UZAYDA KAYBOLAN ÇİĞ TANESİ

4.BÖLÜM

Yine aynı sokaktayım. Tahmin edersiniz ki "yine" ve "yine" o çocuk. Yanımda mı? Hayır. Tam olarak bir evin penceresinden beni izliyor. Eh! Bu sefer ben bağlıyım hem de bir sandalyeye. Allahım ne psikopat rüyalarım var. Ama artık korkmuyorum. Çünküüüü ALIŞTIM... Çocukta sıkılmış olmalı ki pencereden ayrılıp içeri geçti. SÜPER!tek başıma kaldım. Sokakta canım sıkılınca bağıra bağıra şarkı söylemeye başladım. Sonuçta bir rüya değil mi? Ne mi söylüyorum. Tahmin edin... İpucu:reklam şarkısı.
-"Söylesene lütfen,nerden?nerden?nerden?" Sonra durup kahkaha atmaya başladım. İlahi ben! Ne saçma rüya görüyorum yaa:) ben kahkaha atarken çocuk yanıma gelmiş beni izliyordu. Sustum ve ona baktım. Sonra şarkıya devam ettim.
-"Eğer bende tarz istersem hayatımda,her anımda... Nerden aldığını bilsem koşar giderim o mağzayaaaaa"
Şarkımı bölen beni çok şaşırtan şey
-"Boynerin şarkısını mı söylüyorsun? Cidden mi?"diyen çocuktu. Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. O benle mi konuştu? O bana mu gülüyor? O benle dalga mı geçti! Bunu yapmayacaktı iştee!
-"Sen benle dalga mı geçiyorsun ulan! Çöz beni lan erkeksen. Çözseneeeeee!" Çığlık çığlığa bağırırken o kahkaha atıyordu. Ama ben hâla bağlıydım.
-"Ha ha ha ne komik bi çocuksun! Sen mal mısın? Çözsene ne gülüyosun!"
-"Bana mal mı dedin sen?" Diye sorunca dil çıkardım. O sadece bir rüyaydı. Kızmasını beklerken yere yatıp gülmeye ah!pardon anırmaya başladı. Sinirlendim ve
-"Heyt ulaannn!" Diye bağırıp iplerden kurtuldum. Nasıl mı? Unutmayın bu benim rüyam:)
-"Allahu Ekber,kız herkül çıktı"diyip daha da gülünce
-"Sende pek imanlı çıktın." Dedim. Dayanamadım bende güldüm. Hemde çatlayana kadar güldüm,güldü,güldük.
-"Sen komik birine benzemiyordun. Nasıl desem daha önce baya korkutmuştun." Diyince
-"Sen de bu kadar tatlı durmuyordun." dedi. Şu an tatlı olduğumumu ima etmişti?
-"Ayh!bu kadar uyku yeter uyan azcık bende kafamı dinleyeyim." dedi. Güldüm.
-" Sence istediğim zaman uyanabilsem başlarda burda durur muydum?" Bu söylediğime kahkaha attık. Sonra bir ses yankılanmaya başladı.
-"Ali babanın bir çiftiliği varr...." Kumsal her zamanki gibi anaokulunda ilk öğrendiğimiz şarkıyla uyandırıyordu beni.
-" Ahahaha cidden mi? Kim lan bu?" Sorduğu soruya gülümsedim. Arkadaşım detone olmak terimini tam anlamıyla yaşıyordu.
-"En yakın arkadaşım uyanma zamanımın geldiğini söylüyor."
-" Özletme kendini unutma burda seni bekliyorum."dedi ve dil çıkarıp el salladı. Bende el salladım ve ışınlanıyormuş gibi etrafımda dönüp garip sesler çıkardım. En son kahkaha attığını duydum. Sandığımdan daha iyi anlaşmıştık.
..............

Uyandığımda Kumsal karşımdaydı.
-"Çisem rüyanda anırıyordun. Ne mal kızsın yaaa" gülmeye başlayınca "sanane be" diyip sırtımı yasladığım yastığı ona fırlattım. O an birşey farkettim. O canım yastığı ve tüm rahatımı o gıcığa atmıştım. Tüm rahatım bozulmuştu.
-"Hayyııırrrrr. Yastığım canımın içi gitmee ne olur" ben yastığa bağırırken Kumsal artistik hareket yapmak istedi. Ama sadece istedi. Yere eğilecekken dengesini kaybedip düştü. Yastıkta tam yüzüne yapıştı. Düşündüm de bu anı yaşamama değdi. Ben anırırken kendimi durduramıyordum. Nefesim kesilmeye başladı. Artık kesintisiz öksürüyordum. Durmuyordu. Kumsal yanıma koştu. Koşarken de poposunu tutuyordu. Bu daha çok öksürmeme sebep olurken arkadaşım ne yapacağını şaşırmış
-" İmdat yetişin komşular yavrum ölüyorr" diye bağırıyordu. Fazla mı panik yapmıştı? Kesinlikle evet. Çağrı koşarak odaya daldı. Masadaki su şişesini bana uzattığında içtim. Dünya varmış.
-"Sağol abi gelmesen ölüyodum" İkiside aynı anda "ALLAH KORUSUN" diye bağırdı. Gülümsedim.
-" Biraz dolaşsak bahçede"
-"Olmaz Çisem zaten gereksiz ısrarların yüzünden yarın çıkıyorsun"
-" Yaa abi çok bunaldım. Kumsal yanımdan ayrılmaz. Lütfeen!"başıyla onaylayınca
-"Sağol abilerin en karamtaşı"diyip göz kırptım. Karamtaş bizim dilimizde mütüş karam tadının beden bulmuş hali yani yakışıklı demekti. Kumsalla bahçeye çıktık. Bahçeye göz gezdirdim. Onlarca hasta vardı. Bir kadın ağaca bakıp sallanıyordu. Bir adam elinde baston ve yanında hemşire geziyordu. Bu hastanede hem psikolojik hem normal hastalar birlikteydi. Sonra dikkatimi kenarda duran bir çocuk çekti. Bir adama sebepsiz yere vurdu. Adam tam ona vuracakken adama merhaba diyip yürümeye başladı. İlginçti. Kolunda bir çip vardı. Sanırım onu takip etmek içindi. Odaya geri geldik.
-" Ben biraz uzansam olur mu?" Kumsal anlayışla kafasını sallayıp çıktı. Bende uykuya daldım. Birkaç saçma sapan rüyadan sonra(labirentte hırsızdan kaçma,dersten kaçma,canavardan kaçma vb.rüyalar) sonunda boş sokağa geldim. Rüyalarımda hep kaçmıştım. Yorulmuştum. Sokak bol ışıklıydı artık. Karanlık değildi. Ama hala boştu. İlerledim.
-"HELLLÖÖÖÖ! Ben geldiiimmmm." Diye bağırdım. Ama çocuk yoktu. Biraz daha ilerledim. İşte oradaydı. Yine burnundan soluyordu.
-" Hey sen kanka naber yaaa" dedim. Bana ifadesizce bakıp.
-"Burası benim mekanım burdan defol ve bir daha gelme." Bir an öylece kalakaldım. Onu gerçekmiş gibi arkadaş yerine koyduğum için kendime küfürler savurarak sokağın en ıssız köşesine gittim. Ses gerekiyordu! Sonra çocuk gülümseyerek bana doğru gelmeye başladı.
-"Geciktin prenses" dedi.
-"Az önce bağırıp şimdi yanıma geliyorsun. Bu çok anormal yoksa ben mi öyleyim?"
-"Senin anormal olduğun kesin ama ben sana bağırmadım."
Bir an afalladım. Bana bağıranın o olduğuna emindim. Hayır kanserdim ama olayları karıştırıyor olamam. Ya da olabilir miyim?