hij begon te stelen van mensen, eerst heel weinig maar steeds meer.

Met een ruk werd Mila wakker, badend in het zweet. Het was maar een droom Santiago, sprak ze zichzelf moed in. Mila ging naar beneden om te ontbijten, en nam er na een douche. Ze pakte nog even haar kleren in, en controleerde of ze niets in haar kamer vergeten was. Alle kasten en lades waren leeg, behalve nog 1 rugzak, die zou ze morgen pas meenemen, er zaten nog wat spullen in die ze morgenochtend nog nodig had. Mila nam enkele dozen, die ging ze vandaag al naar haar nieuwe appartement brengen. Gelukkig was het niet zo ver lopen, die dozen waren best zwaar. Onderweg botste ze tegen een meisje aan. Geen wonder, ze zag bijna niets met die dozen voor haar gezicht!! "Oh, sorry!", verontschuldigde Mila zich snel. "Geen probleem hoor!", antwoordde het meisje. "Ik ben Charlie, hoe heet jij?" "Ik ben Mila", antwoordde ze. Charlie leek haar wel wat vreemd, met haar konijnenpet en T-shirt met eenhoorns op. Maar ze leek best tof, vond Mila. Misschien wel een nieuwe vriendin. "Ik help je anders wel even met die dozen", stelde Charlie voor. "Graag", antwoordde Mila. Ze legde Charlie nog even snel uit naar waar ze moesten.

"Waar ga jij naar school?", vroeg Charlie onderweg. "Volgende week start ik op het DAM", antwoordde Mila. Ze wist niet waarom ze zo eerlijk was tegenover Charlie, normaal praatte ze nooit tegen een vreemde. Maar ze voelde op een of andere manier dat Charlie te vertrouwen was, en dat ze misschien zelfs vriendinnen zouden kunnen worden. "Echt?" riep Charlie verbaasd uit," volgende week start ik daar ook!" "Supertof!", antwoordde Mila lachend. Charlie hielp Mila nog met het verhuizen van alle dozen, maar moest daarna echt wel naar huis vertrekken. Maar volgende week zouden ze elkaar al terug zien! Voor Mila ging slapen stuurde ze Charlie nog snel een berichtje.

"Ik vond het echt leuk vandaag. Nog eens bedankt voor je hulp!"

Al snel kreeg ze antwoord.

"Graag gedaan hoor! Heb al zin in volgende week! Het DAM wordt leuk met jouw erbij!"

Glimlachend legde Mila haar gsm opzij. Die Charlie is echt wel een toffe, dacht Mila. Al snel viel ze in slaap. Zonder nachtmerrie dit keer.