Indebted

Indebted 21

My day began like just my daily routine. Yun nga lang ay mas maaga akong nagising dahil sa napanaginipan ko.

It was all the memories that Jimenez and I shared. Detalyado ang bawat pangyayari. Para nga iyong hindi panaginip.

Rinsing the dishes in the sink and stacking them into the drawer, I was just exactly finished doing the chore when I heard my tenth months old baby cried for me to know that he was now awake and wanted to be fed.

The obvious delight of my baby's eyes as he latched on my breast made me smiled.

"Ash." my voice became a mere whisper into the thin air. He is one of the reason to look forward. Winter made a "leave" but then my son fortunately came. And I should be happy.

"Raine, pwede mo naman sigurong ikwento ang tungkol sa ama niya. Interesado akong makinig." lumingon ako sa direksyon nung nagsalita. It's my Tita.

Maigi kong pinagmasdan ang papalapit niyang pigura. Umupo siya sa isa sa mga stole ng kitchen counter.

She's busy making her morning coffee. Alam kong naghihintay lang siya sa sasabihin ko.

Pinilit kong alalahanin ang naging usapan namin ni Havana kahapon. Malakas ang kutob ko na narinig iyon ng Tita ko kaya ngayo'y mas naging interesado siya tungkol sa ama ni Ash. Nangungulit na naman siyang umamin ako. Ilang beses ko na rin kasing palusot na di ko kilala ang lalaking nakabuntis sa akin kahit di naman kapani-paniwala. Basta para lang sa akin ay maiwasan lang topic na yun pero panahon na rin sigurong ipaalam sa kanya ang mga nangyari noon.

"Si Jimenez ang ama." It wasn't a question. It is a confirmation. Ash is still on my arms. "Kaya pala gwapo ang apo ko."

She needs explanation kung paano nangyari iyon. Kahit di niya tinanong ay pinaliwanag ko na upang mas maunawaan niya ang lahat.

"Nagpagamit ako Tita. Walang-wala kasi ako kaya ko yun nagawa. My body doesn't matter to me that time, it is you that matters to me, your life." I try to curved my lips but my voice suddenly cracked a little bit.

Desperada na ako noon para mabuhay lang ang tanging taong kinalakihan at kinamulatan ko.

"P--pero hindi ko naman alam na m--may mabubuo kami." I still vividly remember na may mga pills akong ininom non but suddenly it didn't work. Nagkaroon pa rin ako ng Ash.

"Sinuko mo lahat para lang sa akin?" tila nagulat pa siya at parang sinisisi ang sarili niya dahil don.

"No, huwag mong sisihin ang sarili mo Tita. It is not your fault, let's just see the positive side. Nang dahil don ay nabiyayaan ako ng isang anghel." I comforted her. Pilit kong chini-cheer up siya.

Hinawakan niya ang isang kamay ko kaya napatitig ako sa banda na yun. "Raine, salamat."

I changed the atmosphere by laughing out loud. I tried myself to laugh. "Ano ka ba Tita! Tapusin na nga natin ang dramang 'to. Naku!  Baka malate pa ako." just as I remember the time, tumayo na ako. I take a glance on my son.  He is now at peace.

"Akin na,  magbihis ka na Raine." with final gaze, I mouthed her a thank you.

"Raine." I turned my head again just to look at her. "Wala ka bang plano na ipaalam sa kanya ang tungkol sa anak niya? May karapatan pa rin siya Raine."

Napaisip ako sa winika ni Tita. Ipaalam? Baka nga ay wala na siyang plano pang malaman ang tungkol sa akin. Baka nga ay may pamilya na siya. Baka nga marami na siyang anak ngayon.

"Ayoko nang manggulo pa Tita. Matagal na yung kasal, may asawa na siya. Baka nga ay may anak na rin yun. Maybe it is better to be silent." I sealed my lip for that decision.

"You can't keep his son for a lifetime Raine. Darating ang araw na maghahanap siya ng ama."

Then I will make sure that it will not be too soon. Kung pwede nga ay di na darating ang araw na yun.

---------

I stood up on my chair as one of my officemate knocked on my door at sinabing pinapatawag daw ako ni Ivo --Sir Ivo.

Nagsimula na akong maglakad papunta sa office niya. Dala ko yung isang folder na pinaabot kaninang umaga sa akin nung kaibigan niya daw. Wala kasi kanina si Ivo.

Tumigil ako sa tapat ng pinto nung may narinig akong nag-uusap sa loob. Alam kong siya ang nagma-may ari nung isang boses pero di ko kilala kung sino ang kausap niya.

"Marami bang chics dun? I think you did have a great life when I finally leave you there. You should be thankful na nagpaubaya ako at nauna nang bumalik sa Pilipinas." it is Ivo's voice.

Naunawaan ko ang ibig niyang sabihin. Nung natanggap ako sa trabaho na'to ay wala siya sa mga panahon na yun dahil sa pagkakaalam ko ay may pinuntahan siya sa ibang bansa.

Kakauwi niya lang last month ata yun.

"Shut up bro! By the way,  how's your come back?" Narinig kong may isinagot ng maikli si Ivo pero di ko naintindihan.

Rinig ko na talaga ang tawanan sa apat na sulok ng silid.

I knocked for almost thrice. Tumahimik naman saglit bago may nagsalita ng "Come in."

Pagkapasok ko pa lang ay sinarado ko ang pinto. Bago pa ako makahabang ay gusto nang umurong ng mga paa ko papunta sa direksyon nila.

Hindi ako makapaniwala sa aking nakikita. I want to back out. Yung isip ko parang nag-iisip na nang excuse. O hindi kaya ay tumakbo na lang papalabas.

Namimilik mata lang ba ako o kaya hallucination.

I tried to regained my posture and walk pero natapilok ako.  Natumba talaga ako sa harapan nila kaya may dalawang kamay ang agad na pumunta sa akin upang tulungan ako.

Thanks it was Ivo. Pinatayo niya agad ako.  Damned Raine!  Kailan pa ba ako naging lampa?!

"Thank you." nakatitig lang ako sa mga mata niya. Mabuti na lang at nahaharangan niya ang mukha ng taong nasa bandang likuran niya.

"Are you okay?" ramdam ko ang aking pamamawis. I was tempted to say no but my head nodded.

Bumalik na siya sa swivel chair niya kaya naiwan akong nakatayo dun. Ayaw man ng mata ko ang tingnan siya pero gusto ko rin kompermahin ang nakita ko.

Nagtama yung mata namin. The same eyes I loved to stared at way back years ago.

"Have a seat Ms. Montreal." saad pa ni Ivo sa kabilang silya.

Lumakas ang kabog ng dibdib ko nung magkatapat na kami.

"By the way Winter, she is my Secretary..." sumabat na lang bigla siya at di na pinatapos si Ivo.

"I know her,  she's Raine Montreal." saad niya habang nakaglue sa akin ang kanyang mga mata. Mas lalo tuloy nanlambot ang tuhod ko nung sinabi niya ang buo kong pangalan.

"Nice meeting you again." He offers his hand for a shake. Tinanggap ko rin iyon at nakipagkamayan.

"Pleased to meet you Mr.  Dominique Winter Jimenez." ani ko pa kahit sa totoo lang ay hindi ko ikiginagagalak na makita siyang muli.

My hands tremble as he touches it. Sa pakikipagkamay ko sa kanya ay para na rin kaming nagkaroon ulit ng koneksyon.

Note: Welcome back Winter babe :) Curious lang,  sinong taga-Davao dito? :)