Flashback

3.5

'Wauwie!' glunderend keek Lilly naar het grote toestel dat in de tuin was geplaatst. Blij sprong ze op en neer en lachend aaide Wolfs zo goed als kon over haar hoofd.
'Is het goed gekeurd eendje?'
'Ja! Oh wauw!' ineens pakte ze zijn hand vast en ze rende naar de schommel. 'Je moet duwen papa!'
'Goed vasthouden hè,' waarschuwde Eva toen Lilly zat. Wolfs tilde de schommel een stuk omhoog en gaf haar een zwieper. De kleuter gierde het uit van plezier. Glimlachend keek Eva toe en ze liet zich in het vochtige gras zakken. Ze hadden het speeltoestel helaas niet meer op tijd kunnen laten plaatsen voordat ze zouden verhuizen maar de verrassing was nog even groot en even leuk voor de kleuter nu het er ineens stond. 'Vind je het leuk Li?' vroeg Eva onnodig.
'Ja mama!' knikte de kleuter enthousiast. 'Net zoals in de speeltuin! We gaan wel nog naar de speeltuin hoor!' bedacht ze zich ineens en met grote ogen keek ze haar moeder aan.
'Tuurlijk schat. Maar nu kan je ook lekker in de tuin schommelen, klimmen en glijden.' Lilly knikte lachend. 'Morgen gaan we met Hester en haar mama naar de speeltuin hier, kunnen we die eens gaan uitproberen.' Daar waren ze nog niet aan toe gekomen deze week namelijk.
'Oeh! Wanneer?'
'Morgen. Na school.'
'Dan ga ik het Hessie vertellen op school!' lachte ze. Haar ouders lachte. 'Hessie krijgt een beebie!' riep Lilly ineens hard.
'Echt waar?' ze knikte.
'Ja mama echt! Dat hebt ze mij vandaag gezegd!'
'Krijgt Hester een baby?' lachte Wolfs.
'Haar mama krijgt de beebie,' giechelde de kleuter. 'Ik wil ook een beebie mama! Kunnen wij ook een beebie krijgen?' smekend keek ze naar haar moeder. Ongemakkelijk keek Eva van haar dochter naar haar vriend.
'Papa en mama hebben het heel druk met werken hè eendje, en we hebben jou al.' Zei Wolfs. 'Daar past geen baby'tje bij nu.' Eva zag aan hem dat hij het moeilijk vond om te zeggen. Hij wilde net zo graag een broertje of zusje voor Lilly als dat de kleuter het wilde.
'Maar waarom niet? Li kan met de beebie spelen hoor! Dan kunnen jullie werken!' zijzelf zag het wel zitten.
'Dat gaat echt niet liefje,' schudde Eva haar hoofd.
'Maar Li wilt een broertje mama..' Lilly trok haar beste pruillip maar ook dat ging haar niet helpen. Teleurgesteld liet ze haar hoofd hangen.
'Hoe vind je het op school?' vroeg Wolfs haar, om haar af te leiden van het onderwerp.
'Zó leuk!' Lilly haar hoofd schoot weer omhoog en enthousiast liet haar handen los van het touw zodat ze de afmeting aan kon geven. Nog net op tijd kon Wolfs haar vasthouden, voordat ze van de schommel zou vliegen. 'Oeps.' Giechelde ze.
'Voorzichtig hè,' Lachte Eva. Ze knikte lachend en hield zich weer netjes vast. 'Heb je al veel geleerd?'
'Jep. Heel veel.' Beaamde ze. Met een glimlach stond Eva weer op uit het gras.
'Mama gaat Chinees halen, dekken jullie de tafel zo?' Lilly zuchtte toen haar vader de schommel stopte. 'Denk er om jij, ik neem geen loempia's meer mee.' stak Eva lachend haar vinger uit. Lilly glimlachte. 'Tot zo!'
'Tot zo mama!' zei Wolfs terug en Lilly zwaaide. 'Zullen we gelijk de tafel dekken? Dan kunnen we daarna schommelen totdat mama er is.' vond hij een goed idee.
'Oké.' Lilly liep achter hem aan naar binnen. 'Papa waarom wil mama geen beebie?'
'Niet alleen mama, papa ook niet.' Loog hij. Hij pakte het tafellaken en gooide het over de tafel heen terwijl Lilly in een stoel klom. Mokkend keek ze voor zich uit. 'Niet zo boos kijken,' hij wreef over de fronsrimpels over haar voorhoofd. Boos draaide Lilly haar hoofd weg. 'Kom op eendje, niet zo boos doen. Help papa nou maar met de tafel dekken.' Nog steeds boos schudde de kleuter haar hoofd en ze sloeg haar armen demonstratief over elkaar. Zuchtend pakte Wolfs borden en glazen. 'Waarom ben je nou boos Lilly. Omdat je je zin niet krijgt?'
'Ja.' Zei ze kort en krachtig.
'Je weet toch dat je niet altijd alles kan krijgen wat je wilt.' Ze haalde haar schouders op.
'Als Li dan een werkje goed doet, krijg ze dan een beebie?' probeerde ze met haar grootste ogen. Wolfs schudde glimlachend zijn hoofd en ging op de stoel naast haar zitten.
'Een echte baby is geen pop hè lieverd.' Aaide hij over haar hoofd. 'Die kunnen we niet kopen in de winkel als jij héél goed een werkje hebt gedaan. Een baby is een echt klein mensje. Die moet je de hele dag en de hele nacht verzorgen en aandacht geven. En troosten, voeden en luiers verschonen. Dat kost héél veel tijd. Die baby kan je niet zomaar in je speelgoed mand stoppen als je er even niet mee wilt spelen.' Legde hij uit. 'Snap je dat?' Lilly knikte.
'Ja papa.'
'Niet meer zo boos doen dan nu.' hij stak zijn hand uit en Lilly kroop uit de stoel op zijn schoot. 'Oké?'
'Okee papa. Ik zal het niet meer doen.' Beloofde ze. Wolfs sloot haar stevig in zijn armen voor een dikke knuffel.
'Mijn kleine eendje,' zuchtte hij. Eigenlijk was ze helemaal niet meer zo heel klein.
'Mijn grote papa,' giechelde ze bijdehand en lachend gaf Wolfs haar een kus. Hij realiseerde zich weer even hoe dankbaar hij Eva mocht zijn voor dit. Vader zijn, elke dag weer mogen genieten van het moois dat ze hem had gegeven. Alles wat hij bij Fleur had gemist kon hij nu opnieuw doen, en vooral beter doen. Lachend legde Lilly haar hand tegen die van haar vader aan, zodat ze kon zien hoe groot die van hem was. 'Ah, nog steeds niet!' giechelde ze. Stiekem had ze gehoopt dat haar hand nu eens even groot zou zijn. Lachend sloot Wolfs haar handje in de zijne. Hoe groot ze ook al was, tegelijkertijd was ze ook nog steeds klein.

Feedback lees ik heel graag!