kamergenoten | Don't break my heart again | Boek 2

1 ✔️

-Luna-

"Heb je...je oplader?" Vroeg ik wanneer ik Alana help inpakken voor haar handbagage.

"Check," Zei ze.

"Heb je...Harry's ketting?" Ik liet het lijstje vallen en leunde met mijn kin op de palm van mij handen. Snel knipperde ik met mijn ogen en een cheesy lach verscheen op mijn mond.

Ze trok haar shirt omlaag wat de prachtige ketting liet zien. Het was een gouden ketting met een hartje erop. In die hartje was een kleine diamant en op de achterkant waren hun namen erin gekerfd.

"Vanaf de dag dat hij het gaf." Zei ze en liet het trots zien. Ze liet haar shirt los en ritste haar rugtas dicht.

"Heb jij alles gepakt?" Vroeg ze wanneer ze op haar bed sprong. De enige ding dat nog in onze kamer is.

Een paar weken geleden hebben ik en Alana de kans gekregen om in Amerika te gaan studeren. Maar ik bedoel, Amerika! Het land van vrijwel...alles.

Hoe wij het gekregen hebben? Simpel, we zijn ontdekt! Nou, niet echt zó ontdekt maar we werden ontdekt door mensen die ons een beurs willen geven.

Ik mag Engels (zo dat jullie het weten, ik kan echt géén Engels praten! Alana daar in tegen lijkt alsof ze opgegroeit is ìn Amerika!), Sport (want ik werd gedwongen door Alana) en Muziek (ik bedoel, waarom niet?)

Alana studeert Sport (Natuurlijk!), Business (Zodat ze haar eigen bedrijf kan starten en ik haar boos kan maken
door haar geld te gebruiken voor nieuwe kleren) en Kunst (want haar flik on her wrist is gewoon onmenselijk!)

De laatste drie jaren waren best wel moeilijk voor me. Ik bedoel, je vergeet nooit je eerste liefde. En tot de dag van vandaag, mis ik hem nog steeds. Maar hij is vast en zeker nog aan het genieten van zijn dromen. Ik heb vijf maanden lang liggen huilen achter mijn laptop, te kijken naar alle foto's en video's die we hebben gemaakt. Ik had echt spijt toen, maar na wat mijn moeder tegen me zei was echt...wauw. Het opende mijn ogen echt.

"If they love you, they always return." Zei ze in haar rustgevende stem.

Maar hij is nog steeds niet gekomen. Drie jaartjes ben ik gaan wachten, elke dag -en uur. Maar geen Jacob. Geen jongen die mijn hart heeft veroverd.

En dan denk je vast wel, we zullen elkaar zien in Amerika. Ik denk het niet, Amerika is zo groot en de kans dat we elkaar zien is één op de miljoen.

"Hallo? Aarde op Aliën? Ben je daar or nah?" Zwaaide Alana voor mijn gezicht. Ze had haar zwarte bomber jasje al aan en haar schoenen. Ze hurkte voor mijn gezicht.

"Wat?" Vroeg ik en keek rond. Ze stond op en lachte.

"We gaan weg, weetje. Ik bedoel, ik weet dat je het hier gaat missen. Ik voel je.." Zei ze en deed haar tas om haar beide schouders voordat ze haar zwarte pet op deed.

"Heel erg ga ik het hier missen." Zei ik en stond ook op. Gelukkig heb ik mijn Dokter Martins al aan, maar mijn spijkervestje nog niet. Snel deed ik het aan en gooide mijn Galaxy tas over mijn schouders heen.

"SCHATJES KOM WE GAAN!" Riep mijn moeder van onderaan de trap.

"We komen al!" Schreeuwde ik en liep de trap af. Dit is de laatste keer dat ik van de trap af liep dus liep ik zo langzaam mogelijk naar beneden terwijl mijn vingers langs de muur vol met tekeningen gleed. Tekeningen die ik, Alana, Micheal en Jesse tekende toen we klein waren. Het is niet weg te halen. Dat is niet mogelijk. Een tekening weg is een deel van je herinneringen weg.

Iedereen zal waarschijnlijk in de auto zijn. Ik deed de deur op slot en liep richting de auto, ook zo langzaam mogelijk.

"Yo Luun! Loop sneller!" Zei Alana en duwde me om sneller te lopen.