kamergenoten | Don't break my heart again | Boek 2

22 ✔️

-Shawn-

"Stay here and lay here, right in my arms. It's only a moment before you gone. And I am keeping you warm. And act like you love me, so I can go on." Zong ik terwijl ik tegen de muur leunde. Met een zucht legde ik mijn gitaar neer op de grond. Mijn hoofd draaide automatisch naar Alana's lege bed, ze had hier al een kwartier geleden moeten zijn geweest.

De studenten mogen niet later dan elf uur buiten de campus zijn. Half twaalf uiterlijk in de kamers en vanaf twaalf uur checken ze of iedereen binnen zijn. Behalve op vrijdag avond en zaterdag. Vanaf zondag begint het liedje opnieuw.

Over liedjes gesproken, ik kan haar niet uit mijn hoofd halen. Ze heeft een vriendje, dat begrijp ik. Ik bedoel, zo een mooi en getalenteerd meisje zou sowieso een vriendje hebben.

Ik besloot om maar even door de campus te lopen. Je weet wel, frisse lucht. Even je gedachtes los te laten. Ik liep de slaapgebouw uit en de lichtjes van de lantaarnpalen leidde mij de weg.

Ik liep met mijn handen in mijn zakken. Dit is niet hoe ik gepland had. Ik bedoel, ja ik wist dat ze al een vriendje had. Maar ik dacht, dat als ik haar vertelde hoe ik over haar voel dat ik meer opgelucht was.

En dan misschien, héél misschien had ik kans. Maar ik wist al, dat dat niet gebeurde. Het was al te voorspellen, en ik was dom genoeg om niet goed na te denken.

En dit is dus wat ik krijg, een gebroken hart. Tranen waren al zichtbaar, gelukkig kan je het niet goed zien.

"Harry!" Hoorde ik een meisje lachen. Ik negeerde het, het is vast Alana.

"Jij bent echt een-" ze werd onderbroken. Haar stem, het klinkt zo anders. Ik draaide me om, naar een raam waar de gordijnen open waren.

Ik zag, volgens mij, een persoon die op Harry leek. Dezelfde shirt, dezelfde pet en dezelfde haar van achteren. Hij hield een meisje tegen de muur vast. Haar armen om zijn nek geslagen terwijl hun hoofden elkaar aanraakte.

Maar het was Alana niet, integendeels, het was Shanin. En laat me eens zeggen dat Shanin héél moeilijk te krijgen is.

Een bel luidde door de hele campus, het liet duidelijk merken dat het vijf minuten voor half twaalf was. Ik besloot het maar van me af te schudden en liep weer terug naar mijn kamer.

Wanneer ik de deur opende, zag ik Alana liggen op mijn bed met haar buik en gezicht op het oppervlak. Ik lachte zachtjes in mezelf en haalde een diepe adem.

Zachtjes deed ik de deur dicht en met lichte voetstappen, liep ik naar mijn toe. Mijn handen waren nog steeds in mijn zakken en keek toe, hoe ze daar lag. Ookal zag ik haar gezicht niet, ze was formidabel.

"Ugh!" Gromde ze en ik glimlachte. Ze is zo grappig wanneer ze gromt.

"Waar ben je wanneer ik je nodig heb, Shawn!" Zei ze en ik voelde mezelf warm worden van binnen.

Ze heeft me nodig.

Ik twijfelde met mezelf, zal ik het doen? Of zal ik het niet doen? Het is een risico, maar misschien stel ik me aan.

Wat als Harry binnen komt? Ach doe niet belachelijk, het is al half twaalf geweest.

Ik sprong op haar, op het bed. Mijn zware lichaam om die van haar. Ik lachte wanneer ik haar hoorde grommen. Ik rolde naar mijn zij toe en lag naast haar.

"Je had me nodig?" Vroeg ik lachend en ze haalde haar haren van haar gezicht af.

"Ik dacht dat ik dood ging." Zei ze hijgend en probeerde op adem te komen. Ze draaide naar haar rug toe waardoor ze naar de plafond keek.