Indebted

Indebted 27

I stared myself at the mirror before I decided to go out and proceed to the lobby where Winter had told me to meet him.

Habang papalakad ako ay di ko maiwasang tumingin sa labas ng hotel. Kitang-kita ang madilim na kalangitan mula sa labas, senyales na gabi na nga talaga. Maging ang mga ilaw na nagmumula sa mg istraktura at sasakyan ay naaanigan ko na rin.

Saka ko lang talaga napagtantong mahigit isang oras rin akong nagtagal sa bathtub para makapagrelax man lang saglit. It is my first day here yet I really want to go home.

Hindi ko maiwasang isipin ang aking anak. Paano na lang kaya kung umiiyak si Ash ngayon? What if he's missing me? Paranoid na kung paranoid pero yan ang tumatakbo sa isip ko. Nananabik na akong makita si Ash. Tila pakiramdam ko ay ilang buwan ko na siyang hindi kasama.

Heto pala talaga yung feeling kapag ganap ka nang isang ina. Yun nga lang ay hindi ko naramdaman ang presensiya ng isang magulang nung bata pa ako. Ni ama ko nga ay hindi ko man lang kilala. Even my own father doesn't know that I exist as well. Masakit isiping bayaran lang ang ina ko.

Hindi pa lang ako nakakalapit ng tuluyan sa area na sinabi sa akin ni Winter ay kitang-kita ko na siyang prenteng nakaupo na animoy teenager. Still the same Winter I used to see before.

"Sorry, natagalan ako." I apologized as he motioned me to sit down.

First day of our work but he was never there. I don't know why pero mukhang sobrang importante. Gusto ko sanang malaman pero mas minabuti kung huwag na. Maybe it is personal.

"I am sorry for being not there, I have to take Maxie in the hospital a few hours ago. It is a sudden stomached. Hindi ko rin kasi siya maiiwanan, she pleased me to stay." so that's the reason why he wasn't there.

"Is she okay? Baka kailangan ka pa niya ngayon?" Tugon ko sa kanya habang nakabaling ang atensyon niya sa phone. Tutok na tutok ang mga mata niya sa kanyang screen.

"Pardon?" Saad niya nung hindi niya napakinggan ang mga sinabi ko.

"Is she okay now? Where is she?" I heard him heaved a little sigh.

"Maxie's now okay. Don't worry nakalabas agad siya ng hospital. She's in our room." ani naman niya sa akin habang bumabalik ang titig sa screen ng kanyang phone. Base sa pagdikit ng kanyang kilay at pagkunot ng kanyang noo ay tansya kong may problema yata.

"So about the working site..." I started to open up the topic para matapos na agad itong diskusyon namin ng hindi hihigit sa kalahating oras. I want it to be done as soon as possible. It might be better if he is with Max now.

Kailangan siya ni Max lalo na ngayon na buntis siya. Alam ko yung pakiramdam na wala kang kasama sa bawat may mararamdaman kang kakaiba. It is so helpless to have no one during unexpected times. I've been with that situation before, done that. There are a lot of times that I need "Him" but what made me stronger is knowing that he can't spare time just for awhile... And he can't never have a time for us.

"I have sent the pictures to you." pagsisimula ko sa kanya.

"Kaya kita pinatawag dahil may problema sa account ko. Someone have blocked it or hacked, I don't know. There is something wrong with and I can't even receive any messages." Kaya pala paulit-ulit niyang tiningnan ang phone niya. He must be checking it every once in a while.

"Ikaw na lang ang dumiretsong magpasa niyan sa account ni Ivo, just please explain it to him. But first I want to see the pictures first. Can you hand me your phone for just an ample of minutes?" This time, I open my phone's gallery at ibinigay ang pictures na kuha ko kanina sa site.

Actually, wala namang makikitang problema sa site right now but like what they always said, the problem would arises when the building was already done. Mostly, diyan daw makikita ang problema.

"Here it is." bigay ko sa phone ko. It was already noted that I am the one who will be sending it to Ivo.

Pinagmamasdan ko lang ang mga transaksyon ng mga taong nasa paligid namin. Kanya-kanyang trabaho ang bawat taong natatanaw ko subalit isa lang ang mas nakaagaw sa akin ng atensyon.

Hindi ako nagkakamali ang nahagip ng aking mata si Trevor. Siya yung Kuya ni Havannah and base on the news he is one of the successful bachelor in Asia.

Trevor Havier seems walking on a red carpet with five body guards on his side. Agaw pansin ang dala niyang sanggol. The baby is basically nine months old. It must be his son. Napapaisip rin ako dahil kung anak nga niya ito ay masyado pa naman siyang bata para sa ganung bagay. Sumagi nga lang rin sa isip ko na masyado rin akong bata para maging ina. My intuition has its point.

Out from Havannah's story, Trevor is known for being a bastard. Paiba-iba ng babae kaya di malabong anak nga niya iyan. Maaring may nabuntis siya. Hindi ko rin naman kasi narinig sa balitang ikinasal na siya.

He looks hotter carrying the baby. At sa hindi inaasahang pagkakataon ay biglang sumagi sa isip ko si Winter. How I wished he will carry Ash. How I wish I can see his arms carrying his son.

Unti-unti ay nawala na si Trevor sa paningin ko kaya bumalik na ako sa aking ulirat.

Ibinalik ko na ang aking atensyon sa seryosong nakatitig na si Winter sa phone screen ko.

Minsan ay napapasulyap ako sa pagdikit na namang ng kanyang kilay. I know it when he does it. It's either he is confused, curious, or problematic. Sa maikling panahon na nagkasama kami noon, natutunan ko na siyang basahin sa iilang bagay.

May mali ba sa mga kuha ko para problemahin niya? Why is he doing that? May mali ba sa pictures na dapat ay i-send ko kay Ivo? Hindi ko mapigilang magtaka.

"May mali ba sa---" bigla na lamang niya akong pinutol sa pagsasalita.

"You had a baby." ani niya sa akin habang pinakita ang litrato namin ni Ash.

Mabilis pa sa alaskwarto nung kinuha ko mula sa kanya ang phone. Damn! Bakit di ko yun naisip? That's why he took so long on looking those. Ang tanga-tanga ko para di man lang maisip yun.

Paulit-ulit na nagbukas-sarado ang bibig ko nung wala akong maisip na sasabihin. Nagmistula akong timang sa harapan niya habang siya ay nakatitig lang sa akin ng taimtim. The way he look at me scares the hell out of me.

"How old now is he?" malamig na saad niya. Nakainterwined ang mga daliri niya. Mas lalo akong kinabahan. Mas lalo akong di makapag-isip.

"We had a baby Raine, but why didn't you tell me about him?" Hindi pa rin siya kumikibo habang nagsasalita. Nanatiling hindi siya gumagalaw.

"So now if you are going to deny it, you are too late. He is my little version. Our baby really look like me, Raine so wala ka nang madadahilan pa. What excuses are you up to?" still, the same cold voice I don't want to hear. Mas lalong hindi ako makakapagsalita. Mas lalong hindi gagana ang utak ko.

"What's his name? When will be his birthday Raine? Is he okay? Where's my son?" sunod-sunod niyang tanong sa akin na hindi pa rin maproseso ng isipan ko.

"Raine, just tell me his name, his birthday." pakiusap pa niya sa akin habang hinawakan ang aking kamay. His eyes shows eagerness.

Damned! Game over. I wasn't good on keeping secrets at all. My plan didn't go well.

"Ash, his name is Ash." wala sa sarili ay nasambit ko iyon. Smile plastered on his face. Hindi niya iyon mapigilan.

"I want to meet him, Raine. Where is our baby? Bakit di mo man lang ako sinabihan tungkol sa anak natin? Why did you even keep it as a secret Raine?" matagal bago ako nakapag-isip ng mabuti.

"I don't have the right to informed you about our child when you already let me go. Para saan pa Winter kung papakawalan mo rin pala kami? It is better that way. It really was." I lied on the last two phrase. It was never been better. I have a lot to surpassed when I was pregnant with his child. It was never been.

SecludedFantasy: Trevor's story is Wicked. Kindly read it :)