Chapter 29~ Family Bonding

12.7K 212 19
                                    

Raphaela's POV

*yawn*    -_o    o_-    =_=

Panginip lang siguro yung mga nakalipas na nangyari.

Where am I? Napalinga linga ako sa paligid. This isn't my room. =.=

Umupo ako at napatingin ako sa katabi ko na mahimbing na natutulog.

O___________O

Si mama ang katabi ko! Shit. Totoo pala lahat. Kala ko panaginip lang. A-Anong ginagawa ko dito?

Dahan dahan akong tumayo at naglakad palabas ng kwarto.

"So you're already awake." mom said in a groggy tone.

I stiffened. Shit. What am I going to do?

"U-Uh. Y-Yeah." I said in an awkward way.

>_______< Nahihiya ako.

Buti sana kung di nila pinakita yung mga pinaggagawa ko. Edi sana pwede pa akong maging masungit pag andiyan sila.

"Anak. Sorry ah?" sabi niya

Drama again. Shit. I'm sick of it.

"Mom. It's ok already. I don't wanna hear your explanations. I can't understand them anyway." mahina kong sabi

"Anak. We are doing this for you. Ayokong maghirap ka katulad ng dinanas namin ng daddy mo noon." sabi niya parin kahit ayoko ng marinig.

"I know... I already know that the two of you were doing this for us. But, can't you balance your time? Since I was a kid, I never knew parental love. Even now... I hated you guys for that." malamig kong saad

"That's why we're so sorry dear. Akala namin masaya ka na kasi binibigay namin lahat ng gusto mo... mali pala kami." malungkot niyang sabi

Napangisi ako "They say that I'm lucky because I'm rich... I can buy all the things I want. You know what I told them? Yeah. I can have all the things that I want... but still for me it's not enough. My parents never notice me and I've never felt love. You are luckier because you have parents that's always there for you. And cares for you."

Yinakap ako ni mama galing sa likod. "Anak... Sorry na. Patawarin mo naman na kami oh. Di ko kayang nakikita kang ganiyan." she said between her sobs

Napapikit ako. Tumulo ang isang butil ng luha galing sa kaliwang mata ko.

"You're the reason why I became like this mom. You should deal with it." malamig kong saad sabay kalas sa yakap niya at naglakad pabalik sa kwarto ko saka nagkulong. Ilang minuto rin akong nakadungaw sa bintana ng kwarto ko. Nakita ko ang mga batang naglalaro sa kalsada. Nakakainggit sila... ako di ko pa nasubukang lumabas at makipaglaro. Napapikit ako at inalala ang mga kaganapan noong ako'y musmos pa lamang.

The Emotionless QueenTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon