Splitting Hairs

Four

"Jeannie! Kasi... baka..."

I looked back at her. "Kung ayaw mo bahala ka!" Natanggal ko na ang tali ng bangka. I smiled at myself and took my sketch pad with me. There were mermaids in the lake. 'Yan ang madalas na ipanakot sa 'kin ni Aunt Lara. As if naman. Rubbish. Yep, I'm ten but not entirely stupid.

"Pero kasi... Jeannie baka..."

Isasagwan ko na sana ang bangka ng tumuntong na din siya. "Hindi kita pinilit ha." Ingos ko sa kanya. Jean Rose scowled at me and didn't say a word. Sa totoo lang Jean was never the evil twin sister. Kung meron man... well, wala pala. Syempre ako na lang 'yung natitirang kapatid no. Seriously she had always been there for me.

But I was always the reckless one.

"Jeannie... nasan na tayo? Bakit parang palayo na tayo ng palayo?" She bit her lower lip. Hindi ko siya pinansin. Anyway, sino bang may sabing sumama siya?

"Jeannie, ano ba!"

"Ano?" Inis kong sabi habang ginuguhit ang papalubog na sikat ng araw. I was amazed with its reflection on the water.

"Jeannie! Bumalik na tayo. Pagabi na." Mabilis nitong inagaw ang sagwan. Ayoko. Sa pag-aagawan namin ay nahulog ang sketch pad ko. "Tignan mo ginawa mo!" Naiiyak na sabi ko habang lumulutang lutang ang mga papel. Gusto kong sakalin ang kapatid ko ng mga sandaling iyon. Naiiyak na pinilit kong abutin isa isa kahit basa na. Gumewang gewang ang bangka. Jean Rose screamed. Sa isang iglap ay tumagilid ang bangka at sabay kaming bumagsak.

We were both screaming... flailing...

And it was all my fault.

I bit my lower lip when he looked at me closely. I shivered and tried to get away from him pero nagpanic ako ng di makapa ng paa ko ang tiles sa baba ng swimming pool. He hugged my waist tight. Napakunyapit ako sa leeg ulit nito. Sa deep end ng swimming pool ako bumagsak. Itinaas niya ako sa poolside. I was still shivering. And fucking scared...

Scared of drowning.

Scared of not seeing Jean again.

Naiiyak na nangatog ang katawan ko.

Before I knew what was happening, binuhat ako ni Julian. Pinulupot niya ako sa malaking towel. He sat on the chair and hugged me while I was crying silently.

It felt like a million years became I calmed down. Nakahiga na pala ako sa dibdib ni Julian at balot ng towel na ngayon ay basa na din. I came down to earth and could now feel my surroundings and the man's heartbeat against my ear.

"You're supposed to be... a swimmer." He said silently.

Pinilit kong umalis sa pagkakaupo sa kandungan niya. Pero mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Pinilit kong pasiglahin ang boses ko.

"I was just... shocked by your big dog."

"You would be more shocked by my big..."

Dog? Gusto ko sanang magbiro. Pero bigla niya 'kong pinakawalan. My eyes grew wide.

Pag namatay talaga ako. Siya ang unang una kong mumultuhin. Ito ang taong kahit hindi bagong gising masamang biruin.

Tumingin ako sa mga mata niya. And he was now looking at me intently. Na para bang may nadiscover siya.

"Jul—ian..." I wrapped my arms around his neck. Tumayo ako at umupo paharap dito. We both shocked each other.

Pucha, nandito na din lang ako. What could be worse?